Ze bloeien niet nu, dat is voor het mooie lenteweer, wat het gevoel nog schrijnender maakt.
Maar gisteren was het 100 jaar geleden dat eindelijk de wapens zwegen. Toch voor even, en na vier intense jaren. Mijn grootmoeder wist zich de angst nog te herinneren, ze was toen amper vijf jaar oud. Nooit meer oorlog, zeiden we toen. Helaas…
Het moment om even stil te staan, opnieuw, bij John McCrae…
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
– John McCrae
