Enkele maanden geleden zag ik dat Bart in de tuin aan het werken was. Bart. In de tuin. Met een spade. Zonder dwang.
Ik liet hem uiteraard doen, maar vroeg me wel sterk af wat hij precies aan het uitspoken was. Hij was namelijk met een spade een strook van een 50 cm breed en een drietal meter lang midden in ons grasveld aan het omspitten. Nu, wij hebben geen al te grote tuin, maar aan de westkant ligt het terras en wat bloemenperken en een boom en zo, aan de zuidkant is eigenlijk gewoon een strook gras met de bedoeling daarop te kunnen rugbyen, voetballen, kubben en andere onzin. In de zomer, wanneer ons terras is ingenomen door het zwembad, staat ook ons tuintafel daar. Eigenlijk zo een beetje waar die strook omgespitte aarde nu is.
Zijn uitleg was dat hij daar wildbloemen wilde zaaien want dat hij dat ergens gezien had en dat dat eigenlijk wreed schoon was. Euh… Goed, zeker? Dat onze katten en zowat alle andere katten uit de buurt wreed content waren met hun splinternieuwe outdoor kattenbak, moesten we er maar bij nemen. Ik heb dan ook alle, maar alle plantenstokjes uit mijn huis verzameld zodat het er uit zag als een stekelvarkenveldje, maar bon: er kwamen plantjes, jawel. En de katten bleven zich in de vreemdste kronkels wringen om toch maar tussen de stokjes door en aan de uiterste rand hun gevoeg te kunnen doen. Rotmormels!
Bart ging dan maar korrels halen die katten moeten weren en jawel, dat bleek te werken. En zodoende verdwenen de stokjes en kwamen er bloemen, eerst aarzelend, daarna meer en meer.
Ik ben er nog steeds niet uit of ik wel fan ben van de plaatsing, maar de bloemen zijn echt wel mooi…
