Geplaatst op

Anders elegant, alweer…

Ik heb het weer kunnen doen, jawel.

We hadden netjes op tijd gegeten zodat ik op tijd naar de kine kon, zoals elke woensdag. Ik ging zelfs niet met de fiets, vanuit het idee dat ik dan door kon rijden naar school en dat bankje kon vernissen en eventueel nog ergens een cache oppikken.

Euhm…

Net toen ik wilde vertrekken, op het nippertje zoals altijd, gingen de tuinmannen vertrekken en wilden ze nog een uitleg geven. Euh… Ik moest om 13.45 uur in Evergem zijn en intussen was het dus 13.45 uur. Ik repte me naar de auto, reed van de oprit, zag dat ik mijn gsm vergeten was, zette mijn auto weer min of meer aan de kant, spurtte terug naar binnen, griste de gsm van de tafel en liep terug naar de auto. En toen had ik er blijkbaar totaal niet op gelet dat er tussen de twee baanvakken een hoogteverschil is van een centimeter of twee. Juist.

Merel, die het laatste beetje was waarvoor ik geen tijd meer had gehad, aan het ophangen was, zegt dat ze me hoorde vallen. En hoorde zuchten. Die kwam dus aangelopen terwijl ik midden op straat lag, mijn handen rond mijn enkel. Meteen haalde ze er Kobe bij. En belde, op mijn vraag, naar Barbara dat ik dus niet naar de kine ging geraken want dat mijn voet heel stevig omgeslagen was.

Kobe haalde de krukken uit de auto, hielp me rechtkrabbelen en begeleidde me richting zetel. Merel gaf me ijs voor de voet, Wolf parkeerde mijn auto weer op de oprit en ik, ik zuchtte.

Tot zover het einde van de vakantie. Ik zal wel zien hoe erg het is, en desnoods ga ik morgen naar de dokter. Het voelt in elk geval niet goed: het staat niet echt dik, is ook niet blauw, maar doet wel gemeen pijn.

Ugh.

Geplaatst op

Update Wolfs voet

Update over Wolfs voet, deze keer van bij onze vaste orthopedist Van Den Broecke, een mens die ik wél vertrouw en die daarnaast nog eens mega sympathiek is: een serieus onderschatte verstuiking.
Er is niks gebroken, de voet is niet laks en goed stabiel, dus de ligamenten zijn nog goed, maar er heeft wel iets gebloed in het gewricht, en dat veroorzaakt de pijn. Hij moet nu met krukken en zo’n orthopedische laars lopen, en misschien tegen het eind van de week zonder krukken. De laars moet echt nog wel aanblijven tot het eind van de vakantie, daarna wellicht brace en zeker kine.

Hmm. Dat wordt nog fijn voor zijn GWPweek in Engeland, want daar gaat hij sowieso te veel stappen. Ik heb al voorgesteld om een rolstoel te regelen, maar dat zien de collega’s niet zitten: ze moeten nogal vaak metro op – metro af, en met een rolstoel is dat echt sukkelen. Tsja.

En wij die gehoopt hadden dat hij eens een normale GWP ging hebben, die zoon van ons. Niet dus.

Bummer.

Geplaatst op

Nu dat weer…

Weet u nog dat ik zo ongelofelijk content was dat Wolf weer op een rugbyveld stond? Ja?

Wel, het was van korte duur, helaas. Vandaag had hij zijn eerste match. Ik had als taakje boodschappen doen voor de hamburgers ’s middags en had maar liefst 5 winkels afgereden deze voormiddag om alles samen te rapen. 250 hamburgers op den bots, dat vindt ge zomaar niet. Ik was die naar de club gaan brengen, was terug naar huis gereden, had ietsje later Wolf afgezet aan de club, en was zelf nog even terug naar huis gegaan, want ik zag het niet zitten om een uur in die motregen te gaan rondhangen. Ik had hem dan ook gezegd dat Merel en ik wel naar de match gingen komen kijken, maar niet van in het begin, want dat mijn rug een uur rechtstaan niet zo fijn vindt.

We waren er zo’n tien voor twee, denk ik, de match was bezig van half twee. Wanneer Merel en ik komen aangewandeld, stapt een van de ouders op ons toe: dat hij het haast niet durft zeggen, maar dat Wolf wat verderop aan de kant zit. Met een zere voet.

Bon, ik daar naartoe: effectief zijn voet zwaar omgeslagen, maar het stond nog niet echt dik, en de pijn wees op verrokken laterale gewrichtsbanden. Die waar ik uiteindelijk, na ettelijke verstuikingen, aan geopereerd ben, ik weet dus waarover ik spreek. Wolf in de auto, wij naar spoed. Alweer.

Uit ervaring weet ik dat we daar wel eventjes kunnen zitten wachten, dus heb ik eerst Merel naar huis gebracht en een noodpakket aan gerief gehaald. Ik was namelijk met Barts auto en had dus geen krukken bij, want die liggen standaard in de koffer van de mijne. Ik dus de krukken gehaald en een rugzakje met een extra pull voor Wolf, iets om te drinken, iets om te knabbelen, een boek voor mij, de nodige papieren, een paar pantoffels. Ne mens weet op den duur wat hij nodig heeft op spoed.
Er werden dus foto’s gemaakt, zijn voet onderzocht door een orthopedist-in-opleiding, en verklaard dat hij een lichte verstuiking had, dat zo’n steunkousding voldoende was, dat hij over een dag of drie wel weer mag beginnen stappen, en over een week of twee mag sporten.

Dat lijkt me een beetje snel, maar bon, die mens zal het wel weten zeker? Er is in elk geval niks gebroken, da’s al veel. En Wolf en ik, we kunnen er nog mee lachen. Al ontlokte het toch wel de volgende commentaar aan Bart: “Misschien toch maar beginnen schaken, in plaats van rugby?”

Tsja…