365 – 10 juli 2018 – vers geknipt
Laatste vakantiedag
We wisten eigenlijk niet goed wat we vandaag nog gingen doen. Enerzijds wilden we eigenlijk gewoon een dagje rustig thuis, maar aan de andere kant was het wel nog prachtig weer, en mag je een laatste vakantiedag ook niet zomaar verloren laten gaan, nee? Gaan zwemmen, misschien? Neptunus, of de vijver? Of gaan cachen? Hmmmm…
Het werd in elk geval een rustige voormiddag, met boodschappen en dergelijke, en de vaststelling dat de fietsgraveurs van stad Gent aan den Delhaize stonden. Er volgde een lome start van de namiddag, en dan nog gespurt om net tegen half vier aan de Delhaize te staan met onze fietsen, nog net op tijd. Oef.
En toen besloten we om naar de kapper te gaan in de Wondelgemstraat, voor twee frisse korte kopjes voor de eerste schooldag. Vijftien minuten en vijftien euro later stonden we weer buiten, en aten we een vieruurtje van bij de bakker op een bankje aan de kerk. Geloof me: helemaal vakantiegevoel!
Omdat we nu toch op de baan waren, vond ik dat we evengoed een klein beetje konden omrijden en een cache gaan oppikken aan de ingang van de Westerbegraafplaats. Uiteraard hebben we toen maar een wandelingetje gemaakt in het park dat die begraafplaats eigenlijk gewoon is. Prachtige dingen gezien, trouwens, ik ga hier zeker nog eens komen rondlopen.
We moesten ons nog bijna haasten om op tijd op de rugbytraining te zijn. Enfin, enkel training voor Wolf, Kobe begint pas vrijdag. We leverden hem af, en Kobe, Merel en ik gingen voor de wandeling rond de petanquevelden tot aan de speeltuin aan de camping, om daar al een eerste paar boterhammetjes op te eten.
Daarna wandelden we verder tot aan het toch nog steeds vrij drukke strand, en installeerden ons aan het piertje. Ik stak er een cache weg, Merel bleef bij me, en Kobe ging al gauw terug naar het strand om er zijn sandalen uit te trekken en in het water te gaan staan. Twee minuten later was hij al terug: of hij ook zijn broek mocht uittrekken en in zijn onderbroek er staan? Nog drie minuten later kwam de vraag: “Mama, mag ik zwemmen in mijn onderbroek? Please?” Euh… Hij had toevallig een boxersshortje aan, met daarover een vrij lange bermuda, ik zag dus het probleem niet. Alleen had ik natuurlijk geen handdoek bij, maar dat vond hij niet erg, hij ging zo wel opdrogen. Kobe heeft dus drie kwartier in het water liggen spelen op zijn eentje. Tsja…
Om kwart voor acht konden we eindelijk Wolf oppikken, en ging het meteen naar huis: morgen school, dus Merel moest echt wel in haar bedje!
Maar die laatste vakantiedag zorgde toch ook wel voor het nodige laatste vakantiegevoel. Zalig!
Wondelgemstraat
Het is het thema van de week, de kapper. Vorige week was Wolf aan de beurt, nu is het aan bijzonder langharige Kobe. Alweer stond er maar één kapper in Erkans zaak, en alweer duurde het dus behoorlijk lang. Niet dat hij ons niet waarschuwde, hoor, maar bon, we waren er nu, we konden evengoed wachten. Opnieuw liepen we rond in de Wondelgemstraat en voelden we ons in het buitenland. Deze keer was het Wolf die simpele stoffen schoenen kreeg voor tien euro, opnieuw was er een vieruurtje van bij de bakker, maar deze keer aten we het op op de trappen van de kerk van de Wondelgemstraat, terwijl we keken naar de voorbijgangers.
Het grote verschil met vorige week, was dat Wolf nu intussen in sneltreinvaart de batterij van mijn iPhone leegtrok door Pokémon Go te spelen. Hij amuseerde zich rot, crosste van het een naar het ander, we kochten intussen ook een blauwe broeksriem voor hem, en snuisterden rond.
We stopten nog even bij de C&A, vonden er een paar kledingstukken en een paar Pokemon, en reden toen fluks naar huis.
En verder? Er werd een grote speelgoedkast opgeruimd, dat ook. En wat rondgelummeld, en gespeeld met vanalles, en gewoon… Vakantie, zeker?
366 – 13 juli 2016 – vogelhuisjesboom
Van Turkse buurten en avondwandelingen
Het plan was eigenlijk geweest om Wolf gisteren al te laten kortwieken, maar onze fietstocht leidde ons naar andere paden, die vooral veel te laat werden. Vandaag hebben we dan maar de auto genomen richting Wondelgemstraat en kapper Erkan. Normaal gezien gaat dat daar aan een gigantisch tempo, maar vandaag stond er maar eentje alleen in het salon: de andere twee zaten respectievelijk in Italië en Turkije. Groot gelijk, maar het zorgde er wel voor dat Wolf meer dan een uur moest wachten. Merel en ik lieten het niet aan ons hart komen, en gingen vrolijk winkels kijken in een stukje Gent dat aandoet als het zonnige buitenland, en meer bepaald effectief een Turkse marktstraat. Je loopt er van de ene ‘bazar’ naar de andere ‘market’, ondertussen gekruist door vrouwen in alle mogelijke staten van haarbedekking, en mannen variërend van strak pak tot djellaba en gehaakt mutsje.
We vonden er een vrolijk gebloemd paar schoenen (van die stoffen, turnsloefachtig) voor tien euro, en ze hield ze meteen aan. We keken rond, snuffelden, informeerden, en haalden Wolf eventjes uit de wachtrij om een vieruurtje te kopen bij de Turkse bakker.
En toen, toen had ik een propere, gekortwiekte Wolf terug, en reden we naar huis.
Maar ’s avonds was het een prachtige avond, en had ik zin om nog een paar geocaches te doen, meer bepaald een wandeling van vijf kilometer op Drongense aardewegen, met in totaal tien caches. Het was al bijna half acht toen we vertrokken, maar ik liet het aan mijn hart niet komen. Merel huppelde, Wolf zocht, klom in bomen, dook in struiken, en Merel zong. En ik, ik genoot met volle diepe teugen, en had een puur vakantiegevoel.
Tegen half tien waren we pas rond, en Merel had nog geen enkele keer gezaagd of gezegd dat haar voeten pijn deden of dat het lang duurde. Heerlijk kind, echt waar.
Wolf en ik wilden nog de tiende cache van de reeks ook meepikken, maar die lag wat verderop, en daar namen we dus de auto voor. Merel was op die paar minuten in slaap gevallen: ze had zich onder een gilet van mijn genesteld, en sliep. Wolf en ik hebben dan nog een dik half uur staan zoeken in een struik tot het begon te schemeren en we het gewoon opgaven. En rond tienen belde Bart, een beetje ongerust. Enfin, tegen half elf lagen beiden in hun bed, en hadden we allemaal een bijzonder fijne avond gehad. Geocache for the win!
Kapper
Ook Wolf moest dringend weer naar de kapper. Hij was wel in het begin van juli geweest, maar toen was het eigenlijk niet echt kort gezet, en intussen was het echt weer helemaal uit model en veel te lang. Op aanraden van mijn kuisvrouw reden we deze middag naar de Wondelgemstraat, bij kapper Erkan. Het is er echt niet groot, en ze waren met drie volop aan het knippen en tegelijkertijd aan het ratelen in het Turks, en er zaten ook nog twee wachtenden voor ons. “Geen probleem, mevrouw”, zei Erkan, “over maximaal een kwartiertje is het aan uw zoon”. Ik posteerde Wolf in een van de wachtzetels, en ging intussen op zoek in de Wibra naar iets goedkoops en zeer wijds om te verknippen voor de nieuwe LARP. Toen ik tien minuten later terugkwam, dacht ik dat het wel stilaan aan Wolf zou zijn.
Ja man, hij was eigenlijk al net klaar, enkel nog de gel! Zijn haar is eigenlijk wel heel erg kort, met een leuke ‘kuif’ bovenaan. Serieus wennen, maar wel heel knap, eigenlijk. Bon, aan de kassa vroeg de kapper: “Is hij al twaalf?” Ik schudde ontkennend, en toen bleek dat ik de volle vijf euro moest betalen. Voor volwassenen is het blijkbaar tien euro :-p
Toegegeven, ze hebben er geen tien minuten werk aan gehad, en het is zonder wassen en zo – wat ik persoonlijk niet nodig vind – maar dat is nu toch echt wel spotgoedkoop? En heel erg snel zonder afspraak: ik denk dat ik vanaf nu een vaste kapper heb voor de heren hier thuis :-p
Nog even een voor/na foto:
En Wolf ziet er meteen ook een stuk volwassener uit :-p