Geplaatst op

Ziekenhuis…

Gisteren dacht ik al dat het niet oké was met mijn rug. Awel, dat was precies nog een understatement.

Vannacht ging het helemaal fout. Waar ik normaal gezien gewoon op mijn buik moet gaan liggen om de pijn weg te krijgen, hielp dat in dit geval niet meer. En ik geef het toe, zo veel pijn heb ik in mijn leven nog niet gehad. Ik heb liggen roepen, in mijn kussen liggen bijten, liggen worstelen en slaan om toch maar een houding te vinden waarin de pijn wegtrok. Ik was wel nog tot boven geraakt, in de badkamer, maar daar was ik gevallen. Wolf had me blijkbaar horen roepen van de pijn, en was me komen helpen. Enfin, helpen, het is niet alsof iemand iets kan doen voor mij op zo’n moment. Maar ik was blij dat hij er was. Gelukkig kwam iets later Bart thuis, en nam die over. Samen zijn we tot boven geraakt, waar het dan opnieuw erin schoot. Zoals gezegd, roepen van de pijn.

Ik durfde me eigenlijk niet meer verroeren, want elke beweging zorgde opnieuw voor helse pijnen. Nog in de nacht besloten we al dat ik naar het ziekenhuis moest, dat dit niet houdbaar was. Bart bracht in de morgen de kinderen naar school, en kwam toen even bij mij luisteren. Ik was tegen de morgen in slaap gevallen, eindelijk in een pijnloze houding.  Bon, met enige moeite en ondersteuning van Bart geraakte ik tot in de badkamer, waar opnieuw een serie pijnscheuten de kop opstak. Ik geraakte nog net tot in Wolfs bed, kon me daar na nog een reeks pijnaanvallen toch nog comfortabel leggen, en sliep nog een uur of twee.

Ik geef het heel eerlijk toe: ik wist dat ik naar het ziekenhuis moest, maar ik durfde gewoonweg niet te bewegen, omdat ik wist dat ik het dan weer ging uitroepen van de pijn. En jawel, een eerste poging om uit het bed te komen, draaide op niks uit. Een tweede poging deed evenveel pijn, en zorgde ervoor dat ik uiteindelijk al op de grond lag. Bart had al eerder geopperd dat hij de ziekenwagen ging bellen, maar ik had dat afgeslagen als complete onzin. Na tien minuten op de grond gaf ik toe: een ambulance was misschien toch nog zo gek niet.

Een kwartier later stonden er twee potige kerels naast mij, en was ik al wat bekomen van de laatste pijnaanval. Hmm, de ambulanciers bevestigden mijn vermoeden: met een brancard konden ze de trap niet af, er ging dus een MUG en de brandweer aan te pas komen om me via het venster naar buiten te takelen. Juist ja. Koppig zijn heeft ook zijn voordelen, en dus krabbelde ik heel voorzichtig recht tot op mijn knieën, zonder pijnscheut. Beide heren tilden me op tot mijn voeten, en samen gingen we de trap af. Helaas, beneden in de hal schoot het er opnieuw in, schreeuwde ik het uit, vroeg ik om me te laten vallen, wentelde op de grond heen en weer, en vond ik eindelijk een pijnloze houding. Ik was nog maar eens kletsnat van het zweet, maar ik was tenminste wel al beneden, waar de ambulanciers iets met mij konden aanvangen. Ze namen een soortement schep, tilden me op een brancard, en reden naar het ziekenhuis, op mijn verzoek het Jan Palfijn.

Daar heb ik een kleine twee uur moeten wachten op Spoed, want het bleek er heel druk te zijn. Pas tegen zo’n vier uur kwam er iemand luisteren wat het probleem was, kreeg ik meteen ook een stevige dosis pijnstillers – thuis had ik al Tramadol genomen, iets wat Bart nog liggen had sinds zijn galgedoe – en ook Temesta om te ontspannen. Kort daarna werd ik richting scanner gebracht, en nog wat later – ik moet geslapen hebben, dankzij de medicatie – werd ik naar een kamer gebracht, met meteen ook een baxter voor extra pijnstilling.

Aangezien ik nu veilig lag, kon Bart gerust terug naar huis: ik kon me toch geen vin verroeren. Ze brachten me wel een boterhammetje, ik had de hele dag nog niet gegeten, en dat ging vlot binnen. En daarna? Viel ik prompt in slaap, en werd ik enkel nog gewekt voor meer pijnstilling en bloeddruk en zo.

Tsja…

Geplaatst op

Toch naar huis…

Bon, dag twee in het ziekenhuis. Ik bracht de kleintjes naar school, en reed naar Wolf.

Daar bleek de pediater, dr. Jeannin, er niet te zijn op vrijdag. Ik had nochtans graag een hartig woordje met hem gesproken over het voorval bij de fysicotherapeut gisteren, maar bon. Maar blijkbaar was er gisterenavond nog stafvergadering geweest, en was hij wel degelijk op de hoogte, want ook verpleging wist ervan. Hmm.

Enfin, ik kreeg diensthoofd dr. Baeke, en die zei dat ze verder aan het zoeken waren, maar dat ze dus het consult van de fysico gingen afwachten. Alweer.

Bon, die was poeslief, bijzonder vriendelijk, glimlachte zelfs, en zei dat de scans volledig zuiver waren, dat hij dus niks structureels kon vinden. Er is met andere woorden niks mis met Wolfs spierenstelsel en skelet op zich. Wellicht heeft hij zich inderdaad bezeerd, spande hij daardoor wat meer op, waardoor het meer pijn begon te doen, waardoor hij een foute houding aannam, waardoor er nog meer begon pijn te doen, waardoor… Enfin, een vicieuze cirkel dus.

Hij verwees ons voor de rest fijntjes door naar de orthopedist, want ze moesten nu niet bepaald met tweeën hetzelfde behandelen, en Van Den Broecke is even bevoegd.

Ik heb me het hele consult bijzonder afzijdig gehouden, heel beleefd, heel formeel, en dat was dat. Maar die klacht komt er nog, echt waar.

Aansluitend reden we in zo’n grappig klein kinderrolstoeltje naar de dienst isotopen voor een inspuiting, en om twee uur kreeg hij dan de volledige scan, met ook nog eens extra aandacht voor het hand.

Ik dacht dat we in de namiddag nog eens Wouter zouden zien om de isotopenscan te bespreken, maar blijkbaar lukte dat niet meer. We kregen wel de resultaten door van de kinderarts van wacht, en die zei dat er inderdaad niks te zien was, en dat ze gingen proberen om maandagmorgen hem zo snel mogelijk binnen te krijgen op de dienst Kinderrevalidatie van het UZ. Daar gaan ze hem multidisciplinair aanpakken: kinesitherapie, ergotherapie, pijnbestrijding, en ook psychologische hulp. Want nu weet Wolf dat hij iets moet doen dat pijn zal doen, spant hij op, en doet het ook pijn. Waarop hij nog meer opspant, etc. etc.

Enfin, hij mag dus naar huis, met drie ibuprofen en drie paracetamol per dag om gewoon de pijn niet te laten doorkomen.

Toch wel blij dat hij weer thuis is, ja. Maar ik blijf me gigantisch zorgen maken…

Geplaatst op

Een paar keer net niet uit mijn vel gesprongen…

Man man man, ik had vandaag bijna een paar mensen gebeten. Echt waar.

Deze morgen was ik eerst naar school een schriftelijk examen gaan opstarten. Want ja, examens zijn er ook nog, en die moeten wel degelijk afgenomen worden. Maar ik startte op om half negen, en tegen tien uur was ik bij Wolf op de kamer.

Uit-vel-spring-moment nr. 1: de pediater was langsgeweest, en die had gezegd dat ze de consultatie bij de fysicotherapeut gingen afwachten, en dat hij dan wel naar huis mocht.

Excuseer?!?? Met die pijn?? Zonder resultaat??

Ik stond erop de pediater te spreken, en gelukkig liep hij daar nog rond en kwam hij even langs. Ik ken die mens al een behoorlijk aantal jaar, en het is een hele goeie, maar dit was me toch tegengevallen. Gelukkig luisterde hij even, en zei toen dat de kans erin zat dat Wolf naar huis mocht, maar helemaal niet moest. Dat ze inderdaad wilden wachten op het consult bij de fysicotherapeut, maar dat er intussen een bloedanalyse was gebeurd, dat ze nog verder gingen zoeken, en dat hij dan nog een afspraak ging regelen bij de orthopedist, want RX, echo en MRI waren toch al voorhanden.

Juist.

Ik ging even terug naar school, examens ophalen, ging even langs huis voor nog wat extra spullen, een koffie en een momentje stilte, en kwam dan terug naar het ziekenhuis om daar te eten, en dan samen naar de orthopedist te gaan. We hadden geluk: onze vaste ortho, Wouter Van Den Broecke, had die middag spreekuur, en nam er ons om 15.00 uur tussen.

Hij trok stevig zijn wenkbrauwen op, onderzocht Wolf, zag niks op MRI, en bestelde prompt een isotopenscan en een CT-scan. Verder wilde hij ook vooral de mening van de fysicotherapeut afwachten. Oh, en hij stelde vast dat Wolf wel degelijk een scaphoidfractuur had (onderaan in de muis van de duim), dat hij de verkeerde brace droeg, en dat hij er niet gerust op was dat het nog altijd pijn deed, want dat dat wel eens kon wijzen op vasculaire necrose. Extra foto’s van het hand dus, en een kersverse brace.

19055907_259127664567404_2998507525808090254_o

Allez hup, goed bezig dus. Zucht.

Bon, wij terug met bed en al richting kamer. Volgende afspraak om 16.30 uur bij de fysicotherapeut, voor het consult waar iedereen op zit te wachten.

En toen besloot een overijverige verpleegster dat het om 16.00 uur nog wel ging lukken om eerst die extra foto’s van Wolfs hand te nemen. Ik opperde voorzichtig dat dat misschien niet zo verstandig was, want dat we dan te laat zouden zijn bij de fysicotherapeut, maar ze zei dat dat geen probleem mocht zijn.

Alleen kregen we geen ’transport’ te pakken. Uiteindelijk ging ze zelf met ons naar beneden, en waren we om 16.20 uur klaar met die foto.

IMG_3113

En toen… zaten we daar. Hmpf. Het werd half vijf, het werd kwart voor vijf, en ik zat mezelf op te vreten, want die fysico is echt een lastig type.

Enfin, tegen vijf uur waren we met verpleegster, bed en al – nee, ik mocht daar zelf niet mee rijden, ik heb ook geen badge om de deuren te openen en de liften te bedienen – aan de balie van de fysicotherapeut. Waar men ons simpelweg wist te zeggen dat we een half uur te laat waren, en dat we dus onze afspraak hadden verspeeld. Qué? En nee, hij was misschien wel nog op zijn bureau, maar hij kon er ons onmogelijk nog tussen nemen. Neenee, dat kon echt niet.

En dan, tegen de verpleegster, nadat die boodschap al was meegedeeld: “Oh, u bent geen familie?” Waarop de verpleegster: “Euh hallo, ik sta hier in mijn uniform, wat dacht u misschien?”

En dan: “Oh, maar hij is opgenomen in het ziekenhuis?” Euh nee, wij komen van thuis altijd met een bed aanzetten.

Maar nee, het onderzoek waarvoor Wolf is opgenomen, waar twee andere specialisten op wachten, kon onmogelijk nog doorgaan, dat zag de dokter niet zitten, nee hoor, laat dat kind nog maar wat afzien, hij kan nog een nachtje wachten, toch? Afspraak morgen om half elf.

Wij dus onverrichterzake terug naar de kamer, maar ik was ziedend. Ik heb nog een half uur zitten koken, en ben toen naar beneden gegaan, naar de balie, en heb de ombudsdienst gevraagd. Die was intussen al naar huis, maar de hoofdverantwoordelijke, de hoofdverpleger-van-wacht kwam wel even luisteren. Hij nam prompt de telefoon en belde de dienst fysico. Ik hoorde natuurlijk niet wat er aan de andere kant werd gezegd, maar ik kreeg dus wel zijn kant te horen, en daar volgden zinnen zoals: “U wist niet dat hij opgenomen was en dat het dringend was? Enfin, er staat daar een verpleegster bij, en hij ligt in een bed! Wat dacht u misschien???”  Toen bleef het even stil, en werd hij doorgeschakeld naar de dokter zelf. Die stak blijkbaar een ganse preek af, en probeerde zich er vanonder te muizen. Maar bon, ik ga wel degelijk klacht indienen, want dit is beneden alles. De pediaters, de orthopedist, die nemen hem er gewoon tussen zonder afspraak, en meneer vindt zich daar te goed voor? Sorry, nee, daar kan ik echt niet bij. En de hoofdverpleger-van-wacht gaf ons trouwens groot gelijk.

Soit.

De isotopenscan zal trouwens ook voor morgen zijn, daar was nu geen tijd meer voor aangezien hij drie uur op voorhand moet ingespoten worden met een radioactieve stof.

Tegen zessen kwamen Bart en de kleintjes even langs, want die wilden per se hun broer even zien. Grote liefde, toch wel.

Maar bon, een extra nacht in het ziekenhuis dus. Ik ben bij Wolf gebleven tot tien uur, en heb hem toen verplicht te gaan slapen.

IMG_3117

En zo blijft ne mens bezig…

Geplaatst op

Ziekenhuisopname voor Wolf…

Ik heb vandaag stevig aan de alarmbel getrokken: het is welletjes geweest. Maar echt genoeg.

Wolf heeft al sinds eind januari rugpijn. Even oplijsten (ook voor mezelf):

De nieuwe afspraak is gepland op 15 juni, morgen dus. Intussen is de rugpijn van Wolf almaar erger geworden: hij is gestopt met gitaar spelen (ook door het gebroken hand), gestopt met de scouts, gestopt met de rugby… Maar sinds begin deze week is het pakken erger geworden, in die mate zelfs dat ook fietsen moeilijk begint te worden. Maandag heeft Bart hem naar school gebracht, vrijdag was hij met mij meegereden, gisteren heeft hij de bus genomen… Het kind kan nog met moeite stappen, met moeite op een stoel zitten… Zijn examens mag hij sowieso al allemaal mondeling afleggen wegens schrijfverbod door de aanhoudende pijn in zijn hand dat maar niet beter wordt, maar…

Deze middag lag hij te huilen van de pijn en ellende in de zetel. De huisarts had hem zwaardere pijnstillers voorgeschreven, Zaldiar, maar daar voelt hij zich dus slecht door. Maar hij heeft morgen dus wel zijn eerste examen. Hij heeft het eigenlijk al zo goed als allemaal geleerd, maar hij kan zich voor geen meter concentreren.

Ik vond het welletjes. Ja, we kunnen misschien gewoon de afspraak bij de fysicotherapeut afwachten morgen, en dan? Als die niks ziet, wat dan?

Om half acht zaten we bij de huisarts, en viel Wolf prompt flauw in de wachtzaal. Wat hem overigens, toen hij even had neergelegen op de koude vloer, de commentaar ontlokte: “Ha, nu weet ik waarom dokters geen vloerverwarming hebben…” Zijn gevoel voor cynische humor is er gelukkig nog.

Iets later zaten we bij de dokter zelf, en draaide Wolf nog eens weg. De dokter onderzocht hem, stelde vast dat zijn bloeddruk 9 op 4 stond, dat hij crepeerde van de pijn ondanks de pijnstillers, en oordeelde ook dat het welletjes was, en dat er nu dringend eens iets moest gedaan worden. Hij belde naar de dienst pediatrie van het Jan Palfijn, en Wolf mocht nog via de spoed binnenkomen diezelfde avond.

Oef.

We reden naar huis, haalden wat basisspullen op, en gingen richting spoed. Daar hebben we ongeveer twee uur gewacht tot de dokters inderdaad ook vonden dat opname noodzakelijk was, en tot er een kamer geregeld was.

IMG_3108

Hij kon gelukkig nog lachen, al deed dat eigenlijk wel behoorlijk veel pijn. Maar, zoals hij zei, wat kan je beter doen dan met je eigen miserie lachen? En dat is dus wat wij deden, daar samen op spoed…

Tegen dik elf uur waren we op een kamer, en kreeg Wolf intraveneus pijnstillers toegediend. Hij heeft nog steeds veel pijn, maar hij zal wel slapen, en vooral: er zal eindelijk eens iets gebeuren. Ze gaan hem binnenstebuiten keren tot ze iets gevonden hebben. Serieus. Want anders bijt ik.

19551583_265090650637772_1435380771_o

Morgenvroeg komt de pediater. Dan horen we meer.

 

Geplaatst op

Goed fout.

Dat het fout ging gaan met ons pa, dat zat eraan te komen. Daar was hij zelf nog het meest bang voor eigenlijk.

Om kort te gaan: hij heeft dinsdagmorgen een lichte hartaanval gehad, en mijn broer heeft hem binnengebracht in de spoed van Jan Palfijn. Daar kwam hij terecht op hartbewaking, maar konden ze al snel vaststellen dat zijn hart volledig in orde was, hij er niks aan ging overhouden, en dus probleemloos overgebracht kon worden naar de afdeling acute neurologie. Daar ligt hij dus sinds vanmiddag, en zet het kot op stelten wegens nog steeds compleet manisch. Gelukkig heeft hij een schitterende neurologe, waarmee hij een lang gesprek heeft gehad, en die hem de noodzaak van nieuwe medicatie heeft doen inzien. Uiteraard gaan ze op zoek naar een ander type psychofarmaka dat hopelijk de symptomen van zijn Parkinson niet opnieuw zo hevig doet opflakkeren. En gelukkig ziet ons pa zelf in dat hij manisch is, en accepteert hij dat ook. Dat is al een groot deel van het probleem opgelost.

Geen idee hoe lang hij in het ziekenhuis zal moeten blijven, maar het zal niet op één-twee-drie opgelost zijn. Ons pa is in staat om momenteel in zijn overmoed stomme stoten uit te steken, zoals pakweg op zijn dak kruipen omdat er een pan losligt, ik zeg maar iets.

We zien wel.

This too shall pass.

 

Geplaatst op

Dooie rug is dood

Of zo voelt het toch. Eigenlijk, nee, zo voelt het niet, daarvoor doet het te veel zeer.

Ik ben gisterenvoormiddag door mijn rug gegaan, en dan bouwt dat zo zachtjesaan op. Ik had toezicht, en probeerde zo veel mogelijk rond te lopen en te staan, en zo weinig mogelijk te zitten. Mijn ontbijtafspraak met Gwen was sowieso in het water gevallen, maar ik ben naar huis gereden en gaan liggen. Toen Wolf thuis kwam, heeft hij me nota bene moeten helpen met mijn krukken, en is hij naar de Delhaize om een paar pizza’s gereden, want het ging echt niet.

Maar bon, de plicht riep, en een uurtje rusten, een stevige pijnstiller en een portie wilskracht later stapte ik in de auto, en reed naar het ziekenhuis om mijn pa op te halen. Ik ging nog naar de kapper met hem, reed terug naar huis, cancelde de rugby, en ging helemaal plat. Auw.

Vandaag is het nog niet beter, en ik voorzie al dat mijn verbeterplanning royaal in het honderd gaat lopen: ik kan maximum een kwartier na elkaar zitten, daarna moet ik weer, met behulp van krukken of mijn opa’s wandelstok, gaan ‘rondlopen’ of liggen.

Waar ik wel grondig van baal, is het feit dat ik vanavond naar een feestje wilde bij een goeie vriend. Elk jaar viert hij Yule, en ik amuseer me doorgaans te pletter. Maar het is drie kwartier rijden, en dat kan ik momenteel echt niet aan. Blah. Serieus blah.

Stomme rug.

Geplaatst op

Neurologisch nieuws

Ik was het eerlijk gezegd, in de après-larp-zombieroes, bijna vergeten. Nog een chance dat mijn broer belde: “Gij gaat straks met ons pa naar de neurologe, juist?”

Ja dus.

Bij ons pa is het simpel: er valt niks aan te doen. Hij heeft Parkinson, maar ook nog een ander degeneratief hersenletsel. Kan eigenlijk zowat vanalles zijn, en zorgt dus uiteraard voor extra problemen bovenop de Parkinson. En dat dan natuurlijk gecombineerd met een zware depressie. Er is enkel medicatie om het bibberen wat in te perken, maar veel meer dan dat kunnen ze niet doen. De antidepressiva hebben dan weer een invloed daarop, dus die mogen we niet verzwaren. Het slapen is echter niet normaal, niet te verklaren door Parkinson. Het heeft wat overredingskracht gevergd – lees: ruziemaken – maar ons pa gaat akkoord met een slaaponderzoek. Wellicht scheelt er iets met zijn REMslaap waardoor hij altijd moe blijft. Enfin ja, we zien wel…

Zelf ben ik dan ook maar op consultatie geweest, in verband met dat flauwvallen van mij. Op school drong Sofie er op aan, na het débâcle op de eerste september, dat ik daar toch eens voor naar de dokter zou gaan. Mijn huisarts had wel al gezegd dat het normaal was bij een gevoelige nervus vagus, maar toch. Nu ons pa toch een afspraak had bij de neurologe, kon ik er meteen ook maar een afspraak achter plakken en haar mening vragen. Ze stelde me meteen gerust: gewoon brute pech, maar helemaal normaal. Zij had het zelf ook behoorlijk, was op haar eerste werkdag daar in het ziekenhuis ook plat gegaan. En het schokken en spartelen, zoals in juni? Ook dat was normaal. Blijkbaar hangt het af van de diepte en de snelheid van de bloeddrukval als reactie op de pijnprikkel. Ze citeerde een onderzoek aan Harvard, waar ze dertig studenten bereid hadden gevonden om bij zichzelf die vasovagale reactie op te roepen (met valmat achter hen): er waren er bij die amper een fractie van een seconde weg waren, sommigen lagen roerloos, en anderen hadden precies een epileptische aanval. Niks abnormaals dus, gewoon brute pech dat ik die overgevoeligheid heb, en er valt niks aan te doen. Het kan ook helemaal geen kwaad, zorgt niet voor hersenletsel, het vallen zelf is nog het gevaarlijkste.

Dus nee, ik kan er niks aan doen, en nee, het is niks ernstigs. Ik kan alleen proberen de omstandigheden die zo’n aanval uitlokken proberen te vermijden, maar da’s niet altijd evident. En u pijn doen, of darmkrampen, dat kan je moeilijk vermijden.