En toen vertrok hij op kamp, mijn scout.
365 – 31 mei 2014 – rhodondendron
Klasconcertje
Je zult niet anders zien: net op de dag dat ik personeelsvergadering heb, heeft Wolf ook een klasconcert. Het ene was gepland tot 18.00u, het andere begon om, jawel, 18.00u. Zucht.
Gelukkig kon Bart inspringen: hij had een meeting in Brussel tot vier uur, en hoopte – met dat verkeer van ons weet je nooit – toch op tijd terug te zijn.
Maar ik had geluk: tot ieders verbazing duurde de personeelsvergadering amper tot half zes, en ook Bart was netjes op tijd terug. Dat maakte dat ik naar huis reed, gewoon Wolf oppikte voor zijn concertje, en de twee kleintjes niet hoefde mee te sleuren.
Niet dat zo’n concertje veel voorstelt: alle kinderen spelen één of twee stukjes, en het publiek bestaat uit ouders en medeleerlingen, gewoon in een groot klaslokaal. Maar zo krijgen de kinderen wel al van in het begin mee hoe het voelt om op te treden, en hebben ze minder zenuwen.
Tienerverjaardagsfeestje
Jawel, Wolf is intussen een tiener – met casueel tienergedrag – en dus verdiende hij een ‘cool’ verjaardagsfeestje. Ik liet hem kiezen, deed een paar suggesties, en we waren het bijzonder snel eens, eigenlijk. En waarom pas nu, terwijl hij al in februari is verjaard? Dat hing uiteraard samen met zijn kamer: zolang die niet klaar was, kon er geen feestje zijn, toch geen slaapfeestje.
Hij nodigde maar twee vriendjes uit, zijn twee beste maten: “Ha ja, mama, liever maar twee met wie ik gegarandeerd een superavond heb, dan dat er daar vijf zijn, waarvan er een begint te zagen of ambetant te doen en gans het feestje naar de knoppen helpt.” Gelijk heeft hij.
Ik haalde extra donsdekens boven, Bart sleepte een beamer aan en stelde die op in zijn kamer, en er waren de nodige knabbels en drankjes.
Toen ze om half zes arriveerden, werd er eerst een “megacoole schatkaart” opgelost, waarop er code was geschreven in citroensap. Daarna kregen ze de toer van het huis, werd er boven al wat gegoefeld en onnozel gedaan, en kwamen ze beneden om croques monsieur te eten. Aansluitend hielpen ze me om vanille-ijs te maken, waar vooral Wout grote ogen trok. Toen moest er blijkbaar nog wat in de zetel “gehangen” worden terwijl ze naar Ketnet keken. Op dat moment viel het me gigantisch op dat ze geen van drieën nog kleine jongens waren, maar echt al pubergedrag vertoonden. Tsja…
Er werden pyjama’s aangedaan, en ze gingen zich installeren, terwijl de film ‘Turbo’ werd opgestart. Kobe mocht meekijken, en gedroeg zich bijzonder lief, zonder de aandacht op zich te trekken. Wolf mixte cocktails, ik bracht chips en M&Ms naar boven, en ik zag dat het goed was.
Toen er blijkbaar een onderbreking werd ingelast om meer drinken te halen, was ook het ijs klaar, en kregen ze heerlijk versgedraaid ijs met aardbeien. En toen moest er uiteraard verder gekeken worden.
Rond tien uur hoorden we gestommel: blijkbaar was de film gedaan. Kobe vloog in zijn eigen kamer, de drie jongens kregen nog een kwartiertje babbeltijd, en om kwart over tien was het effectief stil.
En Wolf? Die glunderde, en fluisterde me toe: “Mama, dit is het coolste feestje ooit! Dank u!”
Ik denk dat ik zo mogelijk nog harder glunderde dan hij.
365 – 27 april 2014 – hemelsblauw
Wolfs kamer: het einde in zicht
Tussen alle rugby, eetfestijnen en andere dingen door heb ik de laatste dagen ook nogal wat geplamuurd, geschuurd en geschilderd, daarbij behoorlijk veel geassisteerd door Wolf zelf.
Het resultaat mag er zijn, vind ik. Ja, er zijn nog dingen te doen: de rolluikbakken moeten nog geschilderd worden, maar voor het materiaal wil ik raad vragen aan de echte schilder, als die nog eens opdaagt. Ik moet de blauwe muur ook nog lichtjes retoucheren, en zijn wandstickers hangen er nog niet. Correctie: het skelet híng er, maar is dezelfde avond alweer naar beneden gebladderd: blijkbaar is de lijm niet sterk genoeg. Maar bon, we wachten daar nu nog even mee tot zijn verjaardagsfeestje is geweest: dan kan er een beamer op die muur geprojecteerd worden ^^
Dit was hoe het er zaterdagmiddag uitzag.
Zaterdagavond, na het toernooi en voor de fuif, heb ik al het wit afgewerkt. Zondag voor de paasbrunch heb ik dan nog de accentmuur in het blauw gestoken, en ’s avonds de definitieve laag. Maandag was dus voor inrichting, zoals het logeerbed dat dienst doet als zetel/leesbed, zijn bureau, de lamp en het toen nog aanwezige skelet. Hij was aangenaam verrast door de kussens die ik zonder zijn medeweten had gekocht ^^
Yup, mijn tiener is tevreden. Nu nog beetjes bij beetjes de aankleding laten groeien, en het geheel naar zijn hand zetten. Maar ik ben ook best wel content van het resultaat.
Ter info: zo zag het er eerst uit.
Verfwerken
Deze morgen toog ik naar de Brico om extra verfspullen – note to self: ge zijt een kieken dat ge niet vroeger zo’n lange schildersstok gekocht hebt: plafonds schilderen is poepsimpel nu, en ook muren gaan veel sneller – en schoten Wolf en ik eindelijk in gang. Ik deed om te beginnen alle randjes en hoekjes, en hij nam de verfrol en begon aan het plafond. Het was niet overal even egaal, maar hij moet het toch ergens leren, nietwaar?
Daarna moest hij helaas van mij verderwerken aan de gordijnbakken: die ondingen waren vroeger behangen, en dat wil er ongelofelijk slecht af. Prutswerk dus, maar aangezien ik beter kan schilderen dan hij, en je om behang af te krabben niet veel moet kunnen, kreeg hij dat jobke. Gedwee kweet hij zich van zijn taak.
Na een tijdje zag het er al zo uit:
en tegen ’s avonds was warempel alles voor de eerste keer in het wit gezet. Poeh!
Tussendoor zijn we wel tot aan de Ikea gereden: hij heeft de lamp die hij al had gekozen, geruild voor zo’n nieuwe Ikea PS 2014, ofte een Death Star. Meteen heb ik er ook eentje mee voor Kobe, want die zijn gewoon de max. Uiteraard hebben we er dan meteen ook maar gegeten: het kan maar gemakkelijk zijn, nee?
Barts bureau is intussen ook min of meer af: ik heb zijn scherm en zo naar beneden gehaald, en het schilderij al klaar gezet. Hij moet zelf maar inrichten dit weekend. Maar geef toe: het ziet er goed uit!
Wolfs kamer, eindelijk.
Ik had het hem al lang beloofd: ik zou zijn kamer herschilderen en herinrichten, naar een heuse tienerkamer. Alleen: het werd voortdurend op de lange baan geschoven. De verbouwingen boven duurden langer dan gedacht, en eerst moest dus Kobes kamer af zijn. En tijdens de werkweken is schilderen ook al niet zo opportuun.
De eerste week van de vakantie kon ik mezelf er niet toe brengen, maar bon, ik heb uiteindelijk toch de koe bij de horens gevat, het laatste beetje rommel uit zijn kamer gesleept, en ben eraan begonnen.
Wolf heeft geholpen, uiteraard: hier is hij trouwens de spinnenwebben aan het verwijderen.
Zijn bed werd afgedekt met een oud laken, en ik kon beginnen plamuren. Deze foto’s zijn gewoon even om te tonen hoe de kamer er eerst uitzag. Ik vind de kleuren trouwens nog steeds mooi, maar blijkbaar niks voor een jongen van tien, en daarin kan ik Wolf geen ongelijk geven.
Zeeklassen – einde
Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.
Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.
De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.
Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.
365 – 18 maart 2014 – worteltjes
