We hadden het eigenlijk al als leerkrachten tegen elkaar gezegd, dat we misschien een boompje konden planten voor Vic. Zondag was een van zijn vriendinnen er zelf mee afgekomen, met een klein boompje. Een bolacacia, om precies te zijn, eentje met lekker warrige bladeren, net zoals Vics krullen.
Ze hebben hem maandag geplant, met een indrukwekkende twintig minuten stilte. Ik was er niet bij, ik was examen aan het afnemen, maar ben daarna wel ook een handvol aarde aan het stammetje gaan werpen.
Goh, Vic, het dringt nog steeds niet helemaal tot me door. We zullen je missen, maatje.
(Een langer verslag over het boompje vind je hier op de website van de school.)