Een paar keer net niet uit mijn vel gesprongen…
Man man man, ik had vandaag bijna een paar mensen gebeten. Echt waar.
Deze morgen was ik eerst naar school een schriftelijk examen gaan opstarten. Want ja, examens zijn er ook nog, en die moeten wel degelijk afgenomen worden. Maar ik startte op om half negen, en tegen tien uur was ik bij Wolf op de kamer.
Uit-vel-spring-moment nr. 1: de pediater was langsgeweest, en die had gezegd dat ze de consultatie bij de fysicotherapeut gingen afwachten, en dat hij dan wel naar huis mocht.
Excuseer?!?? Met die pijn?? Zonder resultaat??
Ik stond erop de pediater te spreken, en gelukkig liep hij daar nog rond en kwam hij even langs. Ik ken die mens al een behoorlijk aantal jaar, en het is een hele goeie, maar dit was me toch tegengevallen. Gelukkig luisterde hij even, en zei toen dat de kans erin zat dat Wolf naar huis mocht, maar helemaal niet moest. Dat ze inderdaad wilden wachten op het consult bij de fysicotherapeut, maar dat er intussen een bloedanalyse was gebeurd, dat ze nog verder gingen zoeken, en dat hij dan nog een afspraak ging regelen bij de orthopedist, want RX, echo en MRI waren toch al voorhanden.
Juist.
Ik ging even terug naar school, examens ophalen, ging even langs huis voor nog wat extra spullen, een koffie en een momentje stilte, en kwam dan terug naar het ziekenhuis om daar te eten, en dan samen naar de orthopedist te gaan. We hadden geluk: onze vaste ortho, Wouter Van Den Broecke, had die middag spreekuur, en nam er ons om 15.00 uur tussen.
Hij trok stevig zijn wenkbrauwen op, onderzocht Wolf, zag niks op MRI, en bestelde prompt een isotopenscan en een CT-scan. Verder wilde hij ook vooral de mening van de fysicotherapeut afwachten. Oh, en hij stelde vast dat Wolf wel degelijk een scaphoidfractuur had (onderaan in de muis van de duim), dat hij de verkeerde brace droeg, en dat hij er niet gerust op was dat het nog altijd pijn deed, want dat dat wel eens kon wijzen op vasculaire necrose. Extra foto’s van het hand dus, en een kersverse brace.
Allez hup, goed bezig dus. Zucht.
Bon, wij terug met bed en al richting kamer. Volgende afspraak om 16.30 uur bij de fysicotherapeut, voor het consult waar iedereen op zit te wachten.
En toen besloot een overijverige verpleegster dat het om 16.00 uur nog wel ging lukken om eerst die extra foto’s van Wolfs hand te nemen. Ik opperde voorzichtig dat dat misschien niet zo verstandig was, want dat we dan te laat zouden zijn bij de fysicotherapeut, maar ze zei dat dat geen probleem mocht zijn.
Alleen kregen we geen ’transport’ te pakken. Uiteindelijk ging ze zelf met ons naar beneden, en waren we om 16.20 uur klaar met die foto.
En toen… zaten we daar. Hmpf. Het werd half vijf, het werd kwart voor vijf, en ik zat mezelf op te vreten, want die fysico is echt een lastig type.
Enfin, tegen vijf uur waren we met verpleegster, bed en al – nee, ik mocht daar zelf niet mee rijden, ik heb ook geen badge om de deuren te openen en de liften te bedienen – aan de balie van de fysicotherapeut. Waar men ons simpelweg wist te zeggen dat we een half uur te laat waren, en dat we dus onze afspraak hadden verspeeld. Qué? En nee, hij was misschien wel nog op zijn bureau, maar hij kon er ons onmogelijk nog tussen nemen. Neenee, dat kon echt niet.
En dan, tegen de verpleegster, nadat die boodschap al was meegedeeld: “Oh, u bent geen familie?” Waarop de verpleegster: “Euh hallo, ik sta hier in mijn uniform, wat dacht u misschien?”
En dan: “Oh, maar hij is opgenomen in het ziekenhuis?” Euh nee, wij komen van thuis altijd met een bed aanzetten.
Maar nee, het onderzoek waarvoor Wolf is opgenomen, waar twee andere specialisten op wachten, kon onmogelijk nog doorgaan, dat zag de dokter niet zitten, nee hoor, laat dat kind nog maar wat afzien, hij kan nog een nachtje wachten, toch? Afspraak morgen om half elf.
Wij dus onverrichterzake terug naar de kamer, maar ik was ziedend. Ik heb nog een half uur zitten koken, en ben toen naar beneden gegaan, naar de balie, en heb de ombudsdienst gevraagd. Die was intussen al naar huis, maar de hoofdverantwoordelijke, de hoofdverpleger-van-wacht kwam wel even luisteren. Hij nam prompt de telefoon en belde de dienst fysico. Ik hoorde natuurlijk niet wat er aan de andere kant werd gezegd, maar ik kreeg dus wel zijn kant te horen, en daar volgden zinnen zoals: “U wist niet dat hij opgenomen was en dat het dringend was? Enfin, er staat daar een verpleegster bij, en hij ligt in een bed! Wat dacht u misschien???” Toen bleef het even stil, en werd hij doorgeschakeld naar de dokter zelf. Die stak blijkbaar een ganse preek af, en probeerde zich er vanonder te muizen. Maar bon, ik ga wel degelijk klacht indienen, want dit is beneden alles. De pediaters, de orthopedist, die nemen hem er gewoon tussen zonder afspraak, en meneer vindt zich daar te goed voor? Sorry, nee, daar kan ik echt niet bij. En de hoofdverpleger-van-wacht gaf ons trouwens groot gelijk.
Soit.
De isotopenscan zal trouwens ook voor morgen zijn, daar was nu geen tijd meer voor aangezien hij drie uur op voorhand moet ingespoten worden met een radioactieve stof.
Tegen zessen kwamen Bart en de kleintjes even langs, want die wilden per se hun broer even zien. Grote liefde, toch wel.
Maar bon, een extra nacht in het ziekenhuis dus. Ik ben bij Wolf gebleven tot tien uur, en heb hem toen verplicht te gaan slapen.
En zo blijft ne mens bezig…
365 – 15 juni 2017 – bezoek
Ziekenhuisopname voor Wolf…
Ik heb vandaag stevig aan de alarmbel getrokken: het is welletjes geweest. Maar echt genoeg.
Wolf heeft al sinds eind januari rugpijn. Even oplijsten (ook voor mezelf):
- eind januari: bij de rugby doet hij ergens iets verkeerd, en komt hij van ’t veld met de boodschap dat zijn rug wat pijn doet
- midden februari: de pijn blijft aanhouden, we gaan naar de huisarts. Die schrijft kinesie voor
- 15 maart: kinesie blijkt niet te helpen, terug naar de huisarts. Die stuurt ons door naar de fysicotherapeut. Wolf breekt en passant zijn hand.
- 11 april: afspraak bij de fysicotherapeut. Die ziet niks, bestelt RX. Twee weken wachten voor een nieuwe afspraak.
- 28 april: niks te zien op de RX, fysico bestelt MRI. Lange wachttijd.
- 26 mei: eindelijk een echo van de nieren en een MRI.
De nieuwe afspraak is gepland op 15 juni, morgen dus. Intussen is de rugpijn van Wolf almaar erger geworden: hij is gestopt met gitaar spelen (ook door het gebroken hand), gestopt met de scouts, gestopt met de rugby… Maar sinds begin deze week is het pakken erger geworden, in die mate zelfs dat ook fietsen moeilijk begint te worden. Maandag heeft Bart hem naar school gebracht, vrijdag was hij met mij meegereden, gisteren heeft hij de bus genomen… Het kind kan nog met moeite stappen, met moeite op een stoel zitten… Zijn examens mag hij sowieso al allemaal mondeling afleggen wegens schrijfverbod door de aanhoudende pijn in zijn hand dat maar niet beter wordt, maar…
Deze middag lag hij te huilen van de pijn en ellende in de zetel. De huisarts had hem zwaardere pijnstillers voorgeschreven, Zaldiar, maar daar voelt hij zich dus slecht door. Maar hij heeft morgen dus wel zijn eerste examen. Hij heeft het eigenlijk al zo goed als allemaal geleerd, maar hij kan zich voor geen meter concentreren.
Ik vond het welletjes. Ja, we kunnen misschien gewoon de afspraak bij de fysicotherapeut afwachten morgen, en dan? Als die niks ziet, wat dan?
Om half acht zaten we bij de huisarts, en viel Wolf prompt flauw in de wachtzaal. Wat hem overigens, toen hij even had neergelegen op de koude vloer, de commentaar ontlokte: “Ha, nu weet ik waarom dokters geen vloerverwarming hebben…” Zijn gevoel voor cynische humor is er gelukkig nog.
Iets later zaten we bij de dokter zelf, en draaide Wolf nog eens weg. De dokter onderzocht hem, stelde vast dat zijn bloeddruk 9 op 4 stond, dat hij crepeerde van de pijn ondanks de pijnstillers, en oordeelde ook dat het welletjes was, en dat er nu dringend eens iets moest gedaan worden. Hij belde naar de dienst pediatrie van het Jan Palfijn, en Wolf mocht nog via de spoed binnenkomen diezelfde avond.
Oef.
We reden naar huis, haalden wat basisspullen op, en gingen richting spoed. Daar hebben we ongeveer twee uur gewacht tot de dokters inderdaad ook vonden dat opname noodzakelijk was, en tot er een kamer geregeld was.
Hij kon gelukkig nog lachen, al deed dat eigenlijk wel behoorlijk veel pijn. Maar, zoals hij zei, wat kan je beter doen dan met je eigen miserie lachen? En dat is dus wat wij deden, daar samen op spoed…
Tegen dik elf uur waren we op een kamer, en kreeg Wolf intraveneus pijnstillers toegediend. Hij heeft nog steeds veel pijn, maar hij zal wel slapen, en vooral: er zal eindelijk eens iets gebeuren. Ze gaan hem binnenstebuiten keren tot ze iets gevonden hebben. Serieus. Want anders bijt ik.
Morgenvroeg komt de pediater. Dan horen we meer.
365 – 14 juni 2017 – net flauwgevallen…
Een Griekse λυρα
Wolf moet voor het vak AMC (Algemene muziekcultuur) een instrument zelf maken. Het mag om het even wat zijn, als er maar geluid uit komt.
En toen kreeg ik een ambitieuze ingeving: waarom geen Griekse lier proberen namaken? Enfin, toch het principe?
In Vergilius’ Georgica heeft hij het over de lier van Orpheus, en hoe die gebouwd is op een holle lier. Ik deed wat opzoekingswerk, en had een idee in mijn hoofd, dat ik gelukkig aan Wolf kon uitleggen. Samen gingen we aan het werk. Aangezien we niet over een schildpadschild beschikken, hebben we zelf een soortement kom gemaakt met sneldrogende klei (DAS), waarin twee stokken zijn bevestigd. Die stokken hebben ons wel even werk gekost, want die komen gewoon uit onze houtstapel, en moesten dus nogal wat bijgewerkt en schoongemaakt worden.
Amusant, jong!
Nog geen idee of al de rest wel zal lukken, en dus nemen we foto’s van het proces, in de hoop dat het instrument de volgende stappen ook overleeft.
Wordt vervolgd.
365 – 03 juni 2017 – knutselmoment
Vervolg van Wolfs rugsaga
Bon, na anderhalve maand wachten mochten we vandaag om 8.00 u eindelijk naar de scanner. Wolfs rug werd grondig gescand, de resultaten zijn voor later. Daarna kreeg hij een echografie van de nieren, omdat de dokter daar toch ook niet helemaal gerust op was. Maar bon, aan zijn nieren was totaal niks te zien, die zagen er volledig uit zoals gezonde nieren eruit horen te zien, blijkbaar.
Allez, ’t is toch dat.
Nu nog drie weken wachten voor we weer bij de fysicotherapeut mogen. Ik snap dat dus niet, he. Een kind van 13 heeft voortdurend pijn, kan daardoor niet goed slapen, zich niet concentreren, niet sporten, niet wandelen… En dat is blijkbaar allemaal normaal en absoluut niet dringend. Het sleept nu al aan sinds eind januari. Serieus.
Fijne welvaartstaat, bij momenten.
365 – 26 mei 2017 – echografie
Vortex V: Omen meets Aether
Deze morgen ben ik rond half negen aangezet met Wolf en Zeno in de auto, richting Limburg: Vortex! Ik had opnieuw de rol van de vorige keer, maar dan niet het seniele oude besje, maar meteen de serieus krachtige en machtsgeile heks van dienst.
Wolf zat in een andere groep, en liet zich quasi meteen inlijven bij een bende Russen uit 1914. Jawel. Enfin, ik heb me goed geamuseerd, en Wolf vond het zijn beste larp tot nogtoe. Als die rug van hem nu maar wat beter was geweest…
