Patella

Dik anderhalve maand geleden kwam Wolf op de speelplaats mankend naar me toe. Hij bleek een trap gekregen te hebben tegen zijn knie, op de speelplaats: een pestkop die soms agressief uit de hoek kan komen naar hem en zijn vriendjes toe.

Ik wuifde het weg als zijnde een blauwe plek, of wat gekneusd. Die dingen gebeuren, op een lagere school.

Maar hij bleef klagen. Enfin, af en toe maakte hij de opmerking dat zijn knie nog pijn deed, vooral na een rugbytraining of match. In elk geval lang genoeg om zeker te zijn dat het niet zomaar een kneuzing of zo was. Wij dus naar de dokter, en die stelde vast dat hij een ontsteking had aan de patella, daar waar de pees van de quadriceps onder de knie vastgehecht is aan de tibia. Hij belast die redelijk wat door zijn rugby, en als hij er dan een stevige trap op krijgt, kan dat zo’n ontsteking in gang zetten, blijkbaar. Ergens was ik wel opgelucht: ik had schrik dat het iets met zijn knieschijf ging zijn of zo. Enfin, drie weken rust, zalf, en dan opnieuw bekijken. Een ontsteking kan behandeld worden, gelukkig.

Wolf zelf is ook wel opgelucht, heb ik de indruk: eindelijk weet hij wat er aan de hand is, en wordt er ook iets aan gedaan. Want dat het niet vanzelf ging voorbijgaan, was intussen wel duidelijk.

Het zit er weer op.

Ik heb het dan op het lesgeven voor dit kalenderjaar. Gisteren heb ik mijn laatste lessen gegeven, op woensdag moet ik niet naar school, en morgen is al meteen het eerste examen, dat van de vierdes. Gisteren heb ik ook mijn laatste examen afgewerkt, zodat ik vandaag niks meer hoef te doen voor school.

Ik moet wel nog Sinterklaascadeautjes gaan kopen, zucht. Gelukkig is er hier in Evergem een mega speelgoedwinkel met concurrentiële prijzen, en daar kan ik wellicht wel alles vinden. Voor Merel had ik al een prinsessenboek, maar ze wil ook nog een klein popje. Nóg een. Kobe heeft verse plasticine gevraagd, en een gezelschapsspel. Enfin, drie titels die de reclame hem opgesolferd heeft, en waaruit de Sint dus kan kiezen. En Wolf, die heeft intussen door dat het niet de Sint is die de cadeautjes komt brengen, maar hij is er toch nog niet helemaal uit.

– Mama, is het waar dat Sinterklaas enkel op school komt, en jij degene bent die hier thuis de cadeautjes legt?

Ik heb op mijn lip moeten bijten om niet te lachen, het ventje. Enfin, hij krijgt een 3D puzzel van de Eiffeltoren, en een Skylander Swap Force.

Nu maar hopen dat ze alles hebben, want ik zie het écht niet zitten om daarna nog naar de Dreamland of zo te moeten rijden. En dan vanmiddag nog de muziekles, en vanavond de rugby… Ik ben nu al moe.

EDIT: ze hadden alles. Oef!

De vierde dag in Nederland: Cool Factor

Drie voor acht stipt kwam Wolf me wakker maken. Ik had hem gevraagd dat om acht uur te doen, en hij wilde me drie minuten wakkerwordtijd extra geven. Want om acht uur stipt stond hij daar weer: of ik nu ging opstaan, of wa! Hij wilde namelijk op tijd zijn voor zijn Cool Factor om kwart voor tien. Terwijl die acht uur al meer dan ruim gerekend was, uiteraard. Zucht.

Cool Factor is namelijk een televisieprogramma waarin kinderen een hoop opdrachten, missies en (verantwoorde) stunts uithalen. Veel ervan wordt effectief in Center Parcs gefilmd, en zo goed als elk park heeft nu ook zo’n Cool Factor activiteiten voor kinderen tussen acht en twaalf.

Ik had Wolf ingeschreven, en hij stond dus te popelen. We wisten niet op voorhand wat er precies op het programma ging staan, maar dat het iets ging te maken hebben met de übercoole klimtoren, dat stond wel vast.

En jawel hoor: om kwart voor tien stond in de Action Factory een groot scherm klaar met een filmpje en twee coole begeleiders.

IMG_6975

Wolf kreeg instructies, een helm, een klimgordel, een rugzak voor zijn zwemspullen, en een BMX.

IMG_6977

In groep ging het naar de klimtoren, waar hij rondomrond op verschillende manieren uitgedaagd werd naar boven te geraken. Eigenlijk is het ding wel verdomde hoog, en de monitoren hebben er een zevental kinderen afgeplukt: zij durfden op een bepaald punt gewoon niet verder.

IMG_6983

IMG_6987

IMG_6981

IMG_6982

IMG_6980

IMG_6989

IMG_6988

IMG_6990

IMG_6985

Wolf is er geraakt, al vertelde hij achteraf dat hij af en toe stond te trillen op zijn benen. Om maar even te tonen hoe hoog die toren wel is:

IMG_7002

Boven moest hij dan via een soort touwentrechter terug naar beneden.

IMG_6994

IMG_6996

IMG_6998

IMG_6999

Na al het geklim kropen ze opnieuw op de fiets, en reden ze naar het zwembad. Daar kregen ze drie minuten om zich om te kleden, en wij ouders kregen van die grappige plastiekjes voor rond de schoenen. Ha ja, want wij mochten mee naar binnen om te kijken wat ze in het zwembad gingen uitspoken. Daar kregen ze allemaal een ander soort helmpje op, een zwemvest, en een soortement raft, waarmee ze twee rondjes in de wildwaterbaan mochten maken. Die werd trouwens speciaal voor hen even afgesloten.

IMG_7005

IMG_7009

IMG_7014

IMG_7015

IMG_7017

Bij elke missie kregen ze een opdracht, waarbij ze een cijfer konden verdienen.

IMG_7024

Voor de derde opdracht reden ze naar het bos, waar ze geblinddoekt voorwerpen moesten herkennen. Het was nogal ver om te voet achteraan te crossen, en de monitoren gaven ons dan ook de raad om gewoon al naar de Action Factory terug te keren en af te wachten tot de kinderen op de tonen van ‘Indiana Jones’ terug de Action Factory binnen reden.

Met de drie cijfers konden de kinderen elk een kistje openmaken, waarin een armbandje van Cool Factor zat, en een bandana. Wolf vond het de max, en straalde.

IMG_7027

IMG_7028
Terwijl ik met hem naar het huisje terugwandelde waar Bart ons middageten had klaargemaakt, taterde hij honderduit.

Missie geslaagd dus.

Ankoria – vervolg

Intussen zijn er ook andere mensen die foto’s online hebben gezet, en daarvan krijgt u er hier een paar, waar vooral ook Wolf op staat natuurlijk.

1380327_505996796163807_576192043_n

1383735_505995716163915_398493590_n

20131005-1456-PA050061

En zowaar zelfs een filmpje, van de hand van An Willems:

 

 

Gitaarles

Gisteren zijn Wolf en ik al even tot bij de gitaarlerares gegaan met mijn twee oude gitaren. Enfin, een oude gitaar van mijn vader, en mijn gitaar van vroeger, die ook al zowat de halve wereld heeft gezien. Beide gitaren hebben de nodige blutsen en builen, en eigenlijk ook barsten. De juf kon zich wel vinden in de gitaren, op voorwaarde dat ze hersteld werden, en gaf me het adres van een gitarenmaker/hersteller in Sint-Amandsberg.

Omdat ik niet graag half werk doe, trok ik vandaag al naar de luthier. Die keek even na wat er mis was, en schudde het hoofd: de herstellingen zouden meer kosten dan wat de gitaren nog waard waren. Helaas.

Nu had ik op zijn site (ha ja, altijd eerst even checken waar je naartoe gaat) gezien dat hij starterspakketten aanbood: een nieuwe gitaar, een stevige gitaarzak met rugriemen, een voetsteuntje, een pupiter, een stembakje voor aan de hals en een staander om de gitaar in te zetten, voor 290 euro. Ik had eigenlijk alles nodig, want stemmen doe ik op het gehoor (als violist heb ik daar geen problemen mee), mijn oude gitaarzak was versleten, net zoals mijn pupiter, en de rest heb ik nooit gebruikt.

Tsja. Ik heb dus meteen veel geld uitgegeven, maar nu heeft Wolf tenminste alles wat hij nodig heeft, en niet de oude brol van zijn mama. En geloof me: hij blonk van contentement!

Wolfs verjaardagsfeestje

Wolf is weliswaar in februari al negen geworden, maar toen was ik doodziek van de griep, en moesten we het feestje noodgedwongen afblazen. Sindsdien is het er niet meer van gekomen, en eigenlijk was het bij Marthe ook zo’n beetje. En dus besloten Delphine en ik om het feestje dan maar samen te doen, aangezien zij de beste vrienden zijn, en zowat dezelfde vriendenkring hebben ook.

Het werd een zwembadfeestje in Zomergem: een klein kinderbadje, maar ook een heel fijn groot zwembad waar ze in het eerste deel makkelijk kunnen staan. Er is een feestjesformule: eerst ga je zwemmen (en is de jarige gratis), daarna kan je in de cafetaria voor 4,80 euro per persoon twee pannenkoeken krijgen met een drankje erbij. Wij hadden zelfs het aparte zaaltje, zeer aangenaam. We hadden ons ingedekt tegen slecht weer met gezelschapsspelletjes, maar het toffe is, dat er naast het sportcomplex een speelplein ligt, en in dat zalige weer hebben ze dus alle vijftien samen ook buitengespeeld.

Ik denk, dat het een fijn feestje was. Nee, eigenlijk weet ik dat wel zeker.

Nieuwe fiets

Blijkbaar – zo’n blog is eigenlijk gewoon een archief – is het vandaag dag op dag drie jaar geleden dat Wolf een nieuwe fiets kreeg. Toen was hij zes, intussen is hij negen, en die grote fiets van toen toch wel ontgroeid. Omdat ook zijn broertje dringend een grotere fiets moest hebben om eindelijk te kunnen leren fietsen, kreeg Wolf dus ook een groter model. Een volwassen fiets is nog te hoog gegrepen, het is toch nog een tussenmodel van 24″ geworden.

We zijn opnieuw naar Eriks Fiets gegaan hier in Mariakerke, en hadden geluk, want het was zijn laatste werkdag. Hoewel het druk was, werden we hartelijk en toch zakelijk ontvangen. Terwijl de rem van de vorige fiets in orde werd gezet, keken we in de kelder rond naar een nieuwe versie. Een volwassen fiets bleek inderdaad echt nog te groot, zo’n 24 inch was perfect. Nieuw kostte die 315 euro, maar, zo wist de fietsendame ons te melden, ze hadden ook nog een hele mooie tweedehandse staan, die ook van hen kwam, en waar niks aan was. De helderblauwe fiets had inderdaad enkel een paar schrammen op de dwarsbuis en een klein plekje roest waar ooit een kilometeriekske had gezeten, maar zag er verder perfect uit. Hij werd grondig nagekeken, ingevet, opgepompt, afgesteld, en kreeg een nieuwe fietsbel, en dat was dat. Voor negentig euro, trouwens.

En als Wolf hem nu achteloos in de berm gooit, ga ik er ook niet van wakker liggen. Bon, bij deze dus de obligate foto’s van een trotse Wolf op zijn nieuwe fiets.

fiets1

fiets2

fiets3