Dooie rug is weer dood…
Bon, ik gooi de handdoek in de ring voor vandaag. De rug heeft het deze morgen plots opgegeven, zonder aanwijsbare reden. Toegegeven: ik had de afgelopen twee weken al wat last, maar normaal gezien doet een weekend vol beweging zoals de larp daar eigenlijk alleen maar goed aan. Ik heb ginder goed geslapen, op een elektrisch deken, alleen een beetje weinig. Maar dat heb ik dan zondagavond wel goedgemaakt, dacht ik.
Deze morgen was het dus prijs. Tsja. Ik ben toch nog voor de laatste lessen van mijn vijfdes met wandelstok en bommakarretje gaan lesgeven, maar daarna was de pijp toch uit. Het vijfde lesuur had ik geen les, en dus ging ik, met enige moeite, liggen in de zetel van de “ziekenboeg”, in het directieblok. Waar uiteraard de directeur me zag liggen, naar me toekwam en vroeg wat er scheelde. En me na mijn uitleg prompt naar huis stuurde. Ze heeft uiteraard schrik voor een herval na vorig jaar, toen ik vier maanden volledig uitgevallen ben, en drie maanden deeltijds. Toen ik niet eens tegenstribbelde, verschoot ze al helemaal: “Als gij al zo snel toegeeft, dan is het wel serieus mis!” Ik stelde snel twee taken op voor mijn eerstekes in de namiddag, zag dat ze in capabele handen terecht gingen komen, bleef nog even liggen om te bekomen, en reed toen voorzichtig naar huis. Yup, rijden gaat gelukkig wel nog, het is alleen het in- en uitstappen dat zo lastig is.
Maar het is dus niet oké. Verre van. Ik loop helemaal scheef, mijn heupen doen gewoon echt pijn, en alles trekt tegen. Dit voorspelt voorlopig niet veel goeds…
Zucht.
365 – 19 juli 2018 – nu dat weer…
Stok
Zowat mijn trouwste vriend dezer dagen, en letterlijk mijn steun en toeverlaat, is mijn stok. Yup, een echte ouderwetse wandelstok.
Niet zomaar een stok, trouwens: het is de stok van mijn grootvader geweest, en ik weet niet waar hij hem gehaald heeft, dus of het zelfs nog een ouder exemplaar betreft. Ik weet wel dat ik mijn stok al ongelofelijk dankbaar ben geweest, want zonder die stok zou ik helemaal niet uit de voeten kunnen.
Mijn pa zag die stok, en bood prompt zijn eigen stok aan, omdat dat een beter model zou zijn. Zijn stok heeft bovenaan namelijk een min of meer horizontaal golfje, terwijl de mijne een echte, ouderwetse krul heeft. Maar het is nu net die krul die het hem voor mij ook doet. Ja, om puur te steunen is dat golfje misschien wel ergonomischer, ja. Maar ik daag u uit: trek eens een onderbroek aan zonder je rug te buigen? Of raap eens een gevallen BH op? Daarvoor dient dus die krul. Je hangt je onderbroek aan de krul, steekt je ene been door het eerste gat, trekt de onderbroek een stukje op, steekt dan je been door het tweede gat dat je netjes openhoudt met de krul, en trekt dan het geheel omhoog, tot je er zelf aan kan met je handen.
Of ooit al eens een autoportier dichtgetrokken als je je moeilijk voorover kan buigen? De krul to the rescue.
Hij is intussen ook wel wat verweerd, ja: de vernis is er af waar je op leunt. Maar ik twijfel: zou ik hem wel opnieuw vernissen? Want net dat patine heeft wel wat… En ik denk altijd met wat weemoed terug aan mijn grootvader, mét stok.