Om negen uur had ik kinesitherapie in het Jan Palfijn (site 1) voor mijn stem. Jawel, dat kan dus: bij de logopedie had Dick vastgesteld dat mijn strottenhoofd voortdurend onder spanning staat, en er kon wel eens een link zijn met de voortdurende spanning in mijn schouders en trapezius. Gewone kinesitherapie en manuele therapie helpen niet, maar hij stuurde me door naar een dame die met minieme bewegingen werkt op het bindweefsel. Ik geef het je op een briefje: nog nooit zo’n bizarre kinesitherapie gehad. Dat van die minieme bewegingen is niet overdreven: soms voel je ze nauwelijks. Maar plots begon wel mijn onderrug pijn te doen en voelde ik rare spieren. Bizar, bizar. Hopelijk zal het effect geven.
Omdat er een half uur tussen kinesie en logopedie zat (en ook wel een paar kilometer, aangezien de logo nu noodgedwongen een tijdje op site twee zit) zijn we eventjes gestopt aan de speeltuin van het eiland Malem. Wil je nu geloven dat ik daar nog nooit was geweest? Enfin, de jongens vonden het wel fijn 🙂
Daarna dus logopedie, en dan eens gaan zoeken naar een boerenoutfit voor Wolf voor zijn kamp. En waar kan je dan beter terecht dan in de Wibra en de Zeeman? Ik heb voor hem een geruit overhemd gekocht voor zeven euro, en een rode halsdoek voor 89 cent. Samen met een oude pet van mij moet dat wel iets geven, ja. De jongens hebben ook elk nog een nieuw simpel waterkanon gekregen (1,49 eur ’t stuk) en ik heb me een zomers rokje gekocht. Iets heel fris en vrolijk en kleurig, en ik vind het gewoon de max, voor zijn vier euro :-p
En dan weer zwemles om half drie: ze hebben beiden 25 meter gezwommen (Kobe nog met drie blokjes om zijn middel) en zijn vrolijk van de springplank gesprongen en zo: het resultaat is er dus! En zelf heb ik 24 lengtes gezwommen deze keer :-p Daarna hebben we rustig in de zon iets gegeten en gedronken (al een chance dat ik af en toe voorzienig ben) en zijn dan naar de Suprabazar gereden voor nog een extra zwemworst en van die blokjes, zodat Kobe ook in Tunesië zonder problemen kan rondzwemmen. Van die opblaasbandjes geven een vals gevoel van veiligheid…
En toen was de dag alweer bijna om. Ik heb dus echt niet het gevoel dat ik veel doe, en toch zit ik quasi geen moment stil. Het zal nog wel komen, zeker?
