Waaiwandeling
Buiten was het geen half haar koud vandaag, maar de wind was meer dan krachtig. Merel waaide bij momenten bijna weg, en dus gingen mijn dochter en ik op pad. Ik moest meteen aan ons ma denken: die zou bij dit weer ook niet in haar kot gebleven zijn, wel integendeel.
Merel en ik reden eerst naar de Gaardeniersbrug om er een cache te vervangen en reden toen door naar de Bourgoyen, want daar lag een nieuwe aan de ingang. Uiteraard gingen we toen ook even de Bourgoyen zelf binnen, want Merel kon zich niet herinneren dat ze er ooit geweest was. Uiteraard wel, maar ik vermoed dat de laatste keer nog in de buggy was ^^
In ieder geval hebben we het toertje van de dijken gedaan terwijl ze taterde, huppelde, blaadjes, takjes en ander herfstgerief verzamelde, en ik weet niet wie van ons er het meest van heeft genoten.
Thuis was er het schikken van de oogst en warme melk met honing.
En een klein beetje koppijn van de wind, dat ook, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
En ik belde ook nog even naar ons ma. Ha ja, na zo’n heerlijke winderige wandeling kon ik toch niet anders?
Hey ma, ik ben net gaan uitwaaien met Merel in de Bourgoyen! Ge zoudt het zalig gevonden hebben, we hebben dan ook uitgebreid over u gekletst, mijn dochter en ik. We waren het erover eens dat ge waarschijnlijk uw auto zoudt gepakt hebben om mee te komen wandelen. Of eerder nog: ge zoudt ons gesommeerd hebben om naar Zomergem te rijden en daar ergens op Stoktevijver of aan ’t Sas met u te gaan wandelen en weg te waaien.
Weete, ma, ’t was een ma-dagje vandaag. Met heerlijk veel wind en nostalgie. Ik mis u.
Salu, en de groeten ginder hé!
Uitwaaien
Als we al in de winter als het vriest gaan picknicken, dan doen we dat zeker als de temperatuur meer dan behoorlijk is ^^
Merel en ik zetten dus ook vandaag de jongens af aan het rugbyveld, en liepen naar het strand van de Blaarmeersen. Ik geef het toe, we waaiden bijna weg! Merel liep te schateren, haar haar vloog alle kanten op.
Helaas, langs het strand lopen was geen optie, want de wind striemde zodanig dat Merels blote beentjes gezandstraald werden. Ik heb ze even in mijn jas gewikkeld, en toen zijn we op het bankje op de pier gaan zitten, uit het bereik van het striemende zand. Het was een machtig zicht: golven op de Blaarmeersen!
Lang zijn we echter niet blijven zitten, want de wind op zich was eigenlijk wel koud, en zelfs een stevige gilet en een regenjasje brachten geen soelaas. Ach ja, op het veld zaten we tussen de bomen, en voelden we het zo hard niet meer.
Maar het is wel eens leuk, zo’n harde wind!