Druk dagje…
Half negen, en ik had al Bart naar kantoor en de kinderen naar school gebracht, boodschappen gedaan, huis opgeruimd, kaartjes opgehangen, en zat al aan de koffie. Sommige dagen beginnen gewoon productief.
Ergens kriebelde het ook om naar school te gaan, want daar waren ze bezig met een Warmathon. Achteraf gezien heb ik ook echt wat gemist, hoorde ik van de collega’s, en zag ik op de foto’s. Maar ik wist dat, als ik ’s middags nog naar school wilde gaan voor het etentje en het afscheid van Machtelt, ik een keuze moest maken: beide ging echt niet lukken.
Ik bleef dus braafjes in de zetel en zorgde voor een lasagne in de oven want Wolf had maar les tot half een en kwam daarna naar huis met Arwen. Ik kwam ze tegen, handje in handje, toen ik richting school vertrok, en ze zagen er zó schattig uit…
Op school was er het obligate uitgebreide koud buffet, maar best wel lekker. Het deed ook deugd om de collega’s eens terug te zien, en vooral ook de speech te horen die Marleen had voorbereid. Maar tegen half vier was mijn pijp toch alweer grondig uit, en was ik blij dat ik kon gaan liggen. Enfin ja, voor heel eventjes, want Kobe moest uiteraard nog naar de fagotles. En daarna vertrokken we richting Deinze, voor een zeer gezellig verjaardagsfeestje van Marne.
Maar toen we tegen half tien thuis waren, was het welletjes geweest.
Verjaardagsfeestje
Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!
Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p
En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^
Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….
Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^
Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?
Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?
Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.
Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.
Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!
365 – 29 november 2017 – verjaardagstaart
Welles – nietes
Dat het aan het beginnen is, het rekenen wie wanneer wel thuis is en wie niet…
Afgelopen week zat Wolf op GWP aan zee, en was hij dus de hele week niet thuis. Ik ben hem vrijdagmiddag gaan ophalen, en eigenlijk moest hij ’s avonds alweer op scoutsweekend. Hij twijfelde nog, maar heeft uiteindelijk beslist om het toch niet te doen: hij was vreselijk moe, en zijn rug deed echt niet wat zou moeten. Het speet hem uiteraard, maar hij wist dat hij er toch niet veel aan ging hebben. Tsja, dan ben ik wel blij dat hij zichzelf wel goed kan inschatten. Kobe zit echter nu ook bij de jongverkenners, en ging dus wél op weekend, tot vanmiddag.
En Merel, die zat gisteren de hele namiddag in het SMAK voor een verjaardagsfeestje, en ging vanmiddag naar de scouts. Die was dus ook het grootste deel van het weekend afwezig.
Het was hier gisterenmiddag wel heerlijk rustig, zo met Wolf als rasechte puber op zijn kamer, en Bart en ik gewoon beneden. Mja, ik beweer niet dat ik het erg ga vinden, als ze wat vaker het huis uit zijn. Zo lang ze voorlopig nog maar allemaal naar het nest terugkomen.
Alleen, of toch niet?
Het had wel iets, met zoveel aan de ontbijttafel: twee extra kinderen, en dus extra lawaai. Al viel dat eigenlijk al bij al goed mee. Ook gisterenavond waren ze wonderwel snel stil. Ofwel hebben ze eindelijk leren fluisteren, dat kan ook.
Tegen elven waren beide gasten opgehaald, en een kwartiertje later vertrok Bart met Wolf en Merel naar Ronse. Zelf kan ik nog niet mee, drie kwartier in de auto zitten zou moordend zijn. Gelukkig begrijpt Nelly dat volkomen, en vond ze dat ook helemaal niet erg. Kobe bleef ook thuis, want die mocht in de namiddag naar een verjaardagsfeestje, en hoe! Van twee tot vijf speelden ze blijkbaar een fantastisch wijs bosspel in het Claeys-Bouüaertpark, vlak naast mijn school. En ik had nog meer geluk: Hannah haar mama wist dat ik met een rugprobleem zit, en bood zelf aan om Kobe op te halen om één uur, en hem na afloop ook weer thuis te brengen. Wat een service zeg!
En dus zat ik in alle stilte alleen thuis, en dat was al even geleden, gezien het feit dat het vakantie is. Lang duurde dat echter niet: tegen twee uur was Sofie hier, voor een veel te lang uitgestelde babbel over haar nieuwe directeurschap, de geplogenheden intussen op onze school, de gezondheid van alle mogelijke familieleden, en nog wel zo’n paar dingen. Gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar, da’s zeker?
En toen werd het weer stil. En, ik geef het toe, de namiddag leek lang te duren.
Kobe werd aan huis gebracht rond half zes, en plofte doodmoe maar met een grote voldane grijns in de zetel. De anderen waren maar thuis tegen kwart na zes, maar wel beladen met stàpels eten, dessert, soep, pompoenen, bloempotten… Ik voelde me in de watten gelegd, dat was duidelijk.
Maar vooral was ik blij met het volk in huis. Ik ben graag alleen, maar het moet tegenwoordig ook niet te lang duren: ik verveel me steendood.
Verjaardagsfeestje voor tiener Kobe
Eigenlijk waren we het niet van plan, maar dinsdag dacht ik: waarom vragen we zondag niet gewoon iedereen voor koffie en taart? Een impromptu feestje, wie kan, kan, en wie er niet kan zijn, ook niet erg.
Ons pa en Nelly kwamen sowieso al eten, dus waarom niet? En tot mijn grote verbazing konden zowel Koen, Roeland als Dirk. Enkel Jeroen had al andere plannen, maar daar was niks aan te doen.
En dus maakten Merel en ik gisterenavond nog tiramisu, en bakten we deze voormiddag een glutenvrije, lactosevrije chocoladetaart voor Ilse. Lekker! En deze namiddag, terwijl Nelly zat te lezen en ons pa zat te mijmeren, bakten we ook nog de fantastische confituurtaart uit de Aveve af.
Gelukkig had Kobe intussen zijn kamer volledig opgeruimd, en stonden al zijn elanden netjes op zijn rek.
Tegen vier uur druppelden de gasten binnen, en was er taart. We bleven eerst nog wat binnen zitten, want het was nog frisjes buiten en het waaide behoorlijk. Een uur daarvoor was het zelfs nog aan het regenen geweest…
Voor het aperitief trokken we echter naar buiten. En daar moest ook Kobes nieuwjaarsbrief gelezen worden. Nieuwjaarsbrief? Jawel, dat heeft u goed gelezen: Dirk was nog steeds niet tot bij ons geraakt om te nieuwjaren, en dus moest het maar vandaag ^^ Kan eindelijk dat nieuwjaarscadeautje weg van de piano :-p
Intussen was het heerlijk weer geworden, en genoot iedereen er zichtbaar van om buiten te zitten, een glas witte wijn of zoiets te drinken, wat knabbels te eten, en gezellig te zitten praten. En de kinderen? Die waren naar boven getrokken en zagen we nog nauwelijks. Fijn feestje, voorwaar…
365 – 30 juli 2017 – feestje
Bo wordt vijf.
Gisteren hadden we Nelly en co al gezien, maar ook vandaag werd een familiedagje. Neefje Bo wordt namelijk vijf, en dat moest gevierd worden. Nelly kwam hier eten, en daarna reden we fluks met twee auto’s naar Brussegem. De kinderen versierden er zelf hun cupcakes, aten die op, en gingen daarna vrolijk buiten spelen. Het was wel wat frisjes, maar de zon scheen volop.
Daarna aten ook wij (= de volwassenen) meer dan uitgebreid taart, en zaten gezellig te kletsen. En net toen we voort wilden, begon Bart nog even woest te doen met de kinderen. Zoals Kobe opmerkte: “Net zoals nonkel Jeroen, maar dan met minder gegrom en een stuk minder hard”. Altijd al geweten dat die vent van mij eigenlijk een wussie was :-p
Bart reed met Nelly rechtstreeks naar huis, wij deden een klein omwegje om nog twee mooie geocaches op te pikken, en dat was dat. Tot zover dus de vakantie.
Wolfs dertiende-verjaardagsfeestje
Ik weet het, het is een paar maanden na datum, maar je moet maar eens met zes tieners en een eigen drukke agenda een gaatje zien te vinden…
Enfin, het had nog serieus wat voeten in de aarde wat we precies gingen doen, maar uiteindelijk waren we eruit: om 14.00 uur stonden ze hier dus met vijven aan de deur met een grijns zoals alleen een dertienjarige jongen kan grijnzen, en een slaapzak.
Meteen trokken ze naar boven om zich te installeren, met veel gegniffel en gegiechel. Maar toen ik rond half drie riep dat er taart was, moest ik dat geen twee keer zeggen.
Ze trokken weer naar boven, maar het opzet was duidelijk: vrij snel stonden ze allemaal weer beneden, werden de computers opgezet en vormde zich een heuse lanparty. Allez ja, het is natuurlijk al lang geen local area network meer, maar een wifiparty. Samen zaten ze dus Roblox of Minecraft te spelen, en leken ze zich prima te amuseren.
Om zes uur riep ik hen weer aan tafel, en werd een stevige stapel croques monsieur weggewerkt. Eten dat die kunnen!
Er werd nog even stoom afgelaten buiten, en toen laadden Bart en ik hen allemaal in de auto, richting Zone. Daar waren ze geboekt voor veertig minuten lasershooting. Blijkbaar ging het bijzonder snel, want allemaal wilden ze eigenlijk nog langer spelen. Alleen, die harnassen waren zo zwaar…
Terug thuis had ik een film met beamer klaargezet, maar toen ik halfweg ging roepen voor ijs, bleek dat ze eigenlijk toch meer aan het babbelen dan kijken waren, en stopten we daar maar mee. Ze giechelden en gibberden nog vrolijk verder, er waren kussengevechten en rupsgevechten, en om kwart voor één vond ik het definitief welletjes en legde ik hen echt het zwijgen op, na een eerdere waarschuwing.
De volgende ochtend waren ze desondanks toch alweer om half acht wakker, verorberden ze een heuse stapel croissants, en moest er uiteraard nog gegamed worden. Ziet dat van hier!
Ik had wel het gevoel, ja, dat het een leuk feestje was. Wolf zag er in elk geval meer dan tevreden uit. En meer moet dat niet zijn.