365 – 31 januari 2019 – ijstekening
Babysit
Nee, hier thuis hebben we tegenwoordig geen babysit meer nodig: Wolf trekt perfect zijn plan, en zijn broer en zusje luisteren ook gewoon naar hem.
Meer nog: voor al wie al eens een babysit zoekt in het Wondelgemse/Mariakerkse: Wolf is een zeer verantwoordelijke jongeman die vooral schitterend is met peuters en kleuters, maar ook lagere schoolkinderen. En die vooral het zakcentje wel kan gebruiken voor zijn Playstation 
Met andere woorden: gewoon even luisteren of hij vrij is – meestal wel – en u kan rustig een avondje uit. Met backup van mama :-p
Gitarofilie
Geen idee wat het correcte woord zou moeten zijn, maar dit dekt wel de lading.
Wolf heeft dus al een hele tijd een elektrische gitaar in bruikleen. Een van Barts werknemers handelt als bijberoep in schitterende gitaren, en toen Bart hem raad vroeg over welke beginnersgitaar een goed idee zou zijn, leende hij Wolf zomaar eventjes “een oefengitaar”. Yup. Een “oefengitaar”. Een Gibson Les Paul Goldtop waar elke gitaarliefhebber spontaan bij begint te kwijlen.
Laat ik nu een collega hebben die niet alleen leraar Engels is, maar daarnaast ook sessiemuzikant, en al verschillende CD’s van bekende figuren heeft ingespeeld. Als gitarist, welteverstaan. Toen ik hem sprak over die Goldtop, begonnen er lichtjes in zijn ogen te blinken. Hij mocht dan misschien wel een gitaarcollectie van een stuk of 20 hebben, daar had hij nog nooit op gespeeld.
Vandaag kwam hij dus langs om Wolf een beetje gitaarles te geven, wat tips over hoe hij het best de versterker afstemde, en hoe hij er de beste klank kon uithalen. Oh, en om hem eens met pedalen te laten oefenen, en het verschil te voelen met een Fender Stratocaster, want die had hij zelf meegebracht.
Er was ook stoverij met frietjes, en veel gebabbel over school en lesgeven in het algemeen, en eigenlijk werd het een heel aangename middag. Toen er ook nog versgemaakt vanille-ijs met fruitsla op tafel verscheen, was het plaatje compleet.
Bedankt, Nikolaas, voor een heel fijne namiddag met fantastische gitaarsound en extra lessen voor de zoon.
365 – 28 december 2019 – Gibson Les Paul Goldtop
365 – 26 november 2018 – knuffels
365 – 10 november 2018 – “nieuwe” fiets voor Wolf
Nest
Vandaag werd een thuishangdagje. Letterlijk. Mijn lijf schreeuwde moord en brand van alle inspanningen van de vorige dagen, en dus werd de zetel mijn habitat. En duidelijk niet alleen dat van mij: de kinderen genoten ervan om in elkaars buurt te zijn, en besloten om ook met zijn drieën fijn te zetelhangen. Ze babbelden, speelden, computerden, en hingen rond.
Toen ik vroeg wat ze wilden eten, zei Wolf: “Pizza”, al lachend want dat hadden ze vrijdag blijkbaar ook al gegeten. En toen zei Kobe, die dat van zijn broer trouwens niet had gehoord: “Pizza”. En toen werd het een running gag, en jawel, wat hebben we gegeten? Pizza ^^ Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vond, want dan hoefde ik niet eens te koken, en voor 17 euro eten voor ons allemaal, netjes aan huis gebracht? Dik in orde!
Op en bepaald moment hebben we zelfs lekker samen met zijn vieren gehangen, op en over elkaar. Het doet zo ongelofelijk veel deugd dat “mijne nest” weer compleet is, en dat we zelfs gewoon niks te doen hebben behalve gewoon bij elkaar zijn. Ik ben blij dat Wolfs eerste week meteen ook gewoon een vakantieweekje is, want anders werd het meteen druk. Nu is het nog wennen met opnieuw drie kinderen, maar er is niemand rouwig om. Gelukkig…
Thuis! (maar ikke niet)
Het werd een gewone lesdag vandaag, maar zo vlak voor een vakantie hebben de leerlingen er echt geen zin meer in. Ik sloot de dag af met een documentaire over Pompei, een zeer interessante die perfect aansluit bij de les, en dat was ideale timing.
Daarna spoedde ik me naar huis, begon nog extra gerief te verzamelen voor het weekend, liet om half vijf Jarne binnen, de jonge figurant die met mij meerijdt, en gooide Merel in heksenkleedje af bij Lieze. Ha ja: ik weg, Kobe naar de muziekles en Bart en Wolf nog niet thuis: ik kon dat kind toch moeilijk alleen laten? Gelukkig ging Els met haar drie dochters net een spokentocht doen in Tielt, en was er nog een plaatsje extra voor Merel.
Jarne laadde alle gerief in de auto – da’s de deal: hij moet als student geen nafte betalen, maar helpt me wel met in- en uitladen, iets wat ik als ouwe kapotte doos niet meer kan – we gooiden Kobe nog af op zijn muziekles, en reden door naar Gouvy of all places, net tegen de grens met Luxemburg.
Bart had om twee uur een vergadering in Brussel, en ging daarna Wolf ophalen met al zijn spullen in De Haan. Ik geloof dat het zes uur was tegen dat Bart daar was, maar daar was niks aan te doen. Ik had ervoor gezorgd dat Kobe terug naar huis kon met zijn lerares fagot, want het was bijzonder moeilijk in te schatten wanneer Bart en Wolf thuis gingen raken. En Merel ging afgezet worden na de spokentocht. Enfin, weer een regeling om u tegen te zeggen dus.
En intussen reden Jarne en ik in de gietende regen naar Leuven, stevig wat file trotserend. Het was vijf uur toen we hier vertrokken, het was tegen zevenen toen we in Lovenjoel een tent konden ophalen. Een korte stop in de plaatselijke Delhaize voor proviand later reden we verder, alweer in de gietende regen. Fijn hoor! Nog wat file later was het tegen negen uur voor we het terrein konden opdraaien. Vier uur in de auto, ingespannen rijden in de regen, ik was verdomd blij dat Jarne meegereden was. Want intussen waren we voluit aan het geeken geslagen: hij mag dan een ingenieur zijn, hij is blijkbaar al even zot van talen als ik. En samen hebben we de speciaal voor Haven ontworpen taal, het Eshki Ganu, zitten ontleden, vier uur aan een stuk. Ik heb een goed geheugen voor de woorden en morfemen, en hij kan de tekens lezen en omzetten naar woorden. Samen zijn we er dus niet slecht in, in dat taaltje.
Enfin, toch blij dat we er waren. Er werd geïnstalleerd bij de Akata, ik trok mijn winteroutfit aan, en tegen elf uur, toen de meeste mensen waren aangekomen, konden we eindelijk in game. Wat resulteerde in spel tot half vier, maar bon.
De stress viel subito presto van mij af. Zalig toch?
Bijna…
Morgen komt Wolf definitief naar huis, eindelijk, na zes maanden Zeepreventorium. We zijn hier al weken aan het aftellen, maar morgen vertrek ik net op een weekendje larp, helaas. Ik ga Wolf dus niet zien voor zondagavond, en ja, daar voel ik me wel een beetje schuldig over. Bart gaat hem ophalen zodra hij terug is van Brussel, want de trein lukt niet met al het gerief dat Wolf nog moet meebrengen.
Ik heb vandaag mijn larpgerief verzameld, en ik heb vooral ook vanillewafels gebakken voor hem. Allez, ik weet eigenlijk niet of hij die ook lust, maar ik weet dat Merel ze met plezier zal binnenspelen, en dat Wolf het gebaar wel zal appreciëren.
Na zes maanden, eindelijk mijn nest weer compleet. Ik kijk daar enorm, maar enorm naar uit: mijn zoon terug in mijn huis. Oef. En als je je afvraagt of ook Kobe en Merel ernaar uitkijken:
