Geplaatst op

Rare maandag

Ne mens moet toch iets doen op zo’n pedagogische studiedag? Zoals werken, en dan maar uw ouders vragen om te babysitten? Gelukkig was het niet al te lang, want morgen beginnen de examens, en was er dus geen les meer in de namiddag.

Bart had voor eten gezorgd, zodat mijn ma het maar moest opwarmen. We dronken nog koffie, aten samen een stukje aardbeientaart, en toen ging ze naar huis, een tukje doen voor ze vanavond weer op de lappen ging.

Intussen was Bart al in Zaventem, klaar om naar Barcelona te vertrekken voor een paar dagen, en ging ik in de namiddag even tot bij de huisdokter. Mijn allergie, die ik sinds vorig jaar heb, is dit jaar veel en veel erger: koppijn, niezen, jeukende ogen, neus potdicht, enfin, the works. De dokter trok bloed, en schreef me medicatie voor. Hopelijk werkt het snel, want als ik zo moet verbeteren, zal het niet al te goed gaan.

Tegen half zes kwam er een vriendje van Kobe aanwaaien, of hij mee mocht gaan spelen. Ik stemde toe, op voorwaarde dat hij om half zeven thuis was. En toen werd het half zeven, kwart voor zeven, zeven uur… Echt ongerust was ik nog niet, want ik ken mijn Kobe een beetje. En jawel, wij waren al lang klaar met eten, alles was al opgeruimd, toen Kobe vrolijk kwam aanhuppelen om vijf over zeven. Ik heb hem zeer grondig de levieten gelezen, en een zeer geschrokken Kobe meteen en zonder eten naar bed gestuurd. Toen ik een dik kwartier later Merel in bed stak, lag hij nog steeds te huilen. Ik ben dan maar eens grondig gaan praten met hem over verantwoordelijkheid, en heb hem laten opstaan en laten eten. Hij is wel alle schermprivileges kwijt voor een week (zal wel een paar dagen worden, maar kom). Maar ik denk vooral dat het nu wel – even – zal blijven hangen.

Intussen was ik met Wolf Kubb beginnen spelen. Ha ja, dat leek me vorige vrijdag zo leuk, dat ik het ook wel wilde uitproberen. Kobe is ook nog komen meedoen, en ik vind het de max van een spel: de lompe versie van petanquen.

En lomp is het wel, als je een kubb op je tenen laat vallen, zoals Wolf…

Geplaatst op

Wolfs perceptie

Eerder deze week vond ik bij het opruimen een stukje hard papier:

IMG_5339

Ik trok mijn wenkbrauwen op, en vroeg aan Wolf wat het precies was. Blijkbaar hadden ze met het CLB een spel gespeeld – hij zit in een moeilijke klas met nogal wat onruststokers, en dus proberen ze hen als groep wat beter te doen overeenkomen – waarin er meer dan honderd kaartjes met eigenschappen in het midden gelegd werden. Ze moesten elk om beurt elkaar typeren en kijken hoe ze zelf werden gepercipieerd, en dit zijn de kaartjes die zijn groepsgenoten voor hem uit die enorme massa gehaald hadden.

Ik denk dat er de rest van de middag een glimlach op mijn gezicht te zien was. Veel trotser dan dat word ik niet. Ik heb hem tegen mijne gilet getrokken, en een knuffel gegeven. Mijn Wolf, jawel.

Geplaatst op

Peer mediation

Deze morgen heb ik Wolf om kwart voor negen op school afgezet. Jawel, midden in het hemelvaartweekend. Samen met een aantal andere vijfdejaars en een paar leerkrachten blijft hij er de hele dag, tot morgenmiddag zelfs. Dus ja, hij heeft een slaapmatje en een slaapzak mee ^^

Op Mariavreugde doen ze namelijk aan een schitterend initiatief: peer mediation. Een vijftiental (schat ik) vijfdes wordt opgeleid om in het zesde jaar aan conflictbemiddeling te doen tussen schoolgenootjes. Niet tussen leeftijdsgenoten, dat is maar logisch. Maar als kinderen dus in ruzie slaan en er zelf niet uit geraken, mogen ze altijd naar een van de mediatoren uit het zesde studiejaar stappen, en die gaat dan met hen samenzitten om alles uit te praten. In de meeste gevallen lukt dat prima, is een conflict snel opgelost, en hoeven de juffen of meesters zich er niet in te mengen. Want blijkbaar is er voor veel kinderen toch nog een soort barrière om er de leerkracht in te betrekken, omdat het dan aanvoelt als klikken.

De bemiddelaars mogen zich niet zelf opgeven, ze moeten verkozen worden door hun klasgenootjes, en dan mogen ze beslissen of ze dat al dan niet zien zitten. Wolf werd blijkbaar unaniem verkozen, en ik denk inderdaad ook wel dat hij daar een goeie voor zal zijn. Maar het is opvallend dat een ganse reeks van zijn vriendjes ook verkozen zijn. In elk geval heeft hij nu anderhalve dag cursus, en wordt het heel ernstig opgevat allemaal.

Om eerlijk te zijn: ik vind het prachtig. Echt waar.

Geplaatst op

Broederliefde

Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe Wolf voor zijn zusje zorgt. Of hoe hij eigenlijk in het algemeen buitensporig zorgzaam en verantwoordelijk is.

Zo komen ze zo goed als elke dag te voet naar huis na school. Ze worden door de juffen in een rij begeleid tot aan het begin van de woonwijk, en dan moeten ze geen enkele drukke straat meer over. Maar het valt op hoe Kobe altijd ergens ofwel een tiental meter voorop loopt, ofwel een eindje achterblijft. Merel loopt steevast aan de hand van Wolf, netjes langs de kant van de huizen, terwijl hij meestal ook nog in zijn vrije hand haar boekentasje draagt.

Intussen heeft Merel haar fietsje ontdekt. En dan bedoel ik niet de echte fiets met steunwieltjes, maar het evenwichtsfietsje zonder trappers dat ik vorig jaar heb gekocht om Kobe eindelijk te leren fietsen. Kobe kan intussen meer dan behoorlijk fietsen: het heeft wat overredingskracht gekost om hem weer aan het fietsen te zetten, maar zodra hij merkte dat de fiets die vorig jaar eigenlijk nog een ietsiepietsie te groot was, nu perfect past, zag hij het helemaal zitten. Enfin, het was goed weer vorige week, en dus gingen ze samen fietsen. Samen als in: ook Merel. Het was prachtig om zien: Kobe op zijn felgele fiets die vrolijk heen en weer crosste, Merel op het kleine groene wiebelfietsje op het voetpad, en Wolf die met een engelengeduld aan vier per uur naast haar op straat fietste op zijn grote blauwe fiets.

Ik geloof dat ze meer dan een half uur zijn weggebleven, en alle drie kwamen ze met glinsterende ogen en rode kaken terug. Ze hadden ook ergens in een boom geklommen, vertelde Merel, en Wolf had haar de hele tijd vastgehouden. Zalig, toch?

Geplaatst op

11 jaar

Lieve Wolf,

eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds vorig jaar, moet ik toegeven. Ja, je bent alweer wat groter en wijzer, maar verder ben je nog steeds de ongelofelijk fijne jongen die je vorig jaar al was.

Je speelt nog steeds prima en met veel goesting gitaar, je doet het nog steeds schitterend op school, en je bent nog steeds de verstandige, zorgzame broer die je voordien al was. Maar toch zijn er kleine verschilletjes merkbaar.

Papa en ik keken bijvoorbeeld met een grote smile naar elkaar zaterdagmiddag: je had half en half afgesproken met Wout dat jullie gingen samenkomen zaterdagnamiddag, en blijkbaar had hij jou in de voormiddag tijdens de muziekles een paar keer proberen bellen. Je had toevallig je telefoon meegenomen, want het was een lange muziekvoormiddag met examen gitaar en dan nog je notenleerles. Na het eten ruimde je af, en liep je plots al smsend door het huis: je was concreet aan het afspreken met Wout om te gaan spelen. Niet meer via mij en Cindy, gewoon rechtstreeks. En toen papa vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je afwezig: “Oh, niks hoor papa.” We herkenden er onmiddellijk een puber in, en moesten glimlachen om jou.

Je ging dit jaar ook voor het eerst op meerdaagse schoolreis. Kampen had je al gedaan, maar zo’n schoolreis nog niet, en je vond het blijkbaar zalig. Je hebt intussen ook twee trouwe vrienden: Lander en Wout, en vooral met die laatste spreek je dus regelmatig af. Het waren ook die twee die op je verjaardagsfeestje bleven, je eerste echte slaapfeestje, op je nieuwe kamer. Ook daar geniet je van: niet langer meer samenslapen met je broertje, maar je eigen kamer met groot bed, ingericht zoals een puberkamer, al zeg ik het zelf.

Je bent ook voor het eerst naar een concert gemogen, tijdens de Gentse Feesten. Het was zowaar na middernacht voor je in je bed lag, maar je hebt ervan genoten, zo met je mamaatje door de stad dwalen. Ik weet in elk geval dat ik ervan genoten heb, lieverd, en dat we dat vaker gaan doen. Oh ja.

Het was helaas ook het jaar van je eerste vechtpartij, maar dat kwam vooral omdat ze je vrienden ambeteerden, en daar kan jij absoluut niet tegen. Dat rechtvaardigheidsgevoel van jou, Wolf, dat gaat jou nog in de problemen brengen, geloof me.

Soms kan je wel al wat kribbiger reageren dan vroeger: je bent sneller op je tenen getrapt, gaat ook iets sneller tegenstribbelen, maar eigenlijk ben je nog steeds mijn grote knuffelbeer. En je hebt nog steeds niks liever dan dat ik ’s avonds jou in bed steek, bij jou kruip, en dat we dan nog tien minuten of langer liggen kletsen, onnozel doen en kriebelen. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, Wolf, maar ik geniet er intens van. Jij ook, zo blijkt.

IMG_3533

Ik zie je graag, grote kleine man. Gelukkige verjaardag!