Dooie rug is dood
Of zo voelt het toch. Eigenlijk, nee, zo voelt het niet, daarvoor doet het te veel zeer.
Ik ben gisterenvoormiddag door mijn rug gegaan, en dan bouwt dat zo zachtjesaan op. Ik had toezicht, en probeerde zo veel mogelijk rond te lopen en te staan, en zo weinig mogelijk te zitten. Mijn ontbijtafspraak met Gwen was sowieso in het water gevallen, maar ik ben naar huis gereden en gaan liggen. Toen Wolf thuis kwam, heeft hij me nota bene moeten helpen met mijn krukken, en is hij naar de Delhaize om een paar pizza’s gereden, want het ging echt niet.
Maar bon, de plicht riep, en een uurtje rusten, een stevige pijnstiller en een portie wilskracht later stapte ik in de auto, en reed naar het ziekenhuis om mijn pa op te halen. Ik ging nog naar de kapper met hem, reed terug naar huis, cancelde de rugby, en ging helemaal plat. Auw.
Vandaag is het nog niet beter, en ik voorzie al dat mijn verbeterplanning royaal in het honderd gaat lopen: ik kan maximum een kwartier na elkaar zitten, daarna moet ik weer, met behulp van krukken of mijn opa’s wandelstok, gaan ‘rondlopen’ of liggen.
Waar ik wel grondig van baal, is het feit dat ik vanavond naar een feestje wilde bij een goeie vriend. Elk jaar viert hij Yule, en ik amuseer me doorgaans te pletter. Maar het is drie kwartier rijden, en dat kan ik momenteel echt niet aan. Blah. Serieus blah.
Stomme rug.
Yule
Ik ben geen sociaal mens, en vaak kan je me geen plezier doen met feestjes. Recepties zijn al helemaal mijn ding niet.
Maar veel hangt af van de mensen die er aanwezig zijn, en ik zeg nooit nee tegen een uitnodiging van Xavier, want zijn vriendenkring is minstens even maf als ik, en staat altijd garant voor een fijne avond. Ik tufte dus rond half acht naar Niel, voorzien van een klein cadeautje en een quiche.
Er was een fantastisch haard-, enfin, kachelvuur, veel te veel bijzonder lekker eten, en de verwachte geschifte mensen. Er werd gekletst, gelachen, en cadeautjes uitgedeeld, waarbij ik bijzonder blij was met wat ik toevallig in handen kreeg: een kerstsweater, maar dan een heel erg foute, een witte met een kalkoen met een kerstmuts op. Op Barts kantoor is er elk jaar een foute-kerstsweaterdag, en tot hiertoe was hij eigenlijk altijd opgelucht dat hij dat niet had. Tsja. Pech dus :-p
We speelden een behoorlijk fout en hilarisch spel Cards against Humanity, terwijl we genoten van de desserts, waaronder een toch wel redelijk fantastische kaastaart.
Enfin, het was kwart over twee toen ik vertrok, en ik was dan nog de eerste, maar met nog drie kwartier auto voor de boeg, was dat nog niet eens zo vroeg.
Al bij al: fijne winterzonnewende gewenst!
Yule
Voor wie niet weet wat Yule is: de viering van de winterzonnewende, waarop de dagen eindelijk weer langer beginnen te worden. Een ganse uitleg kan je vinden op wikipedia, en wel hier.
Goeie vrienden van mij zijn niet bepaald christelijk te noemen, en vieren daarom het Joelfeest. Het was door omstandigheden een weekje te laat, maar niemand die daar wakker van lag. Met zijn zestienen waren we in dat kleine huisje. Er was eten voor dertig man, denk ik: bij het principe van pot luck brengt iedereen toch altijd meer mee dan hij zelf ooit zou opeten, vandaar. Er was soep, gratin – véél gratin – geglaceerde ribben, samosa’s, quiche, paté, enfin, er was vooral veel. En lekker!
Er was ook vuur. Dat hoort zo, op Yule. En volgens traditie had ook iedereen een verhaal mee. De gastvrouw begon met de uitleg rond Yule zelf, en aansluitend daarop volgde iemand met het verhaal rond de Eikenkoning en de Hulstkoning, een echt Yuleverhaal.
Enfin, er waren massa’s verhalen, er was zelfgemaakte gluhmede, er was heerlijk eten, er was aangenaam gezelschap, er was vuur, er waren cadeautjes, en er was gelach.
Meer moet dat voor mij niet zijn, zo’n Yule.
365 – 28 december
