Dagje onder vrienden

Mireille stuurde me eerder deze week een berichtje: ze hadden afgesproken om vandaag naar Stefaan te gaan in Brugge voor koffie en dan samen iets gaan eten. Arend zou rijden en Lynn, Stefaans vriendin, zou er ook bij zijn. Of ik geen goesting had om mee te gaan? Zij zouden dan wel voor taxi spelen aangezien ik nog steeds niet mag rijden.

Zoals altijd moest het idee even rijpen in mijn geest, en gelukkig kent Mireille me al lang genoeg om te weten dat ze best nog even wachtte op een antwoord. Maar vandaag om half drie werd ik dus vakkundig opgehaald en naar Sint-Kruis-Brugge getransporteerd.

Er was koffie, er was heel lekkere taart en er waren de meest bizarre gesprekken. En later was er een aangenaam etentje met hetzelfde fijne gezelschap. Beetje vreemd, wel: het was de eerste keer dat ik daar terug was sinds Els’ dood, de maaltijd na de begrafenis hadden we daar gehouden.

Ik at weer eens veel te veel, tetterde veel te veel, en genoot intens van het feit dat ik eindelijk weer eens uit mijn kot had kunnen komen.

Dankjewel, Arend, Mireille, Stefaan, Lynn voor de fijne dag!

Onder vrienden

Een week of twee geleden stuurde Sofie mij en Gwen een berichtje: om nog eens af te spreken met ons zessen, dat was – letterlijk – jaren geleden. Tot onze grote verbazing was de eerst voorgestelde datum meteen goed, en dus reden Bart en ik vandaag met de fiets tot in Lovendegem, zo tegen een uur of zeven.

Het werd een bijzonder aangename avond waarbij we gewoon buiten konden blijven zitten. Sofie had een hoop hapjes en daarna een bijzonder fijne risotto met zalm en schaaldieren. Oh, en haar fameuze pruimentaart als dessert!

Eigenlijk heb ik bijzonder weinig mensen gezien deze zomer: eigenlijk nergens echt op bezoek geweest, niemand bij ons thuis… En daarom deed net deze avond ook zoveel deugd: fijne mensen, fijne gesprekken, veel gelachen, lekker eten…

We gaan proberen deze keer niet zo lang te wachten.

Barbecue onder vrienden

Toen we op de IJzertoren stonden, ging mijn telefoon: Gwen, met de vraag of we niet kwamen barbecueën dit weekend. Eigenlijk zat ze al de hele maand te wachten op de combinatie van goed weer en een vrije avond, maar dat bleef maar tegenvallen.

Deze avond rond half zeven stonden we bij hen, het risico nemend dat het letterlijk in het water zou vallen. Maar het bleef droog en Eriks barbecuetechnieken zijn blijkbaar meesterlijk.

Het blijft toch een heerlijk iets, vrienden die je al meer dan dertig jaar kent. Het voelt zo heerlijk vertrouwd, je pakt gewoon uit de kasten wat je nodig heb, de gespreksonderwerpen zijn ongelofelijk divers én tegelijk vertrouwd en bekend, je kent elkaar door en door… Het maakt dus eigenlijk ook niet uit hoe lang je elkaar al niet meer gezien hebt, je pikt gewoon de draad op.

Gwen had al een couscoussalade gemaakt, en andere gerechten, en samen hebben we nog een aardappel gemaakt volgens recept van Ottolenghi: met een zachtgekookt eitje in, en vooral een heerlijke vitello tonnato bij. Erik had intussen het nodige lamsvlees perfect roze gebakken, en ik heb eigenlijk veel te veel gegeten.

Kobe zat intussen thuis met vrienden een binge watch te houden, en Wolf had gewoon geen zin gehad om mee te gaan. Merel heeft wel een vriendinnetje gevonden in Lena-Mare, die hebben de hele avond samen gespeeld en uiteindelijk gekletst.

En toen was het plots middernacht voor we het beseften: dat zijn van die fantastische avonden die voorbij zijn voor je het goed en wel door hebt.

Yup. Zelfs bij een rottige zomer heb je dan toch vakantiegevoel, ja.

Podcast met barbecue

Een hele tijd geleden contacteerde Mathias me: hij was samen met Stijn en Stef, een paar andere jonge gasten uit Balen en ook larpers, een podcast begonnen. Ze hadden al verschillende gastsprekers gehad over verschillende onderwerpen, en wilden het nu over larpen hebben. En toen hadden ze blijkbaar alle drie onmiddellijk aan mij gedacht als larpveteraan en tante Olga.

Normaal gezien werd dat opgenomen bij Mathias thuis in een studio, maar dat zagen zij – en ik – niet zitten in de huidige coronaomstandigheden. Geen nood, ze gingen wel tot bij mij komen met al hun materiaal, zolang het droog was kon dat probleemloos buiten.

We hadden dus drie zaterdagen vooropgesteld, en bij de eerste droge dag zouden we opnemen. Vandaag dus.

Tegen zes uur kwamen ze dus met een pak microfoons, kabels, koptelefoons en een mengpaneel aanzetten, en Wim was ook mee als geluidstechnicus. Er werden pinten en duvels uitgeschonken, een ice tea voor mij, en we begonnen eraan.

Man, dat uur was gigantisch snel voorbij, eigenlijk, en we hebben goed gelachen. Ik zal hier de link wel zetten zodra ze het gepubliceerd hebben, geen probleem.

En toen had ik een barbecue voorzien. Allez ja, Bart had alle boodschappen gedaan en de groenten gesneden, Stijn –  die blijkbaar een barbecuefanaat en -wonder is – deed het eigenlijke bakken en de kinderen hadden de tafel gezet, ik heb geen poot moeten uitsteken.

Het werd eigenlijk nog een bijzonder gezellige avond, waarbij we de barbecue omgevormd hebben tot een heus kampvuurtje waarop we marshmallows hebben geroosterd.

Rond half twaalf heb ik hen buitengestoken: ze moesten nog anderhalf uur terugrijden natuurlijk.

Maar sociaal contact, dat doet deugd. En ik heb dus gigantisch veel zin om terug te larpen…

 

Héérlijk sociaal

Nooit gedacht dat ik dat nog ging zeggen, maar vandaag was een héérlijk sociale dag!

In de voormiddag hebben Kobe en ik het partytentje opgezet want er kwam volk, maar het mocht niet zijn: in de namiddag is het echt beginnen gieten. Het zag er nochtans dik in orde uit.

Tegen half vier stonden Arend en Mireille hier: die moesten al lang iets komen ophalen en vandaag hebben we er gewoon een gelegenheid van gemaakt. Gelukkig waren ze maar met twee, van dezelfde bubbel, en volgens de huidige maatregelen mochten ze dus ook gewoon binnen, op afstand.

Ik had nog snel taart gebakken – diepvriestaart van de Aveve FTW! – en het deed deugd, eens gewoon in ’t echt, zonder scherm, zitten kletsen met vrienden. Over gewone dingen, niet eens over larp, en gewoon, echt als vrienden. Man, meestal put sociaal contact me uit, maar hiervan voelde ik mijn batterijen gewoon opladen.

Toen ze weg waren, begon het gelukkig wat droger te worden buiten en kon ik alles klaarzetten voor de DnD sessie, ook voor het eerst in bijna een jaar niet via schermen. We wisten dat het frisjes ging zijn, maar met je winterjas aan is het perfect te doen, en vooral: we konden écht spelen.

Al was ook dat weer met een korreltje zout te nemen: voor vrijwel iedereen was het het eerste niet-werkgerelateerde sociaal contact met iemand van buiten de familie of bubbel, en we hebben eerst twee uur gewoon oeverloos zitten tetteren. Héérlijk! We hadden er allemaal duidelijk behoefte aan.
Gelukkig is er wel nog wat gespeeld ook, en tegen half twaalf vond ik het welletjes: ik werd moe, en ik denk dat ook de buren het misschien wel welletjes zouden vinden. Niet dat we zo veel lawaai maakten, maar toch…

Maar ik ben binnengegaan met een grote, grote grijns. Echt. Fantastisch.

Korda on tour

Anderhalve week na Omen, en het kriebelt nog steeds. Toen ik vorige week donderdag op mijn FB schreef dat ik op mijn eentje op café zat – een koffie in de Labath tijdens Merels blokfluitles – had Wim geantwoord dat hij gerust wilde afkomen. Mind you, die woont in Balen, op anderhalf uur rijden zonder verkeer. Donderdagavond tijdens de spits? Dik twee uur.

Geen goed idee dus, want ik had ’s avonds ook nog koorrepetitie. Maar ik vond het wel een bijzonder fijn idee, en dus spraken we af dat hij vandaag ging langskomen om gezellig iets te drinken. En hij mocht gerust nog andere Korda meebrengen, mochten die willen. En jawel, na dik twee uur in de auto stonden hier, iets over achten, Wim, Mathias en Lorenzo.

Het werd een gezellige avond van kletsen over Omen, de Korda, larp in het algemeen, maar ook andere dingen. Er werd geschaakt, er werd bier gedronken, er werd gelachen, en rond middernacht reden ze terug naar huis, anderhalf uur.

Goed zot, zeg ik u, maar wel zalig. Een hele fijne avond gehad.