De dag begon eigenlijk, achteraf gezien, toch wel behoorlijk stressvol. Ik wilde om half negen op de rugby zijn voor een vergadering met ontbijt, maar ben pas rond twintig over acht wakker geschoten. Kobe was me namelijk om zeven uur komen wakker maken, en ik had hem gezegd dat hij om acht uur moest terug komen. Niet dus. Bon, ik kan gerust op tien minuten klaar zijn, maar Kobe was nog rustig in pyjama op zijn iPad aan het spelen. Hij moest zich nog aankleden, zijn gerief samen zoeken en ontbijten, en hij is zo al niet van de rapste in dat soort dingen. Zucht.
We waren dus behoorlijk te laat op die vergadering. Kobe ging meteen spelen op het veld, hij had later match. Ik kreeg gelukkig nog een samenvatting te horen, speelde twee zalige koffiekoeken naar binnen, en zag toen Gwen met haar twee meisjes binnenwandelen. We kletsen wat, en gingen toen naar de matchen kijken. Ik geef het toe: ik heb van Kobes team niet zo veel gezien, omdat de U8 eigenlijk nog maar wat aanmodderen, en de U12 toch al echt rugby spelen, met posities en al. Wolf speelde niet eens mee, maar Ernest wel, en ik heb Gwen dan maar de basis van het spel uitgelegd.
Na een tijdje verdween zij richting Bleau voor de klimtraining van de meisjes, maar kwam haar schoonvader iets later supporteren. Ik heb Frans dan ook maar de basis van rugby uitgelegd ^^
Het zalige weer zorgde ervoor dat ik helemaal ontspannen thuiskwam. Bart had voor eten gezorgd, en ik moest enkel nog Merel helpen haar kamer op te ruimen, slingers op te hangen, boodschappenlijstjes op te stellen, het huis meisjesproof te maken, en mezelf mentaal voor te bereiden op vier gillende vier- (en vijf-)jarigen. Want ja, morgen wordt Merel vier, en dus mocht ze drie vriendinnetjes uitnodigen voor een feestje. Er waren dus vier prinsessen: Lieze en Flore, haar allerbeste vriendinnen, en Oona, Flores zusje van een jaartje ouder.
Man, er is gegiecheld, gegierd, gegild, gegieberd, en bij momenten was het onheilspellend rustig. Merels kamer was na afloop een even groot slagveld als voordien, en toen was het gewoon niet te overzien.
Er waren cadeautjes, en er was taart en fruitsap, op prinsessenborden.
Ze speelden buiten in het zalige weer.
Tussendoor ben ik – Bart was aan het koken voor ’s avonds en was dus thuis – nog naar de Zeeman gereden om vier roze T-shirtjes, om ze te kunnen versieren met textielstiften, iets wat de dametjes blijkbaar zalig vonden. En toen we met een bord poffertjes aan kwamen zetten, zo tegen vijf uur, heb ik nog nooit zo’n bord zó snel leeg zien worden.
Merel was pompaf, maar dolcontent, en meer moet dat niet zijn.
Rond half vier was Sarah nog toegekomen, met Marne en Nand, om Merel een gelukkige verjaardag te wensen, en een ongelofelijk schattig kleedje cadeau te geven. Die bleef gezellig kletsen, terwijl ik dessert maakte voor ’s avonds. Het voorgerecht moest even wachten, want Bart was van de winkel teruggekomen met de boodschap dat hij geen Sint-Jacobsvruchten had gevonden. Ik was eerder, tussen het meisjesgegil door, al gaan kijken in Lidl en Colruyt, zonder succes. Dus toen Sarah rond half zes doorging, reed ik nog snel naar de viswinkel in de Bevrijdingslaan, waar ze nog net vijf stuks liggen hadden. Oef.
Tegen half zeven was ik terug, net op tijd om het voorgerecht te maken, het huis vrij van verjaardagsfeestjessporen te maken, mezelf om te kleden, alles gezellig te maken, en om kwart voor acht Gwen en Erik te ontvangen.
De rest van de avond was zonder meer bijzonder fijn. We kletsten, discussieerden, aten lekker, staken de draak met elkaar, en hadden een avond zoals je die alleen met oude vertrouwde vrienden hebt.
Al bij al best vermoeiend, zo’n dag, maar wel zalig.
