Acta Diurna de muliere ludenti
Ik was wel blij met Wolfs rapport, ja. Alleen aan dat schrift gaan we een beetje moeten werken, heb ik de indruk.
Als je dan toch een globaal cijfer wil hebben, is het blijkbaar de bedoeling dat je de vier jaarcijfers even sterk laat meetellen, dus godsdienst is even belangrijk als wiskunde. Tsja. Op die manier heeft Wolf 94, 35 % in het derde. Op naar het vierde, zou ik zo zeggen.
Dat het goed was, zijn eerste jaar notenleer. Ik hield, om eerlijk te zijn, een beetje mijn hart vast. Wolf is namelijk niet echt een zangwonder, om een eufemisme te gebruiken. Hij kan dus absoluut geen toon houden. Maar zijn theorie is zeer goed, zijn ritme is dik oké, en zijn toonvastheid, tsja, daar wordt aan gewerkt. Hij kent zijn noten, en het is er gelukkig stevig op vooruitgegaan. Voor een instrument mag dat dus eigenlijk niet echt een probleem zijn. Hij heeft overigens gitaar gekozen. Volgend jaar dus het tweede jaar notenleer (gelukkig niet meer zo vroeg op zaterdag, maar pas om half tien) en het eerste jaar gitaar.
Ik ben dus echt trots op mijn Wolf. Iets dat voor hem niet vanzelfsprekend is, en waar hij toch 87% op haalt. Proficiat, lieverd!
zelfportret
Ik was het zo’n klein beetje vergeten, maar bij deze. Zijn wiskunde is duidelijk beter dan zijn taal, al hebben we daar ook niet te klagen.
Wil je geloven dat ik dit gewoon vergeten was? Maar ik weet dat de grootouders dat met aandacht bekijken, en dus krijgen ze hier van mij alsnog Wolfs rapport van de krokusvakantie. En ja, ik ben best wel tevreden, al kan het hier en daar toch beter.
Deze morgen, half acht – we zijn allemaal in diverse stadia van gekleedheid : “Mama? Ik voel me echt niet lekker! Ik heb buikpijn…” Wolf keek me met hondenoogjes aan, maar Bart beet hem nog toe: “Zeg maat, niet onnozel doen, ’t zal wel over gaan!”
Een tiental minuten en een halve hap van een boterham later zat Wolf met tranen in zijn ogen bleekjes te wezen. En nam ik hem wel degelijk serieus. Ik heb dan maar ons ma uit haar bed gebeld, vijf minuten later – al een chance dat voor een keer al mijn gerief al klaar stond van gisterenavond – zaten Wolf en ik in de auto, om tien over acht installeerde ik hem in Zomergem in de zetel, en stipt om half negen liep ik mijn klaslokaal binnen. Oef!
Een telefoontje over de middag leerde me dat het buikgriep was: hij had al een keer of tien naar het toilet gemoeten, en had ook al vier keer overgegeven, ’t ventje!
Enfin, ik heb dan maar met zijn juf besproken (ik moest toch Kobe ophalen) dat hij morgen ook ging thuisblijven: een half dagje school, waaronder een zwemles, en da’s nogal lastig als je je niet zo lekker voelt.
Hopelijk is het snel over, want hij was nogal zielig bij momenten. Andere momenten voelde hij zich dan weer kiplekker.
En het schattigste? Toen Merel thuiskwam, vertelde Wolf dat hij een beetje ziek was, en dat zijn buikje pijn deed. Waarop zij onmiddellijk, zonder woorden, hem aankeek, en over zijn buikje begon te wrijven. Met van die kleine zachte streeltjes.
(Allemaal in koor: awwww…)
