Lieve Kobe
ik heb net even herlezen wat ik vorig jaar allemaal geschreven heb toen je veertien werd, en eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Fysiek wel: je bent intussen vlotjes de grootste van het gezin, je steekt quasi een kop boven me uit. En sinds het kamp is ook je woeste haardos verdwenen en loop je gemillimeterd rond. Maar verder heb je nog steeds die ongelofelijke gulle lach waar iedereen altijd commentaar op geeft. Je slungelt momenteel wel een beetje en bent nog steeds zo onhandig als enkel een puber kan zijn.
En ja, soms kan je behoorlijk puberen, en dan bedoel ik niet dat je rebelleert tegen ons – gelukkig maar – maar dat je met jezelf geen blijf weet en dan maar op de zenuwen van anderen komt werken of de domste stoten uitsteekt. Hoe vaak ik door ons huis een verontwaardigde “Kobeeeeeee!” hoor schallen, valt niet bij te houden, en ik draag daar echt ook mijn steentje toe bij. Je laat ook altijd alles overal slingeren en jouw kamer is nog erger dan die van mij toen ik zo oud was. Je vergeet ook altijd alles, raakt alles kwijt en spendeert uren aan het zoeken naar dingen.
Aan de andere kant loop je ook altijd te zingen. En dan bedoel ik echt bijna altijd, wat ook soms weer een gemeende “Kobeeeeeee!” kan opleveren, want het zijn niet altijd de meest… geapprecieerde liedjes die je aan het zingen bent. Het betekent ook dat je bijna altijd vrolijk bent, tenzij ’s morgens, want dan ben je gewoon nog niet wakker. Maar als je slecht gezind bent, man, maak dat je weg komt, want dan ben je ook écht slecht gezind en bijt je nog net niet. Je verdwijnt dan nog sneller dan anders naar je kamer of de game room.
Want ja, dat gamen of filmpjes kijken op je computer is nog steeds je hoofdbezigheid. Al moet ik toegeven dat je sociaal leven er tegenover vorig jaar wel op vooruit is gegaan: tegenwoordig spreek je regelmatig af met enkele vrienden van de scouts om te gaan ‘hangen’ of eens naar ’t stad te trekken, of naar Parkkaffee of van dat soort dingen. En nee, dat vinden wij helemaal niet erg. Een zeldzame keer komen ze zelfs hier boven in je game room hangen.
Ach Kobe… Je trekt nog steeds zo ongelofelijk hard op mij, met je onderpresteren aan de ene kant, en je überfocus aan de andere kant wanneer iets je echt interesseert, met je gezang en je energie en toch je luie trekjes en je rommel en je verstrooidheid.
Maar ik ben zo benieuwd wat voor volwassene je zal worden, want je toont zo ongelofelijk veel potentieel in alle opzichten. Je bent al zo veel gegroeid op alle vlakken en ik zou nu al willen weten waar je gaat uitkomen. Goh, ik wou dat je oma en je bompa je hadden kunnen zien: ze zouden zo trots op je zijn.
Lieve lieve Kobe, groei maar verder op, maar verander toch maar niet al te veel, want ik vind je nu al zo super. Kus.
