Daarnet is Wolf voor het eerst écht naar zijn kot vertrokken. Met de fiets, jawel. Morgen heeft hij zijn onthaaldag op de faculteit Ingenieurswetenschappen.
Het gaat me zo raar doen, een kuiken minder in de week. Toegegeven, hij sliep sowieso al vaak bij Arwen, maar enkel in het weekend. En in de week was hij overdag naar school en ’s avonds zat hij meestal op zijn kamer, maar toch.
Een eerste beetje legenestsyndroom voor moeder, heb ik zo het gevoel.
Toen we vorige week met zijn allen op controle gingen bij de tandarts, stelde ze dat zowel Wolf als Kobe wellicht binnenkort problemen gingen krijgen met hun wijsheidstanden: die dingen liggen vaak verkeerd, zitten scheef en beginnen dan te duwen tegen de achterste kiezen, dat je behoorlijk veel pijn kan krijgen. Beter voorkomen dan genezen, vond ze, die tanden gaan vroeg of laat toch ambetant beginnen doen.
Bon, wij vandaag dus naar de stomatoloog in het Jan Palfijn. Daar ging het verbazingwekkend vlot en efficiënt. “Ha, een doorverwijzing van de tandarts? Goed, dit zijn foto’s, en ja, ze heeft gelijk. Alle vier in één keer onder algemene verdoving, of liever twee per twee onder plaatselijke? Het is sowieso vijf dagen ziekteverlof. Allebei onder volledige verdoving? Prima, kies maar een donderdag wanneer het het beste past. Misschien niet bij de start van het academiejaar voor onze kersverse student?
Bon, 20 oktober is prima, ik neem hen dan na elkaar en dan kunnen de broers samen op één kamer bekomen en ’s avonds naar huis. Dit zijn de papieren, dat is dan geregeld!”
Vakantiejob, studentenjob… ik weet eigenlijk niet precies hoe ik het moet noemen.
Sinds januari heeft hij regelmatig de kantine van KAA Gent Ladies hier in Wondelgem gedaan, en dat was best oké. Alleen… het seizoen is nu zo’n beetje gedaan en dus is ook de kantine gesloten. Maar Branko zocht nog volk voor de Wasbar zelf in Gent, en dus werkt Wolf nu ook daar. Het zijn afwisselende shifts, hij kan zich opgeven wanneer hij wil, maar hij moet wel een minimum aantal uur doen, wat me ook logisch lijkt. Het is stevig doorwerken: de Wasbar ligt knal in centrum Gent en het is er vaak serieus druk. Soms moet hij al om half acht beginnen – een groot deel van de inkomsten komt blijkbaar van het ontbijt – tot een uur of één, soms pas om tien uur, soms ook om half twee of zelfs maar om vier uur, maar dan is het wel tot elf uur.
Hij is er moe van, maar hij doet het graag, hij ziet vooral ook het geld graag binnenkomen natuurlijk, en hij apprecieert nu des te meer de waarde van geld, en hoe goed wij het eigenlijk wel hebben.
Geen idee of hij tijdens het schooljaar hier ook zal werken: wellicht weet hij dat zelf nog niet eens omdat hij er geen idee van heeft wat de universiteit voor hem zal inhouden. Maar bon, dat zien we – of ziet hij – dan ook wel weer.
De ochtend verliep vrij probleemloos met klassenraden, maar waar ik gedacht had nog naar huis te kunnen vooraleer er gerepeteerd werd voor de proclamatie, was ik eraan voor de moeite. Ach ja…
Ik had nog voldoende tijd om me te douchen, klaar te maken, even de rug te laten rusten, en om half zeven stond ik alweer op school, klaar om de jaarfoto’s te maken.
Tegen zeven uur begon Wolfs proclamatie, maar enkel Kobe was er, Bart en Merel waren er niet want die waren naar… Merels proclamatie!
Zonde dat die op hetzelfde moment vielen, maar bon… Bart was dus naar die van Merel, ik naar die van Wolf (aangezien ik ook verantwoordelijk was voor de muziek) en Bart ging daarna achterkomen naar Mariakerke, terwijl Merel bij haar vriendinnen ging blijven en dan met Lieze mee naar huis komen.
Bart nam wel wat foto’s en filmpjes voor me, zodat ik ook kon meegenieten.
Bart kwam goed halverwege toe, nog op tijd voor de speciale prijzen. Arwen won die van Ambassadeur van Scholengroep Gent, Wolf greep blijkbaar net naast de prijzen, tot mijn teleurstelling, dat geef ik eerlijk toe.
Kobe ging quasi onmiddellijk naar huis, wij bleven nog wat hangen, dit keer in mijn capaciteit als moeder en minder als die van leraar, hoewel…
Ik werd toch nog verschillende keren aangesproken door ouders die me bedankten, en ik voelde Bart naast me stralen van trots. Het was uiteraard de eerste keer dat ook hij aanwezig was op een proclamatie van mijn school en hij vond het wel leuk de complimentjes voor zijn vrouw te aanhoren. En ik glom zo mogelijk nog harder van trots, net omdat hij naast me stond.
En uiteraard omdat ik een stralende, afgestudeerde, volwassen zoon heb die nu richting unief trekt.
Er staat hier al jaren een gigantische tv op ons kamer. Jaren geleden hebben Jeroom en Staf die voor ons naar boven gezeuld. Ik weet al niet meer vanwaar die kwam, maar het was een breedbeeld met beeldbuis, dus ook nog eens pokkezwaar. En ik denk dat hij misschien hoop en al vijf keer zal gebruikt zijn: we kijken echt niet graag tv vanuit ons bed, we blijven gewoon beneden, comfortabel in de zetel.
Het ding stond dus ook al jaren in de weg en werkte stilaan op mijn zenuwen. Maar zelf naar beneden dragen was absoluut geen goed idee: de heren hadden dat destijds zelfs met van die spanbanden gedaan om te kunnen dragen op onze trap.
Nu had ik deze voormiddag tegen Wolf gezegd dat, als hij hier nog eens wat vrienden over de vloer had, ze dat ding eens naar beneden moesten brengen. Plots belde hij – hij zat met zijn maten in het kot van Wout, naast de school – dat ze dat eventueel wel deze namiddag konden doen, ze kwamen toch nog naar de Colruyt. Euh, voor mij prima! En jawel, iets later stonden er hier zes potige knapen die naar boven gingen kijken, de gang leegmaakten en eerst een kwartier palaverden over hoe ze het gingen aanpakken. En twee minuten later het ding in de garage neerpootten.
En daarna schoven ze vrolijk aan, allemaal, voor verse pannenkoeken, want die had ik hen beloofd en intussen gebakken. Zo zes stevige gasten in uw kot, dat heeft wel wat ja. En die pannenkoeken waren lekker!
Nu moet het ding nog in het containerpark geraken, maar dat zal voor een andere dag zijn.
We – Bart, Wolf en ik – zijn vandaag namelijk voor een kot gaan kijken. Wolf heeft beslist dat hij burgerlijk ingenieur gaat studeren, zoals ik hier al schreef. Nu is er aan Barts kantoor een volledige nieuwe wijk aan het komen, waarvan sommige delen zelfs al in gebruik zijn genomen. Een van de buildings daar is een kotgebouw aan het worden met drie types koten: de eenvoudige, met een gemeenschappelijke keuken, toilet en douche; de luxekoten met ofwel een toilet ofwel een douche; en dan de studio’s met een eigen toilet, douche en kleine keuken.
We waren niet van plan om voor een studio te gaan – de prijzen zijn de moeite: gewoon kot (met telkens EGW en vaste kosten inbegrepen) 500, luxekot 600, studio 700 euro per maand – maar toen we het zagen, zijn Bart en ik gewoon overstag gegaan, ook al vroeg Wolf daar niet expliciet om. Er was nog maar één studio afgewerkt, de rest is nog casco, maar het zou eind augustus af moeten zijn.
Wolfs kot is dus een studio op het vijfde verdiep, niet met zicht op het water, maar met zicht op de andere kant: de ene aan het water lag naast de gemeenschappelijke keuken, en dat lijkt me ook niet ideaal. De meubels zijn niet verplaatsbaar, er is een keuken, een bureau en een bed, maar er is nog voldoende plaats voor een zeteltje ook. De layout is niet die van op de foto hierboven maar met een bureau voor het venster en daarvoor wat meer ruimte.
