Geplaatst op

Bubbelbezoek!

Toen ik dit weekend Wolf ging afzetten bij Arwen, bleef ik, zoals altijd, nog even kletsen met Ann. Ik opperde toen, aangezien we omwille van onze kinderen met elkaar “gebubbeld” zijn, dat ze dinsdag met zijn allen bij ons zouden komen zwemmen. Het ging de laatste dag prachtig weer zijn, en hun eigen – grotere – zwembad was nog niet zwemklaar. Toen ik dan ook voorstelde om hen na mijn livelessen, rond een uur of drie te komen oppikken (want Jarno zat op school) was de zaak meteen beklonken.
Nodeloos om te zeggen dat iedereen ernaar uit keek, zeker? Voor ons het allereerste bezoek in maanden, voor hen de allereerste keer dat ze uit hun kot kwamen voor iets anders dan boodschappen. Ann en ik installeerden ons in de schaduw, de kinderen zaten binnen een paar tellen met zijn allen in het zwembad. Ik had nog overschot van de aardbeientaart, Merel had speciaal een vlaai gemaakt, er was nog fruitsla en er waren warempel zelfs nog aardbeien. Moh.

Tegen half vijf kwam ook Jarno erbij en zijn we nog een hele tijd rustig blijven zitten, terwijl de kinderen genoeg hadden gezwommen en Uno begonnen te spelen. Ook zij hadden duidelijk enorm veel deugd van wat eigenlijk gewoon een normale dag leek. Corona was eventjes ver weg. Oef.

Geplaatst op

Zwemmen!

Het heeft nog wel eventjes geduurd, en Merel had eigenlijk niet het geduld om te wachten tot het zwembad vol was en zat er dus al eerder in. Lekker koud!

Maar tegen het einde van de namiddag was het toch wel vol en zaten ze er allebei in. Ik had intussen een thermometertje gehaald – ik was eigenlijk gaan zoeken naar een zo’n thermische mat waar het water doorstroomt en door de zon opgewarmd wordt, maar die was nergens meer te krijgen. Intussen was het water toch wel al 22°. Mij niet gezien dus om er nu al in te gaan, maar de kinderen vonden het zalig!

En dan vooral het spelletje hipposcampi: dan zijn zij twee kleine, tsja, hipposcampi dus, die klaar staan om een speeltje dat ik in het water gooi, te apporteren. En dan demonstreren ze even dat je zelf in een klein zwembad kan duiken…

Geplaatst op

Zwembadtijd!

Het zijn al prachtige dagen geweest, hier in ons kot, maar het weer belooft alleen nog maar mooier te worden. En dus besloten we om uiteindelijk toch alweer het zwembad op te zetten. Je weet wel, dat opzet Intex ding waar de Merel en Kobe vorig jaar bijna de hele zomer in rondgeplonst hebben.

Kobe zag dat helemaal zitten en zette quasi op zijn eentje het frame op, compleet met zeil en al.

Daarna tilden we het met man en macht op zijn plaats, want daar moest alles uit de weg gezet worden, alles ook heel grondig geborsteld en dan het zeil helemaal glad getrokken. Ik herinnerde me wel nog vorig jaar dat ik, toen we het afbraken, een paar kleine gaatjes had ontdekt. Wellicht kwam dat door kleine steentjes onder het zeil, maar was dat toen niet aan het lekken door het gewicht van het water. Bon, alles was snel geplakt, maar toen er zo’n 10 cm water in stond, zag ik dat het toch nog begon uit te lopen. Zucht. Wolf kon de zijkant optillen en toen zagen we inderdaad dat het water naar buiten spoot via een klein gaatje dat aan de binnenkant gewoon niet te zien was. Bon, ik heb het aan de buitenkant kunnen plakken zonder veel problemen. Oef.

Enfin, ik hoop dat we het tegen morgen toch min of meer gevuld krijgen. Warm zal het niet zijn, maar dat zal Merel in elk geval niet tegen houden.

Geplaatst op

Djerba dag 2: zon en zee

Wakker worden met de zon die door de luiken piept, ik heb dat ongelofelijk hard gemist. Vanuit mijn bed zag het er zo uit:

En toen ik mezelf half uit bed had gehesen, werd het dit:

En dat is precies waar ik gigantisch veel nood aan had: licht. En zon. En zonlicht. Gewoon weg uit dat donkere grijze, serieus.

Alleen… kan ik heel moeilijk tegen dat licht zonder koppijn te krijgen, en had ik blijkbaar een leeg zonnebrilhoesje in mijn koffer gegooid. Serieus zeg… Ik ben dan maar met Bart naar de optiekzaak in het winkelcentrum gereden en heb er de “goedkoopste” bril gekocht die ik over mijn gewone bril kon zetten. 80 euro, alsjeblief. Ugh. Oh, en we hebben inkopen gedaan om gewoon ’s middags brood te eten in onze woonkamer. We hebben een grote ijskast, dus dat zit wel snor.

Merel en Kobe hadden niet zo goed geslapen: het was echt koud in hun kamer want ze hadden de verwarming niet aan gekregen, en door het enkel glas konden ze ook voortdurend het geraas van de auto’s horen. En dan was er om half zes de muedzzin van de moskee aan de overkant die ons wakker had gemaakt…. Maar de onderhoudsdame van de riad – de eigenares zal er pas woensdag terug zijn – zorgde voor een extra vuurtje op gas, toonde ons hoe de verwarming in hun kamer werkte, en het geluid, tsja… Dat zal wennen worden, vrees ik.

Maar er was zon en een zwembad, zij het ijskoud. Ik geef toe: in de zon was het gewoon te warm en we zijn allemaal in de schaduw gaan zitten. En de kinderen zijn allemaal zo’n seconde of vijf in het water geweest: dan konden ze tenminste zeggen dat ze in februari gezwommen hebben ^^

En tegen vier uur reden we richting kust waar de grote hotels staan om er toch even de zee te zien. We dachten dat we daar wel ergens een terrasje en een restaurantje zouden vinden, maar nee hoor. Wel zagen we een dolfijn zwemmen, nadat een local ons daar op had gewezen. Zo zalig!

Soit, we zijn dan effectief maar tot in Midoun gereden, waar Bart een restaurant had gevonden via Tripadvisor. Het zou open gaan om zes uur, maar toen was er niemand te bespeuren. Pas toen we al eventjes stonden te wachten, kwam er iemand aangelopen, en die ging dan de gastvrouwe halen, een Française. Het was wel lekker, maar lekker als op het niveau van een doodgewone bistro hier, niks speciaals.

En toen was het bedjestijd, want Kobe had eigenlijk al de hele dag een beetje koorts en een vuile hoest. En Wolf was een echte snotling. Zieke kinderen op reis, net wat we nodig hadden. Hopelijk wordt het niet erger!