Een wekker die afloopt om twee uur, nee, dat is het toch niet, geloof me. Maar ik had er een uur of drie slaap op zitten, en voelde me best oké. De heren sleepten de valiezen naar beneden, we staken er de toiletzakken en de elektronica nog in, en dat was dat: om 2.25 uur stonden we netjes klaar voor het luchthavenvervoer.
Alleen… Die had er precies niet zoveel zin in. Om vijf over half drie begonnen we ons zorgen te maken, vijf minuten later begon Bart te bellen. Ha ja, het debacle van twee jaar geleden in gedachten… Enfin, die mens is opgedoken met twintig minuten vertraging. Nu ja, we werden opgehaald om half drie voor een vlucht om 6.20 uur, dat ging dus wel meevallen, dacht ik zo, meer dan drie uur op voorhand. Wel, dat bleek dus ook niet het geval te zijn. Hij kwam met zo’n busje voor acht personen met een aanhangkarretje achter voor de bagage. Bleek dat we eerst nog naar Sint-Amandsberg reden om daar een koppel op te halen, en dan nog naar de Offerlaan voor nog een extra dame. Dat resulteerde in een propvol busje, waarbij ik – vooraan wegens wagenziekte – pas mijn gordel kon vastklikken als die dame – al even rondkontig als ik – even op één bil ging zitten, en omgekeerd. Heel erg oncomfortabel, eigenlijk. En het zorgde er ook voor dat we pas om kwart over vier op de luchthaven waren…
Lesson learned: de volgende keer niét meer aanklikken dat we gerust willen delen met iemand.
Enfin, op de luchthaven waren we eigenlijk nét voor de grote drukte, zo bleek: op een kwartier hadden we onze bagage afgegeven, en na ons vormde zich al snel een gigantische file. Ook de douanecontrole duurde niet veel langer dan een kwartiertje, zodat het rond vijf uur was tegen dat we eigenlijk gewoon binnen waren. Mijn rug vond het welletjes en die van Wolf ook, zodat Bart gewoon betaald heeft voor de lounge. Alleen… blijkbaar is er nogal een verschil in kwaliteit tussen business lounge en deze lounge. Het ontbijt was er dik in orde, maar de zeteltjes waren oud en geplekt, en er waren niet bepaald ligplaatsen, waar Bart (en Wolf en ik) eigenlijk op gerekend hadden. Ik heb dan maar mijn handdoek – die met die reden was meegenomen in de handbagage – op de grond gelegd en me een half uurtje plat op de rug gelegd, zodat ik er weer even tegen kon.
Rond zes uur zijn we beginnen wandelen richting vliegtuig: net niet de allerlaatste gate, ik denk dat we een kwartier onderweg waren!
Enfin, vliegtuig op, proberen slapen, een houding gezocht die niet al te pijnlijk was, en eigenlijk het best wel overleefd. Ik was wat ongemakkelijk bij het landen, maar het viel nog mee… En het vliegtuig zelf was al heerlijk Grieks ^^ Deel twee van de reis was dus ook geen probleem, nu nog in het hotel geraken. De bagageafhandeling was blijkbaar op zijn Grieks en nogal chaotisch, waardoor het ook wel even duurde. Erg vond ik dat niet: ik had me netjes aan de zijkant tegen de muur op mijn handdoekje gelegd, met een kussentje dat Merel blijkbaar mee had, en ik lag daar best wel goed.
Een klein half uurtje bus bracht ons naar La Marquise, en ik moet zeggen: meer dan dik in orde! We konden nog niet onmiddellijk naar de kamer, maar konden wel meteen gaan eten, en ook dat was meer dan goed genoeg, want we waren tegen dan allemaal uitgehongerd. Ha ja, we hadden wel ontbeten rond vijf uur in de lounge, dan een *insert Schots accent* second breakfast op het vliegtuig, maar dat was ook rond zeven uur, en intussen waren we al één uur. De kinderen stortten zich op het buffet voor pizza, frietjes en lamsvlees, Bart en ik gingen rustig rondneuzen en namen een beetje vanalles. Het is echt wel dikke luxe, dit buffet.
En dan de kamer… Ik heb eerst even een veto ingeroepen om ook maar iets aan te raken, zodat ik foto’s kon nemen voor alles gigantisch overhoop werd gezet. En ja, best tevreden van het geheel! Er is één minpunt, denk ik: het bed van de jongens is eigenlijk een slaapbank, en de matras is niet in orde, vind ik. We gaan morgen zien, en desnoods een andere matras vragen. Maar geniet rustig mee van de kamer (en dit is niet om te stoefen maar vooral om de schoonmoeder een grondig idee te geven, nieuwsgierig als ze is)
Een apart bed voor Merel beneden, met de slaapbank voor de jongens, een eigen badkamer met douche en toilet, een tafel, en vooral dus een eigen zwembad. Boven hebben we een luxueuze kamer met extra zeteltje, bureau, grote badkamer met douche én bad en eigen toilet, en een gezellig balkon. Excellente keuze van mijn lief ^^
Bij aankomst stond er een gekoelde fles schuimwijn, een klein flesje rode wijn, en een groot bord gekoeld fruit. Héérlijk!
Het duurde overigens geen drie minuten of Wolf had al een zwembroek aan en zat in dat zwembad. De valiezen zijn nog nooit zó snel uitgeleegd en alles in de kasten gelegd :-p De andere twee deden er toch wel twee minuten langer over, en ook Bart ging vrij snel het zwembad in. Ik heb me er maar aan gewaagd nadat ik eerst een uurtje had gelegen, en dan nog heel erg voorzichtig. Maar het deed wel deugd, ja.
Om half vier zaten we allemaal eventjes uit te puffen, kwestie van een beetje moe te zijn… En was een vieruurtje in de vorm van een ijsje, een drankje en een koekje best wel welkom.
En daarna? Meer chillen, spelletje spelen, en tegen zeven uur gaan eten.
Merel en Kobe vielen quasi in slaap tijdens het eten, en zijn onmiddellijk, zelfs zonder dessert, terug naar de kamer gegaan. Wolf ging hen iets later achterna, terwijl Bart en ik nog even snel een Pokemon Go! raid gingen doen hier op het terrein.
Toen we rond half negen op de kamer kwamen, lag Merel al diep, diep in slaap, ging Kobe ook al bijna slapen, en deed Wolf nog een kort avondplonsje. Tegen half tien sliep ook hij, en om tien uur was het zelfs voor Bart en mij al welletjes…
En dat was dus dat, voor dag één. Volgende verslagen worden niet zo uitgebreid, hoor!
