Geplaatst op

Eerste lesdag

De kop is eraf, van dat nieuwe schooljaar. En nee, ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt dit jaar, met die krukken en die laars van me.

Gisteren had de directie me toegestaan om pas tegen elf uur naar school te komen: in principe moeten we allemaal al om half negen op school zijn die eerste schooldag, maar ik was pas ingeschakeld om elf uur. En eigenlijk kon ik gerust nog een week, of zelfs twee weken, thuis blijven met die voet van me.

In de namiddag nam ik dan fotokopies en regelde ik nog vanalles, maar toen ik thuis kwam, viel ik prompt in de zetel in slaap, ondanks de pijn in de voet. Want uiteraard had ik er te veel op gesteund…

Vandaag was er dan de eerste echte lesdag, meteen zes lesuren en een toezicht. Tsja, doordat ik geen mediacoach meer ben, geef ik nu wel fulltime les en dat zorgt voor enkele volle dagen natuurlijk. En toch werd het, dankzij een fijne collega, geen volle dag. Ik zag mijn derdes, en die kende ik uiteraard want dat zijn mijn tweedes van vorig jaar.

Ik zag ook mijn tweedes, een stevige klas van 29 leerlingen. Ik moest nota bene extra stoelen laten aanrukken want er was niet voldoende plaats. Die kende ik niet allemaal, want er komen er wel enkele uit de vier uur Latijn, maar het lijkt me wel een fijne groep, eentje die ook antwoord durft geven.

En in de namiddag kregen de eerstes een uitleg rond het gebruik van hun laptop en het gebruik van Smartschool. Ik moest samen met een collega toezicht houden bij twee klasjes, terwijl er nog een lesgever stond uit te leggen, en toen bleek er nog een collega te zijn die die les wilde bijwonen omdat ze daar zelf op moet voortbouwen. Een beetje overkill dus, en ze stuurde me prompt naar huis. En ja, daar was ik dankbaar voor, want de voet deed gemeen pijn…

Ach, ’t is dat ik daar vrij goed tegen kan en van de koppige soort ben…

Geplaatst op

Update Wolfs voet

Update over Wolfs voet, deze keer van bij onze vaste orthopedist Van Den Broecke, een mens die ik wél vertrouw en die daarnaast nog eens mega sympathiek is: een serieus onderschatte verstuiking.
Er is niks gebroken, de voet is niet laks en goed stabiel, dus de ligamenten zijn nog goed, maar er heeft wel iets gebloed in het gewricht, en dat veroorzaakt de pijn. Hij moet nu met krukken en zo’n orthopedische laars lopen, en misschien tegen het eind van de week zonder krukken. De laars moet echt nog wel aanblijven tot het eind van de vakantie, daarna wellicht brace en zeker kine.

Hmm. Dat wordt nog fijn voor zijn GWPweek in Engeland, want daar gaat hij sowieso te veel stappen. Ik heb al voorgesteld om een rolstoel te regelen, maar dat zien de collega’s niet zitten: ze moeten nogal vaak metro op – metro af, en met een rolstoel is dat echt sukkelen. Tsja.

En wij die gehoopt hadden dat hij eens een normale GWP ging hebben, die zoon van ons. Niet dus.

Bummer.

Geplaatst op

Gips

Tijdens de ochtendroutine deze morgen riep Wolf me bij zich: “Mama, kijk eens naar mijn voet?” Euh… hij stond inderdaad wat dik, zoals verwacht na het weekend, maar hij was vooral bijzonder vreemd van kleur: rood-paars en glad, eigenlijk zoals het kleur van een pasgeboren baby, als u begrijpt wat ik bedoel. Absoluut niet een normale kleur en nogal verontrustend, dus ik nam het zekere voor het onzekere en reed nog maar eens met Wolf naar spoed. Onze vaste orthopedist kon ik op dat moment – acht uur ’s morgens – begrijpelijkerwijs niet bereiken, en we hadden sowieso een voorschrift voor foto’s, dus waarom niet meteen spoed?

We kennen er zowat onze weg, zou ne mens zeggen. Ik had verbeterwerk mee en een boek, en drinken en dergelijke, maar het duurde algelijk toch wat langer dan gedacht. Soit ja, ’t is niet alsof het hoogdringend was, en we kregen uiteindelijk toch weer dezelfde onsympathieke orthopedist-in-opleiding als de vorige keer. Tegen dan was de kleur van de voet wel normaler, gelukkig. Enfin, Wolf vloog onder de CT-scan en er bleek niks gebroken. Ik vertrouw de ortho misschien niet helemaal, maar wel de opinie van dr. Baelde, eminent radioloog, en als die zegt dat het oké is, is het oké. Maar de ortho gaf wel toe dat hij het misschien een klein beetje verkeerd had ingeschat, dat het na tien dagen toch niet meer dik had mogen staan en gezwollen en zo, en dat het toch wel een zware verstuiking was. En dat volledige rust en immobilisatie goed zou doen: gips dus. Een halfopen echte gips, vakkundig aangelegd en waarop dus totaal niet mag gesteund worden. Gelukkig kan Wolf intussen nogal goed overweg met zijn krukken en zal dat wel lukken. Tsja…
En hij zag er mega schattig uit in zijn papieren broek, zeg nu zelf.

We zijn wel eerst naar huis gereden voor een deftige broek en schoenen en zo, maar waren allebei in de namiddag netjes op school.

En dan maar hopen dat het goed komt tegen de GWP over twee weken, en dan de week Duitsland in de vakantie. Hmmm…

Geplaatst op

Roanoke

Nee, de vorige editie, daar was ik om één of andere reden niet bij geweest, maar deze editie wilde ik wel meedoen om de jongens een plezier te doen. Roanoke is namelijk een weekendlarp voor jongeren tussen 12 en 18. De volwassenen zijn dan degenen die figureren en een oogje in het zeil houden, maar de spelervaring is wel al die van volwassenen, geloof me.

Het enige grote verschil is dat om middernacht het spel onherroepelijk wordt stilgelegd en alle spelers binnen het kwartier in hun bed moeten zitten. Er wordt uiteraard ook geen alcohol geschonken, en er is ook geen adult content, wat in andere larps wel eens durft binnensluipen.

De afstand viel al bij al nog mee, ook al waren we veel later vertrokken dan ik voorzien had. De jongens – en ikzelf – moesten toch nog meer spullen verzamelen dan gedacht, en ook het feit dat Wolf op krukken loopt, maakt het er niet makkelijker op.

Want ja, ook dat is niet wat het moet zijn. De spoedarts had gezegd dat het een  lichte verstuiking was en dat hij na een paar dagen opnieuw mocht beginnen stappen. Dat was duidelijk geen goed idee: toen hij dat woensdag voorzichtig, met krukken nog, begon te proberen, deed de voet ’s avonds weer gemeen pijn én stond hij weer dik. Intussen is hij dus ook wel degelijk blauw, en vreemd genoeg aan beide kanten. Als enkel zijn laterale gewrichtsband was beschadigd, dan zou de bloeduitstorting enkel aan de buitenkant zitten. Helaas, er is wel degelijk ook sprake van een hematoom aan de binnenkant van zijn voet. Ik ben er niet gerust op, en dus had ik nog snel een afspraak gemaakt met zijn vaste huisarts om toch even te kijken. Die trok zijn wenkbrauwen op, verklaarde meteen dat dit niet bepaald een “lichte” verstuiking was, schreef onmiddellijk nieuwe foto’s voor omdat er echt wel een behoorlijke pijn net boven het enkelgewricht was, maar zei erbij dat dat gerust kon wachten tot maandag. Ja, Wolf mocht op weekend, zolang hij maar op krukken liep en zo min mogelijk steunde.

Wolf was aan de ene kant dolgelukkig dat hij wel degelijk kon en mocht gaan, maar aan de andere kant mist hij wel een deel van het spel, omdat hij niet mee de bossen in kan. Toch heeft spelleiding hier wel op ingespeeld, want hij speelt een gifmenger en ze hebben hem de mogelijkheid gegeven om daar een gans stuk rond uit te spelen in de herberg, met schorpioenengif en al. Hij is er dan ook echt voor gegaan en moest toevallig een hele tijd met mij spelen. Best wel amusant, en hij speelt niet slecht, die oudste van mij.

Voor mij was het in elk geval een heel rustige dag: ik speel een oude genezeres die eigenlijk met moeite haar ziekenboeg verlaat. Dik in orde dus.

Geplaatst op

Orthopedist

Exact een week loop ik dus al rond met mijn verstuikte poot. Vandaag kon ik gelukkig terecht bij mijn vaste orthopedist, en die zat al te grijnzen toen hij me zag: “Wat hebt ge nu weer uitgestoken, hm?” Hij moest lachen met het verhaal, maar bevestigde wel dat het een zware verstuiking was, een derdegraads, wat zoveel wil zeggen als dat alle gewrichtsbanden een stevige knauw hebben gekregen, en dat er eentje op zijn minst partieel is gescheurd. Niks nieuws, dus. Toen ik mijn voet uit de laars haalde, ontsnapte hem wel een welgemeende ‘whoa’, en als je orthopedist dat zegt, weet je dat het er op zijn minst spectaculair uit ziet. Voet zag inderdaad nog steeds alle kleuren, en behoorlijk dik ook.

Maar, zo wist hij na enig getrek en gesleur te zeggen: de voet heeft wel zijn stevigheid en stabiliteit, en da’s goed nieuws. Nog een week met de laars aan, en dan minstens zes weken met een brace. En vooral veel rusten, voegde hij er op een sarcastisch toontje aan toe. Ik denk dat die mens me na al die jaren veel te goed kent.

Rusten? Ja, als ik er eens tijd voor vind, ja.

Geplaatst op

Een ezel verslijt eerst aan zijn poten, zeggen ze

En ik ben duidelijk een ezel. Enfin, ezelin.

Ik heb zondagmorgen namelijk mijn rechtervoet verstuikt. Na twee dagen als ne zot rondcrossen in de bossen, stap ik gewoon een drempel af, op een boomworteltje, en klak – voet omgeslagen. Zucht. Ik ben even blijven zitten, in de ijdele hoop dat het wel ging overgaan, die pijn. Maar om eerlijk te zijn ken ik mijn eigen lijf zo onderhand wel een beetje, en dan vooral mijn poten.

Ik ben na tien minuten rechtgekrabbeld, en heb me richting strijdtoneel begeven. Al mankend, maar het viel allemaal nog mee. Ik heb er dan ’s middags wat zalf op gesmeerd en een basis tape aangelegd, en toen ging het wel. Het stond dik, maar gelukkig niet blauw, de gewrichtsbanden zijn dus niet gescheurd.

Intussen is het wel meer pijn beginnen doen, en ging ik maandag naar school op mijn Allstars met mijn stevig enkelverband aan. Ja, ik heb dat, want – zie titel. En de wandelstok van mijn grootvader is ook goed van pas gekomen.

Enfin, ik hoop maar dat het snel geneest, want voorlopig ziet het er niet bijzonder goed uit: het verergert niet, maar het betert ook niet. En volgende week is er GWP, waarbij ik behoorlijk veel moet wandelen.

Ach ja, ik ben gelukkig een harde. En het is ook niet de eerste keer, want – zie titel. Juist ja.