Witte schoenen…

Wolf kwam bij mij met de vraag of ik zijn Nikes kon wassen, want die waren toch wel behoorlijk vuil geworden, en dan vooral het daim was zeer donker geworden, terwijl het eigenlijk lichtbruin moet zijn.

Ik gooide ze in de wasmachine en zag dat het witte wel behoorlijk wit was, maar dat dat daim nog steeds donkerbruin was. Hmmm…

Toen viel mijn euro dat ik nog witte schoensmeer liggen had en dat dat wel een ideetje kon zijn. Een tiental minuten later had ik het volgende resultaat:

Opgetogen stuurde ik een berichtje naar Wolf met die foto, maar ik kreeg een teleurgesteld antwoord terug: dat het daim nu toch wel te wit was, en dat het vooral zo jammer was dat het kleine Nike-tekentje zo onzichtbaar was geworden. Ja zeg…

Maar gedane zaken nemen geen keer, dus hij moest de tweede schoen ook zo doen. Maar ik verzekerde hem dat, na een paar dagen dragen, het kleur van dat beige wel ging terugkeren.

Ik vind het in elk geval beter dan het hele donkere. Tsja, de gustibus…

Wit

Een van de dingen die al zeker van voor kerstmis op mijn zenuwen werken, zijn de witte muren hier in ons huis. Nu ja, wit… dat is nu net het probleem: vooral achter de zetel zaten ze vol met zwarte vegen, vuile vingers, strepen en alles wat zo’n witte muur zo vreselijk maakt. En niet alleen daar: rond alle lichtknoppen, in de keuken, in de gangen, de inkomhal, Barts bureau, de kamers van de jongens…

Ik had al eerder eens in het tuinhuis staan kijken maar had toen de verf niet gevonden. Wolf verklaarde me een paar weken geleden ziende blind: hij haalde prompt de juiste pot verf te voorschijn, en stelde toen vast dat die verf hard was geworden. Meh. En met alle gesloten winkels was er ook geen nieuwe verf te krijgen.

Maar intussen is de Brico weer open en zijn Kobe en ik gisteren verf gaan kopen. Ik ben me blauw verschoten van de prijs: 134 euro voor vijf liter, maar bon. Wolf en later ook Merel togen aan het werk: met een klein rolletje namen ze alle vuile plekken onder handen, soms twee of zelfs drie lagen, maar het resultaat was… verbluffend.

Ik wist niet dat ik zó goed gezind kon worden van stralend witte muren, maar echt hé!

Enfin, weer een taakje van de quarantaine afgestreept!