Geplaatst op

Toezichten

Als leraar heb je uiteraard ook toezichten. Gelukkig weten de mensen die de roosters opstellen, wat ik wel en vooral niét graag doe. Zo heb ik een bloedhekel aan reftertoezicht: ik word stapelzot van dat lawaai en kom buiten met knallende koppijn, keer op keer.

Wat ik wel graag doe, is een buitentoezicht. Het ene is ook al leuker dan het andere, en vooral ook het weer maakt veel uit: als je zo bij 3° in de gietende regen staat, een half uur lang, dan is er niet bepaald veel lol aan.

Maar dit jaar heb ik toevallig de twee meest rustgevende, eigenlijk zelfs saaie toezichten. Op dinsdag sta ik van 12.45 uur tot 13.15 uur aan de grote poort, die quasi door geen enkele leerling wordt gebruikt – ze gaan zo goed als allemaal langs de fietspoort buiten – maar waar uiteraard wel toezicht moet zijn, of ze zouden wel allemaal langs daar buiten gaan zonder pasje.

Ik ga daar dan meestal rustig aan een bankje zitten, lekker in het zonnetje, als die schijnt.

En op vrijdag, zoals vandaag, heb ik toezicht van 12.45 uur tot 13.15 uur aan die bewuste fietsenpoort. Dat is tien minuten lang 250 man die passeert en een pasje onder uw neus duwt, en dan een kwartier complete stilte. En dan neem ik, als het weer is zoals vandaag, een stoel en zet me prinsheerlijk in de zon. Gewoon, zitten, niksen, stilte. Koud in de winter en de regen en de sneeuw, ja, maar vandaag? Heerlijk…

Geplaatst op

Leve de zon!

Dat het gisteren, los van de film, toch wel een fijne zondag was, en dat heeft voor mij veel te maken met het toch wel atypische, en zelfs griezelige weer.

We lieten het aan ons hart niet komen en ontbeten in de stralende zon, terwijl zelfs Wolf aan tafel zat. Ha ja, die had al om tien uur scouts, vandaar de verfrissende en ongewone verschijning aan onze ontbijttafel.

Wolf ging vrolijk schilderen in mijn oude schilderskleren, en wij zetten buiten de tuin gewoon klaar, want in dit weer kan je toch gewoon niet binnen blijven zitten, toch?

Er waren zowaar zelfs pasteis de nata bij de koffie.

Ware het niet geweest dat we nog naar die film moesten, we waren nog gaan geocachen ook. Maar om vier uur vertrokken Wolf en ik, en ons pa bleef rustig achter om tegen vijf uur Merel op te vangen en nog een uurtje later ook Kobe. Bart ging na de filmvoorstelling en receptie gewoon weer naar huis, terwijl ik ervoor zorgde dat Wolf nog min of meer op tijd in het Zeepreventorium was.

Omdat er alweer een stevige file stond ter hoogte van Drongen, ben ik dan nog maar een extra aantal caches gaan zoeken in Beernem, heerlijk rustig in het pikdonker.

Geplaatst op

De eerste échte zonnige dag!

Dat het gisteren toch wel echt prachtig weer was, zeg! Ik had ongelofelijk veel chance met mijn gedwongen wandeltocht, maar ook de kinderen vonden dat ze moesten genieten van het weer. En bij hen betekent dat: water!

Zodra Kobe en Merel thuis kwamen, vroegen ze naar het zwembadje. Ik heb hen zot verklaard, maar ze mochten wel met water spelen. Rhune kwam ook nog af, mét zwembroek, en dus waren er waterspelletjes. Wolf had eerst geen zin om mee te doen, en hing een beetje de puber uit in de plaats :-p

Waterballonnen en waterpistolen, meer moet dat duidelijk niet zijn.