Tegen half twaalf liepen Merel en ik lekker te voet naar de fietsenmaker – ’t is niet alsof het ver is. Mijn fietsband had het vorige zaterdag opgegeven, en woensdag had ik de fiets binnengebracht, waarop ze beloofden dat hij vandaag klaar zou zijn – ze gaan hierna twee weken dicht. Nu, ik had geen zin om de bijzonder onhandige aanhangfiets mee te zeulen, en dacht: ik zet Merel wel op de bagagedrager.
En toen dacht ik, bij de fietsenmaker: zo van die voetsteuntjes die je op de as zet, waarmee je eigenlijk volledig in orde bent om iemand te vervoeren op je fiets, wat zou dat kosten? 6,95 euro, juist ja. Ik kocht er prompt, en monteerde ze snel eventjes. “Snel eventjes”, moet ik schrijven, want dat ging niet zomaar. Eerst kreeg ik de vijs niet los, en daarna had ik blijkbaar het wiel lichtjes scheef getrokken bij het monteren, dus mocht ik herbeginnen. Nog een chance: die mens heeft alle gerief in huis. Want nee, hij kon het niet snel even zelf doen, daar had hij echt de tijd niet voor op zijn laatste werkdag, en daar had ik alle begrip voor. En ik ben ook nogal ne prutser, dat viel best wel mee.
Maar bon, Merel dus achterop, met een kussentje én voetsteuntjes.
Goeie raad als uw tiener “nee mama, ik neem echt nóóit iemand mee op mijn fiets hoor!” niet graag 60 euro gasboete betaalt: 7 euro voor voetsteuntjes. Wel zelf te monteren :-p