Geplaatst op

Ronsische omzwervingen

Véronique, mijn uitgangs-, theater-, geocache- en GIFTmaatje, is toch wel verhuisd naar Ronse zeker? Het is haar van harte gegund, zeker sinds ik foto’s gezien had van haar huis ginder: een pareltje van art déco met een hele fijne tuin en vooral ook heel veel plaats. De rit naar Gent heeft ze ervoor over.

Wij wilden het huis eens bekijken en vooral ook nog eens samen gaan geocachen met haar dochter en plusdochter, twee bijzonder fijne dames. Vandaag stonden we daarom rond kwart voor elf bij Omaly. Ha ja, we kunnen toch moeilijk naar Ronse gaan en niet eens binnenspringen bij mijn schoonmoeder, of wa? Die was verbaasd om ons te zien, maar vond het precies toch niet erg.

Tegen half twaalf stonden we dan bij Véronique en Peter, en de foto’s doen het huis eigenlijk nog onrecht aan. Ze heeft een zeer grote kelder, een ruime living, een apart salon, een ingerichte keuken, vier kamers, twee badkamers én daarboven eigenlijk nog een studio waar je perfect een AirBNB of zo kan van maken. Echt, man, zo’n huis zeg! En dan ook nog een mooie aangelegde tuin met open veranda, twee terrassen (waarvan eentje onder een pergola van blauwe regen en druivelaar) en een vijver. Ik kan perfect begrijpen dat ze daar gaan wonen is!

We aten pizza en gingen daarna een rondje geocachen in een oude spoorwegbedding, een prachtige wandeling eigenlijk. Zelfs de oudste zoon ging mee, maar de flessen water die hij mee had genomen, waren al na een half uur op: pokkeheet zeg! Zolang we in de schaduw liepen, viel het best mee, maar zodra je in de volle zon kwam, zweetten we ons te pletter. Het tochtje duurde twee uur, en dat was meer dan lang genoeg. Véro nam de foto’s…

We moesten daarna nog ergens zijn, dus vrij vroeg reden we eigenlijk al naar huis, zodat Kobe en Merel nog een snel afkoelend plonsje konden placeren. Een gerief, jong, zo’n zwembadje.

 

Geplaatst op

Luie wandeling in Gent

Merel en ik hadden het plan opgevat om deze namiddag samen te gaan fietsen en te geocachen in Oostakker: ik heb er een serie van 55 raadsels opgelost, goed voor zo’n 20 kilometer.

Tegen de avond ging Mathias dan langskomen: hij had afgesproken om in de namiddag iets te gaan drinken met een meisje uit Evergem, en aangezien hij in Balen woont, zo’n 110 kilometer verder, ging hij hier dan wel komen crashen.

Maar bon, plannen veranderen duidelijk:  zij ging hem uiteindelijk hier om zeven uur ophalen, maar hij had geen zin om thuis te zitten en was dan al maar afgekomen naar hier. Geen enkel probleem: hij heeft eerst helpen was vouwen, en dan zijn Merel, Mathias en ik naar ’t stad gereden, naar de bibliotheek van De Krook. Merels boeken waren uit, maar de wijkfilialen zijn nog gesloten tot de tweede week van augustus.

Meteen hebben we er een fijne, lange wandeling door ’t stad van gemaakt, op zoek naar een ijsje. Walpoortstraat naar beneden, Kouter, en dan naar de Veldstraat, naar de Australian. Dicht. Geen nood, verder gewandeld naar de Korenmarkt, naar de Damass. Dicht. Hmmm.
Verder naar de ijsjes op de hoek van de Graslei, maar daar hadden ze geen aardbeienijs voor Merel. Mja. Door de Jan Breydelstraat naar Julie’s House dan maar, voor een stukje taart. Drie keer raden: dicht.
Verder gewandeld door ’t Patershol, richting Vrijdagmarkt, en jawel, daar op de hoek aan het Grootkanonplein waren er ijsjes, en nog goeie ook! Ha!

We zijn dan ook maar iets gaan drinken op een terrasje, en zijn dan via ’t Grafittistraatje en de Reep langs de Vlaanderenstraat terug gewandeld. Mathias was buiten de Gentse Feesten nog nooit in Gent geweest en vond het best wel een openbaring. Missie geslaagd!

Uiteindelijk is hij dan nog dat meisje tegen acht uur bij haar gaan ophalen in Evergem. Plannen veranderen, maar da’s niet altijd slecht ^^

Geplaatst op

Geocachen in Lochristi en omstreken

Vandaag moest ik in Lochristi zijn: ik heb er een heel leuk setje van een doosje voor dobbelstenen én glasonderzetters gekregen via GIFT. Het leek me een ideaal cadeautje voor Wolf. Nu ik er toch was, vond ik dat ik meteen een stevig rondje kon wandelen en geocachen. Kwestie van de rug in topvorm te houden in de examens en zo.

Ik dacht aan een multi van zo’n vijf kilometer, maar toen ik me aan de sporthal parkeerde, begon het er eigenlijk al vrij dreigend uit te zien: dikke grijze donderwolken. Goh, dacht ik, ik ben niet van suiker en ik zal het wel even uithouden, toch? Ik trok op weg en genoot intens van een mooie wandeling langs paadjes en wegels.

Tot plots het begon te gieten. Eerst nog een stevige regen die ik nog wel aan kon onder de bomen, maar toen werd het een heuse wolkbreuk. Met alles erop en eraan. Ik kon me gelukkig een beetje verschuilen onder een bosje, maar echt droog bleef ik toch niet. Maar ik stond er wel te genieten met een grote grijns op mijn gezicht. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik dit gewoon (nog) kan!

Na een twintigtal minuten minderde het wat en was mijn geduld op, en dus liep ik verder, mijn regenjasje (zonder kap) goed dichtgetrokken waardoor ik me wel te pletter zweette.

De cache zelf werd gelukkig goed gevonden, alleen werd het een dure wandeling: thuisgekomen haalde ik mijn zonnebril uit mijn jas, opende het doosje, en… foetsie! Serieus! Een quasi nieuwe bril van 300 euro 🙁

Ik denk dat ik morgen nog even ga kijken, ik weet waar en wanneer ik hem gewisseld heb voor mijn gewone bril. Ugh.

Geplaatst op

Ardennen 2019: dag 4

Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en ze beloofden 19 graden voor vandaag, dus waren we allemaal wat vroeger op vandaag omdat ik zeer graag de Warchewandeling – een ommetje van een uurtje dat effectief aan het huisje start, door het dorp naar beneden over de brug waar we gaan dammen, zo een gans eind langs de Warche, en dan langs de andere brug terug omhoog naar ons huis – wilde doen. Mja.

De kinderen hadden met zijn vieren de houten trein in de speelkamer boven ontdekt en waren daar nu toch een gans parcours mee aan het bouwen en zich zot aan het amuseren. Wie ben ik dan om hen te verplichten te stoppen en iets anders te gaan doen? Ik heb zelf gezellig zitten lezen, en tegen de middag kwamen ze vanzelf wel naar beneden. Het plan was om naar Robertville te rijden, daar te eten in onze standaard frituur en dan het klimmetje van aan de dam van Robertville tot in Reinhardstein te doen, ook al zo’n traditie.

Groot was onze verbijstering toen bleek dat de frituur te koop stond! Allez! Maar iets verderop was er ook een café annex frituur zodat we daar dan maar gegaan zijn. En ons drinken in glazen kregen, maar onze frieten in meeneemversie. En we dan nog moesten bijbetalen omdat we de frieten op het terras opaten, waar we dus onze drankjes zaten te drinken. Euh…

Ach ja. Merel voelde zich niet zo lekker, had ze gezegd, maar de frieten hadden wel geholpen, want toen stond ze toch weer vrolijk te dansen en te springen.

We reden naar de dam en klommen vrolijk omhoog, een wandelingetje dat voor ons al zeer vertrouwd is, maar uiteraard nieuw voor Arwen.

En toen was er het kasteel zelf, waar Merel zei dat ze zich opnieuw niet goed voelde. Buikpijn, zei ze, en ze ging even liggen op een van de bankjes. Het was intussen ook wel écht warm geworden…

We waren wel nog een eindje verder gelopen op zoek naar een geocache onder de bomen, maar helaas, ondanks een half uur zoeken met drie hebben we niks gevonden. Intussen had Merel weer stevige buikkrampen en zijn we dus maar terug gewandeld. Dat lukte, die krampen waren gewoon af en toe opstoten.

Terug thuis wilde Merel toch nog per se gaan dammen: daar voelde ze zich dan wel weer goed genoeg voor, zei ze. Tsja… De anderen zagen dat ook volledig zitten, trokken de laarzen aan, en weg waren we. Kobes laarzen waren nat binnen de 15 seconden: “Mama, ’t is hier wel dieper dan de vorige keer precies!”. Maar ook de anderen hun laarzen waren er binnen de kortste keren aan voor de moeite. Koud, maar oh zo plezierig!

Intussen ging ik op zoek naar een cache langs het Warchepad een kilometer verderop, maar ondanks een half uurtje zoeken werd er niks gevonden. Hmpf. Maar de wandeling was ronduit prachtig en ik genoot.

Ik haastte me terug maar dat was blijkbaar nergens voor nodig geweest: ze waren nog steeds volop aan het dammen. Ik legde me dus maar in de zon te lezen en wentelde me in het vakantiegevoel.

We gingen naar huis, droogden ons af, en Wolf en Arwen gingen mee om boodschappen en een paar caches in de buurt, tot groot jolijt van Arwen.

En Merels buikpijn? Wel euh…

Ik was aan het lezen in de zetel toen zij plots rechtstond en gewoon begon over te geven, midden in de living. Euh… het hielp niet om nog naar het toilet te lopen, want het kwaad was toch al geschied en dus mocht ze van mij vrolijk verder doen op hetzelfde plekje. We hebben wel met zijn allen een half uurtje moeten schoonmaken: de vloer, maar ook spatten op stoelen, gordijnen, tafelpoten… En Merel moest uiteraard in de douche, terwijl Wolf haar kleren probeerde uit te spoelen. Meh.

Dat van die buikpijn was duidelijk niet gelogen. En toen voelde ze zich plots wel een stuk beter, gelukkig maar.

Hmpf. Dan hadden we dat ook weer eens gehad, toch?

 

 

Geplaatst op

Wie heeft de bonus gepikt!

Er waren hier de voorbije dagen al genoeg luie dagen, en de jongens waren gisteren zowat vergroeid met die Playstation. Tijd om ze toch even de buitenlucht in te sleuren, dacht ik dan. Drie toch wel onwillige kinderen kwamen mee, en bleken ervan te genieten. Enfin, het eerste anderhalf uur toch, het laatste half uur was er te veel aan. Stel u voor zeg, vier kilometer wandelen en 16 geocaches zoeken, da’s er wel over he!

Soit, ik genoot intens, zocht en vond (bijna altijd) en we deden lekker onnozel. En trokken zalige foto’s. De Scheldevallei in Merelbeke, te starten aan het sportcentrum, voor wie het zou willen weten.

Het begon te schemeren toen we naar huis reden, de kinderen waren moe en we hadden er twee niet gevonden, de bonus zal dus voor een andere keer zijn. Maar ik was wel helemaal uitgewaaid.

Geplaatst op

Oude Kalevallei

Soms hoeft een zondag niets meer te hebben dan gewoon je familie, lekker eten, een goed boek en een wandeling.

Arwen was hier, en tegen negen uur ongeveer moest ze terug in Lovendegem staan. Wolf was ongelofelijk gewonnen voor het idee om iets vroeger te vertrekken en in de vallei van de Oude Kale een paar geocaches te zoeken en dus een wandeling te maken. Wij hadden dat al eens gedaan met ons tweetjes, en dat was toen gigantisch meegevallen.
Aangezien ik geen plattegrond had, hebben we het ons niet geriskeerd om de volledige toer te doen: we wisten niet hoe ver het pad ons zou brengen. Maar we hebben wel twee caches gevonden en alle vier echt genoten van de wandeling op deze zoele zomeravond.

De laatste cache hier zal voor een volgende keer zijn, en we vinden dat niet erg ^^

Geplaatst op

Van wandelingen, dansers en caches.

Ons pa kwam, zoals gewoonlijk, eten, en daarna gingen we van het mooie weer profiteren – kon dat gisteren nu zo niet zijn?? – door een wandeling te maken in de Groene Velden, hier wat verderop in Mariakerke. Daar ligt een geocachewandeling, maar helaas, we liepen vast bij punt vier, waar we de coördinaten niet meer vonden. Jammer, jammer. Hopelijk wordt het hersteld, zodat we de rest ook kunnen lopen. Gelukkig gaf een bevriende cacher me de eindcoördinaten, zodat we wel de stash konden vinden.

We hadden wel allebei enorm genoten, het is er echt heel mooi.

Bon, er was nog taart en koffie, en daarna ging ons pa naar huis.

Een paar uur later zagen we elkaar opnieuw: de balletvoorstelling van de school waarbij blijkbaar niet alleen Alexander en Marie-Julie dansen, maar ook een handvol leerlingen. Ik moet het toegeven, ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar ik was zeer aangenaam verrast door het niveau van zowel choreografieën als dansers. Mooi, mooi!

Om nog even uit te waaien en mijn hoofd helder te krijgen, zocht ik in Aalter nog een paar caches. Ik heb het lastiger en lastiger met veel volk om me heen, ik heb dan echt even stilte nodig.

Geplaatst op

Geocaching spree

Gisteren zaten Bart en ik wel in Hertog Jan, maar Kobe zat op Ankoria, de kinderlarp. Gelukkig moest ik zelf niet tot in Mol rijden en terug, maar kon ik hem gewoon bij Annelies en Erik afgooien, in Affligem. Dat scheelt al een heel pak in rijtijd, zodanig dat ik eigenlijk nog tijd had om te genieten van de stralende zon en een aantal geocaches kon meepikken. Er liggen er wel een hoop in Affligem, ja, en ik heb er toch acht gevonden op korte tijd.

Iets over tien was ik weer thuis, helemaal ontspannen en uitgewaaid, klaar om even te liggen, me chic op te kleden, en naar Hertog Jan te gaan.

Vandaag kwam ons pa opnieuw, zoals elke zondag, bij ons eten: gewoon worst met bloemkool hoor, niks speciaals deze keer.

We wilden wel genieten van het mooie weer – beetje frisse wind, maar bon – en reden opnieuw, zoals twee weken geleden, naar Sas Van Gent en het kanaal Gent-Terneuzen. Eerst zochten we twee caches in het quasi verlaten Sas Van Gent, daarna deden we de ontbrekende zes caches langs het kanaal zelf.

Langs de baan zochten we nog een cache aan het Autrichedok, en reden dan verder naar de Zwartenbroekse Zeesluis, een interessante plek met uitlegborden en al, waar we zonder geocaching nooit zouden gekomen zijn.

Een laatste geocache pikten we op in het centrum van Westdorpe, een schattig beertje, en toen was het al vijf uur, en tijd voor koffie met een taartje, hier gezellig thuis in de warmte.

Ik denk dat ons pa en ik er allebei van genieten: we hebben allebei behoefte aan beweging, het cachen zorgt ervoor dat het geen doelloze wandelingen zijn, en we appreciëren elkaars gezelschap.

Ik vermoed dat er nog wel een paar wandelingen zullen volgen, ja. En hopelijk nog weekends met 20 caches ^^