Geplaatst op

Zetel in het nieuw

In februari 2017 hadden we een nieuwe zetel gekocht, eentje waar we zeer tevreden over waren, al zitten Bart en ik nogal een eind uit elkaar. Tsja.

Een goeie vijf jaar later was de stof het helaas beginnen opgeven: ik woon echt in die zetel omdat ik voor mijn rug heel veel gewoon plat lig met mijn laptop of een boek op mijn schoot. De stof onder mijn gat was dan ook gewoon doorgesleten. Ik had daar een goeie oplossing voor gevonden, dacht ik: er zijn toch te veel losse kussens, dus ik had een van die kussens geslacht en daarvan een nieuw stuk op het kapotte deel genaaid. Voilà, gefikst! Dacht ik, want een paar maanden later was het gewoon aan de naad beginnen scheuren…

Zucht. Intussen was er ook een stevig gat gekomen waar Barts voeten altijd liggen, en waren ook de hoekjes van de kleinere zitkussentjes beschadigd. Soit, het was totaal geen zicht meer. Jammer, want de rest van de zetel is nog prima: het frame, de mousse, de leuningen zijn allemaal nog in prima staat. Tsja, zei Bart, we gaan een nieuwe moeten kopen zeker? Maar die dingen zijn pokkeduur, en dan moeten we ons goesting nog vinden…

Ik een mailtje gestuurd naar de Weba met de vraag of die kussenhoezen – voor de zitkussens zijn ze afneembaar, ik was ze regelmatig – vervangbaar waren. Wat heen-en-weergemail later kreeg ik een offerte: voor 490 euro kon ik volledig nieuwe hoezen krijgen in dezelfde stof, maar wel niet hetzelfde kleurbad. Deal, vond ik: ik was al helemaal opgetogen. Maar toen bleek de fabrikant alsnog af te haken: het Vermonte model van de zetel wordt niet meer gemaakt en dus ook de hoezen niet.

Blah. En nu?

Op Facebook gooide ik dat ik een naaister zocht om de hoezen te vervangen, en prompt kreeg ik antwoord van iemand: dat haar ma dat wel kon. Bleek ik ma ook te kennen, en ja, die is altijd naaister geweest van beroep en die woont een paar straten verder hier in Wondelgem.

Om kort te gaan: ik ben met Hilde om stevige donkergrijze zetelstof gegaan, voor een totaal van 36 euro, ze heeft kussen na kussen meegenomen, daar veel uren in gestoken en veel op gesakkerd, stukken met de hand genaaid,  maar mijn zetel is als nieuw! Ze heeft dat bijzonder professioneel en bijzonder snel gedaan, het ziet er weer helemaal presentabel uit!

Oordeel zelf:

En nu maar hopen dat deze stof wat langer zal meegaan…

Bon: voor al uw naaiwerk en retouches in het Wondelgemse: stuur maar een bericht!

Geplaatst op

Nachtkastje

Ik had Merel beloofd om samen met haar om een nachtkastje te gaan. Dat miste ze eigenlijk nog in haar kamer: ze heeft wel een vensterbank en een boekenplank en zo, maar haar wekker stond op een stoeltje, samen met een nachtlampje. Dat was eigenlijk niet zo praktisch om nog zakdoekjes te zetten en dat soort onzin, en ze wilde ook die extra schuiven wel en zo, dus… een wit nachtkastje. We keken even rond en concludeerden dat de Weba eigenlijk het perfecte kastje had voor ons.

Het zijn pokkedrukke weken, maar ik dacht dat ik er dat vandaag nog wel even ging tussenkrijgen, na 6 uur les en een onderwijscafé met een uurtje opleiding. Morgen zou sowieso niet lukken want de Weba is zo’n klein beetje dicht op dinsdag, en ook woensdag zat alweer volledig vol.

Bon, wij naar de Weba om een half uur later al dat fameuze kastje op te halen aan de Port Arthurlaan. Nog wat later vees ik een eerste schuif en elkaar, maar toen moest ik weg voor een Jamboreebrunchvergadering. Mijn leven druk? Nee hoor…

Maar toen ik thuis kwam, lag zij al te slapen met een gloednieuw kastje naast zich. Ze had zelf verder gedaan en vooral Bart had haar nog geassisteerd. Trots dat ze was!

Geplaatst op

Meisjesbureautje

Eigenlijk was Merel al van in de voormiddag aan het popelen, toen we samen in de stad liepen tijdens Wolfs muziekles: haar nieuwe bureau zou er vandaag met wat geluk zijn! En jawel, toen het verlossende smsje kwam, stond ze zowaar even te dansen midden van de straat.

Kort na de middag namen mijn dochter en ik dus de auto richting Weba, waar ze met een stralend gezichtje aan de kassa zelf haar bureau ging betalen. Je had de kassierster haar gezicht moeten zien! Enfin, iets later stonden we aan de laadkaai van de Weba, en nog wat later hielpen papa en Wolf het pakketje naar boven te brengen. En toen was het duidelijk meisjeswerk: er moest een bureau in elkaar gevezen worden!

Merel haalde schroevendraaiers, stofzuigers, breekmessen, stopte pluggen in gaten, nam de juiste stukken, en keek ernstig toe hoe ze het eventueel zelf zou moeten doen. Ik legde uit wat ik deed, hoe ik het deed, en we zagen dat het goed was.

En Merel, die glunderde vooral.

IMG_2953

Geplaatst op

Bureau…

Merels kamer was een puinhoop. Ik bedoel maar: een puberkamer had er niks aan. Daarom had ik maandag al haar rommel gewoon centraal op haar tapijt in haar kamer gegooid, en de oppervlakten zelf allemaal netjes opgeruimd en schoongemaakt. Toegegeven, de hoop was bijna een meter hoog, jawel. Ze keek ernaar, zuchtte, en begon op te ruimen: de stiften bij de stiften, de kleren in de kast, de poppen netjes bij elkaar, de diadeems op hun plaats in de badkamer…

Terwijl ik zelf aan het opruimen was, had ik vastgesteld dat de oude tafel die ze gebruikte als bureau, eigenlijk echt wel aan vervanging toe was. We hadden het ding destijds gekocht om als luiertafel en badjestafel in de badkamer te dienen, en ze is dus al meer dan tien jaar oud. Dat is er ook aan te zien: een poot staat onherstelbaar scheef, de laminaatrandjes zijn eraf en het blad is volledig gekrast. Mja.

IMG_9292

Haar kamer is nu wel anders ingericht, maar bon.

Ik beloofde Merel dat ze een nieuw bureau ging krijgen, als ze haar kamer volledig netjes opgeruimd kreeg. Wel, ik denk dat ze ongeveer tien minuten heeft lopen dansen. En ja, die kamer was effectief ook helemaal opgeruimd tegen vandaag.

En dus gingen mijn jongedame en ik vandaag richting Weba, om te kiezen. Eigenlijk is dat een fout woord, want ze had één bepaald bureau gezien bij het binnenkomen, en dat was dat.

1350712333

Ik deed nog wel de moeite om alle andere te bekijken, maar eigenlijk was dat een formaliteit.

Alleen… het bureautje was toch wel niet op voorraad, zeker? Je had haar beteuterd gezicht moeten zien. Maar het moest gelukkig niet besteld worden, er stonden nog exemplaren in de winkel in Deinze, en dus ging het zaterdagvoormiddag wel binnenkomen. Goh, daarop kon ze wel wachten, vond Merel. Maar ik denk dat ze toch wel weer de hele Weba door gehuppeld heeft.

Mijn prinses…

Geplaatst op

Zondag

Lang slapen, en zo wat rondlummelen, dat is voor mij het ultieme zondaggevoel. Nog de laatste loodjes weggewerkt, alles verbeterd, punten ingediend, vakcommentaar geschreven, commentaren doorgestuurd naar de klastitularissen… We zijn er!

Tegen de middag waren ook ons pa en Nelly er, en het blijft me verwonderen hoe goed die twee overeenkomen. Bart had weer succulent gekookt, en het werd zowaar even stil aan tafel.

Wolf moet dan misschien geen examens doen, maar Kobe heeft wel de pech dat hij grote toetsen heeft, en dus onderwierp omaly hem aan een derdegraads ondervraging over zijn Frans, het dutske. Gelukkig kon hij probleemloos op alles antwoorden, maar ik had ook niks anders verwacht, om eerlijk te zijn.

IMG_0474

En verder? Verder werd er een gigantisch kamp gebouwd met de nieuwe poef die Bart gisteren is gaan afhalen. Er zit wel degelijk een klein kleurverschil op, maar bon, daar is niks aan te doen, dat wisten we op voorhand. Hij is in elk geval al goed gebruikt ^^.

IMG_0476

Geplaatst op

Van salontafels en grote dozen

Donderdag was ik met de kinderen om de meubels geweest, en hadden we de tuinmeubels meteen opgezet. Gisteren heb ik dan ook maar de salontafel in elkaar gevezen, en ik ben echt tevreden. Ze is iets kleiner, maar vooral: het kleur past zoveel beter!

Intussen hadden de kinderen ook de gigantische doos van de tuinmeubelen ontdekt, en moest daar uiteraard prompt mee gespeeld worden. Zelfs de andere kartonnen huisjes werden van boven gehaald en buiten gezet, en toen hadden ze meteen een dorp. Compleet, trouwens, met iPadhouder aan de binnenkant zodat ze naar muziek konden luisteren.

Toch leuk he, zo’n dozen!

En intussen tackleden Bart en ik de diepvriezer, waar vooral aan de bovenkant echt wel een dikke laag ijs op zat. Hopeloos onverantwoord! Ik liet de natuur haar gang gaan, Bart besloot in te grijpen, en amuseerde zich precies met houten spatels en andere dingen om dat ijs los te krijgen. Koppig is hij wel, die vent van me!

Allez, zo’n typische zaterdag dus…

Geplaatst op

Nieuwe tuinmeubels en stoelen!

Nu ik toch ongemeen veel geld aan het uitgeven was, kon ik daar maar evengoed mee verder doen. Na de nieuwe grote zetel, de salontafel, het ei van Wolf en de nieuwe tuinmeubelen kon ik evengoed eens kijken voor nieuwe stoelen. Niet dat de keukenstoelen die we nu hebben, zo erg zijn, verre van, ik vind die nog steeds mooi. Maar onze buitenstoelen zijn aan vervanging toe, en de huidige keukenstoelen zijn daar prima voor geschikt. En Merel gaat ook stilaan op een grote stoel beginnen zitten, en dan hebben we er eentje te kort. Ik had het er hier trouwens al over in 2012, ’t is dus geen bevlieging.

Ik ben dan eens gaan kijken op tweedehands sites, en lo and behold, daar stonden toch wel zwarte .03 stoelen van Vitra te koop voor 275 ipv 475 euro zeker? Ze waren blijkbaar uit een advocatenpraktijk geweest, maar nu overbodig, vandaar. Er is ook effectief niks aan. Enfin, ik nam contact op, en reed deze namiddag met de kinderen naar Laarne om vier van die stoelen op te pikken. 1100 euro, dat wel, maar da’s nog altijd een pak minder dan 1900, en zoals gezegd, het is niet bepaald een bevlieging :-p

In Laarne pikten we in ’t passeren nog een paar geocaches op, en reden toen naar de Weba. Onze auto werd ingeruild voor een camionette – je had Kobe en Merel moeten zien glunderen! – en we konden fluks de nieuwe salontafel en de tuinmeubelen opladen. Thuis werd alles afgegooid, en de camionette terug ingewisseld voor de auto met de stoelen.

Een en ander zag er ietsje later als volgt uit:

Heerlijke kussens, en weinig geld. Toch in vergelijking met de stoelen :-p

IMG_9869

De salontafel in elkaar steken zal voor morgen zijn, ik ben nu al zo content als een katjen. Maar eerst is er vanavond nog koor.

Geplaatst op

Blah, en dan toch weer niet.

Zondag ging plots de telefoon – en nee, sinds ons ma is gestorven, gebeurt dat niet zo vaak meer – en kreeg ik een vriendelijke stem van de Weba aan de lijn. Dat het hen verschrikkelijk speet, maar dat de poef die ik eind maart besteld had, helaas niet meer in die stof kon geleverd worden.

WTF?

Hij had het nochtans inderdaad zelf nagekeken op het moment zelf, maar de fabrikant had intussen laten weten dat die stof dus niet meer voorradig was. Zucht. Enfin, ik dus deze namiddag, na het verorberen van fantastisch lekker zelfgemaakt aardbeienijs, met Kobe en Merel naar de Weba.

IMG_9339

Het had nogal wat voeten in de aarde, want ik zocht ofwel een veel donkerder grijs, ofwel een felrood. Wat geen van beiden echt deftig bestond in de stoffen van die fabrikant. “Goh”, zei de bijzonder behulpzame jongeman, “anders kunnen we ne keer zoeken naar een zeer gelijkaardige poef van een andere fabrikant die véél meer stoffen heeft?” Bon, wij dus beginnen rondlopen en kijken, en een poef gevonden van exact dezelfde afmetingen, maar een iets dunner bovenkussen. Nu ja, als ge het niet weet, gaat ge er ook niet op letten, vermoed ik. En toen begonnen we in de stoffen te neuzen. Stapels stoffen. Ik zocht vooral naar roodtinten, en plots haalde Kobe een stof boven, die toch wel heel erg hard op de originele stof leek. Hmmm… Er zat een miniem kleurverschil op, maar de weving was dezelfde, de hardheid was dezelfde… Blijkbaar zijn er maar een paar stoffenfabrikanten op de Europese markt, en blijkbaar had deze stof zelfs dezelfde samenstelling als de originele. Wellicht IS het dus gewoon dezelfde stof maar een ander verfbad. Bon, we hebben dus uiteraard niet meer verder gezocht, maar zijn voor deze stof en een lichtjes afwijkende poef gegaan. Levertijd: 12 weken, dat wel. Ik verzuchtte dat ik dan een extra camionette ging moeten huren, want dat mijn nieuwe tuinmeubelen al binnen waren, en dat ik ging wachten op de poef en de salontafel om die dan samen af te halen, maar dat ik nu wel geen twaalf weken ging wachten. Waarop die mens prompt een gratis camionette opschreef. Enfin, niet dat het veel is, 10 euro, maar ik vond het wel een lieve geste. Mij ging het eerder om het gedoe, maar kom. En blijkbaar waren zowel de tuinmeubelen als de salontafel intussen binnen. Joepie!

Het was intussen al tien voor zes, en ik zag het dus niet zitten om nog vanavond alles huiswaarts te slepen. Morgen sta ik hier dus terug met de kinderen.

Ne mens moet toch iets doen in zijn vakantie, nee?

Geplaatst op

Geld uitgeven

Ik heb het hier al vaker gezegd: ik ben eigenlijk een gierige pin. Ik geef echt niet graag geld uit, zeker niet voor kleren en dat soort onzin.

Maar mijn huis, da’s wat anders. Ik vind het ongelofelijk belangrijk dat ik een gezellig, aangenaam en leefbaar huis heb, eentje waarin ik graag thuis kom en waarin ik me elke keer weer graag nestel.

Dat onze zetel aan vervanging toe was, dat had ik al lang gezegd, en de nieuwe is er eindelijk van gekomen.

IMG_2592

Alleen… Ik heb destijds getwijfeld of we er ook nog de grote poef zouden bijkopen, de ‘hocker’. Da’s zo eentje die even hoog is als de zetel zelf, en die je kan bijschuiven om als het ware een bed te hebben. Ik wou eerst de zetel eens zien staan – hij is iets groter dan de vorige – en dan pas beslissen. En ik vond nu ook dat onze salontafel wel zijn beste tijd had gehad: het kleur past niet meer bij onze vloer, en er waren nogal wat beschadigingen aan.

Dus ja, vandaag ben ik dan maar met Wolf en Merel – Kobe zit in de notenleer – de poef gaan bestellen, en heb ik er meteen een salontafel bij gekocht in hetzelfde kleur als de vloer. Iets kleiner dan de huidige, dat ook.

Ik heb er trouwens ook een (goedkope) tuinsalon naar mijn goesting gezien, en Wolf is wild van een hangend ei. Hmmm…

Goh ja, ne mens weet waarvoor hij werkt zeker? Nu nog wel even wachten tot die dingen zijn binnengekomen.

 

Geplaatst op

Nieuwe zetel!

Jawel, de nieuwe zetel staat er!

Het was al een paar jaar – geen overdrijving – dat ik het zei, dat we aan een nieuwe zetel toe waren. Het oude exemplaar was verschenen, er waren slijtplekken op de stof, de kussens hadden betere tijden gekend, en hier en daar was er een plek op die niet meer uit wilde gaan. Maar… het was precies een zetel zoals we die graag wilden: donkergrijs, groot, en vooral zeer breed, zodat je er met zijn allen kunt in gaan liggen. Een echte doorzakzetel, eigenlijk. We hebben die destijds gekocht toen ik in verwachting was van Wolf, kan je je voorstellen.

Vorig jaar, december 2015 dus, was ik al eens met de kinderen in de Weba gaan kijken, en had ik mijn goesting gevonden. Een jaar later, afgelopen januari, heb ik eindelijk Bart meegekregen om te gaan kiezen. Dezelfde zetel was er nog steeds te krijgen, en Bart duidde die eigenlijk ook meteen aan als favoriet. We gingen allebei resoluut voor hetzelfde kleur, alleen mocht de zetel ietsje groter zijn dan nu. En ik betaalde.

Vrijdag kreeg ik een smsje: dat de zetel binnengekomen was. Ah, dacht ik, ideaal voor de vakantie! Deze morgen belde ik dus met de vraag wanneer ze die konden komen leveren. Dat bleek ten vroegste volgende week maandag te zijn, of zelfs nog later. Hmm, ontgoocheling. Tenzij ik er zelf om kwam, suggereerde de dame aan de telefoon: vrachtwagentjes waren er nog genoeg beschikbaar, en dat ging me amper 10 euro kosten.

Hmm. Tempting.

Ik postte dan maar de vraag op Facebook of er een potige heer of dame was die het zag zitten om met ons de zetel af te halen. Prompt kreeg ik antwoord van Steve, mijn dirigent: die woont hier een paar straten verder, behoort tot de potige categorie, was toevallig thuis, en moest zelf ook al een paar maanden een kastje afhalen in de Weba. Deal, dus!

We aten, en Wolf en ik begonnen de bestaande zetel uit elkaar te halen. Alleen was het buiten nog maar eens aan het regenen, en is Wolf nog net niet sterk genoeg om zo’n zetel naar de garage te dragen.

Om kwart over twee pikte ik Steve op, om half drie betaalden we onze respectieve bestelling, en om twintig voor drie stonden we vrolijk in het Webabusje aan te schuiven. Een half uur zijn we kwijt geweest in de file van de Vliegtuiglaan tot aan de stock op de Port Arthurlaan, I kid you not. Enfin, blijkbaar was het Meulesteebrug die nogal lang had opengestaan, want tegen dat we de zetel hadden opgeladen, was de file verschwunden. Bon, thuis eerst de oude zetel in de garage gezet, de drie stukken van de nieuwe zetel binnengesleept, Steve mét kastje gaan afzetten bij hem thuis – tegen dan was het kwart voor vier – en terug naar de Weba getuft, onderwijl de kinders de opdracht gegeven de nieuwe zetel uit te pakken.

Ik wisselde het vrachtwagentje weer in, betaalde het minimumbedrag van tien euro – ne mens kan er niet voor sukkelen – en gniffelde nog eens om het contract. Dat vermeldt dus expliciet het Webabrugje, zijnde de bijnaam van het bijzonder lage brugje in de Spesbroekstraat. Ge wilt niet weten hoeveel camions zich daar al hebben vastgereden…

Kwart over vier wilde ik dus gezwind mijn auto starten, en die deed ‘Prrrt’. En daarna nog ‘uche uche’. En daarna nog ‘pffft’. En daarna helemaal niks meer. Dooie batterij dus, het moest er eens van komen na het débâcle ginder in Waimes. Ik belde de Ford Assistance, kreeg te horen dat ik een uurtje moest wachten, ging dan binnen maar eens neuzen naar een nieuwe salontafel, en zat na het telefoontje van de pechverhelper – “Ik ben ter hoogte van de Sidmar, ik ben over tien minuten bij u” – nog veertig minuten buiten te wachten op een dorpeltje. Tsja.

De auto werd gestart, en ik reed fluks naar huis. Garage was al dicht, dat was geen optie, en ze hadden me aangeraden om morgen gewoon opnieuw de pechdienst te bellen, als het ding niet zou willen starten wanneer ik een nieuwe batterij ging halen.

En thuis, thuis had Bart de tafel al gezet – het was intussen half zeven geworden – en was vooral de nieuwe zetel al helemaal uitgepakt en geïnstalleerd. En goed bevonden. Bijzonder gelijkend op onze oude zetel, maar wel iets langer, een pak zachter, en met een extra stukje.

IMG_8885

Helemaal happy!!