Ontbijtje en garen, en dat soort dingen

Elke vakantie – allez, de langere dan toch – proberen Merel en ik ergens te gaan ontbijten. We hebben al een paar adresjes geprobeerd, maar eigenlijk is onze favoriet toch echt wel Clouds in my Coffee. We zagen dus niet echt in waarom we nog ergens anders zouden gaan, en iets over tien zaten we dus samen op het terras daar in Sint-Amandsberg, na een fijne fietstocht, en genoten van de heerlijke yoghurt en zo.

Daarna fietsten we de stad in, op zoek naar deftige wol om een topje voor Merel te haken. Ze heeft iets gezien in een Tiktokfilmpje en zou graag hebben dat ik het namaak. Een echte handleiding zit er niet bij, maar ik kan wel min of meer achterhalen hoe het is gemaakt.

Wij dus richting Stoffenidee in de Burgstraat, waar we de wol die we zochten ook effectief vonden, en meteen ook knopen voor mijn afgewerkte vest. Daarna reden we naar de Veritas omdat we ook nog rekkerdraad nodig hadden om de frons van een oud topje van mij te repareren, en dan nog te voet richting de Lovisa voor een set fijne oorringen voor haar: ze heeft die beginnersknopjes nu lang genoeg in gehad, me dunkt.

Enfin, tegen half een waren we terug thuis, met een hoop fijn materiaal om mee te werken. Lang leve de vakantie.

Hoe zet je een nieuwe boord aan een pull?

Ik schreef het al in 2014: toen had Wolf drie fantastische sweaters van UGent gekregen, maar van twee daarvan waren de manchetten versleten.

Ik heb toen voor mezelf een fijne handleiding geschreven om die manchetten te vervangen: daar is twee keer niks aan.

Intussen heeft ook Kobe de pulls gedragen, en jawel, nu draagt Merel de pulls met gusto. Vooral de lichtblauwe is haar favoriet, maar ze mag ze echt niet meer dragen voor school. Eentje is onherroepelijk gesneuveld, bij eentje is de boord niet alleen uitgelebberd maar echt ook gewoon vol gaten, en bij de derde kan je je duimen door de manchetten steken. Tijd dus, voor een nieuw bezoekje aan de Veritas.

Dat aanzetten is dus echt kinderspel en een werkje van een kwartiertje met de naaimachine, nog niet. Alleen het losmaken van de kapotte boord, dat is een prutswerkje op zich. Maar Merel heeft nu wel haar twee favoriete pulls terug ^^

En yup, we hebben op de site van de universiteit al gekeken voor nieuwe, maar blijkbaar maken ze er bijna geen meer, alleen nog een paar kleuren en maten. Anders had Wolf er echt nog wel eentje gewild, die dingen zitten/zaten verschrikkelijk goed.

Hoe zet je nieuwe manchetten aan een sweater?

Vindt u dat ook zo vreselijk, uw lievelingspull die eigenlijk nog prima is, ware het niet van de manchetten die compleet versleten zijn, met gaten en al, zodat u er niet meer mee buiten kunt komen?

Ik kreeg van een vriendin voor Wolf drie heerlijke sweaters van Ghent University die te klein waren voor haar zoon. Ik heb er zelf zo eentje, en het is effectief mijn lievelingspull. Een van de drie was nog in zeer goede staat, en Wolf draagt hem nu ook bijzonder graag. Maar van de andere twee waren de manchetten versleten, zoals ze ook gezegd had. Maar, zo zei ze erbij, misschien kon ik die vervangen? Losse manchetten kan je namelijk kopen in de Veritas, wist ze me te vertellen.

IMG_9835

Het duurde even, maar ik raakte in de Veritas, en kocht donkerblauwe manchetten, omdat die nog het beste gingen passen bij de sweaters in kwestie. Ze zijn gebreid, maar dus niet “vastgezet”: je kan er zo een ladder in trekken, mocht je dat willen, zoals je kan zien op onderstaande foto.

IMG_9837

Bon, vandaag ben ik eindelijk eens beginnen uitpluizen hoe je die dingen eraan zet, en ik kwam tot de constatatie dat het verbazingwekkend simpel was. Het losmaken van de kapotte manchette duurt zelfs langer dan het aanzetten van de nieuwe.

Je begint dus uiteraard met het voorzichtig lostornen van de oude manchette.

Daarna schuif je de nieuwe manchette binnenstebuiten over de mouw, aan de goede kant van de mouw, met de twee open kanten netjes op elkaar.

IMG_9838

Dit zigzag je zorgvuldig over de rand heen, zodat je alle steken vastzet en ook de drie lagen (een manchette is altijd dubbel) mooi aan elkaar zet. Ik surfileer zelfs twee keer, zodat ik zeker ben dat ik alle steken mee heb.

IMG_9840

Het resultaat ziet er dan als volgt uit:

IMG_9842

Vervolgens stik je de mouw, zoals ze hier ligt, op een halve centimeter van de rand, mooi rondomrond.

IMG_9843

Nu keer je de manchette om, zodat je ziet wat het wordt. Schuif de hele manchette nu over je machine, en stik nogmaals, door de stof van de mouw heen, op ongeveer een halve centimeter. Zorg dat je aan de binnenkant de rand van de manchette mee hebt. Meestal zat daar ook de vorige naad, zodat je netjes in hetzelfde spoor kan stikken.

IMG_9844

Succes, en mocht het nog niet duidelijk zijn: stel gerust vragen.

Rondcrossdagje

Dat het weer een van die noodzakelijke rondcrossdagjes was.

Het was nochtans rustig gestart, met een koffietje, terwijl de kinderen naar de dagelijkse Ketnetfilm keken. Maar daarna hesen ze zich in hun kleren, en aansluitend in de auto, op naar Lochristi-Oostakker.

Wolf kreeg een echte zonnebril – een duur ding – omdat hij evenveel last heeft van licht als ik. Hij is gewaarschuwd: hij krijgt er maar eentje. Als hij die kwijtspeelt/beschadigt, worden het weer goedkope supermarktmodelletjes.

Aansluitend kreeg Kobe nieuwe schoenen uit de Brantano, want de vorige waren echt versleten – lees: gaten in de zolen. Ach ja, ik heb me er intussen al bij neergelegd dat hij niet langer met een paar doet dan een maand of twee. Gelukkig waren er nog de bonnen van VISA, waardoor er toch weer tien euro korting was.

En toen hadden ze honger, en lonkte de Pizza Hut. Alwaar we allemaal het buffet namen, en Merel niet hoefde te betalen omdat ze maar één stukje had gegeten. Chique van die mannen, echt waar.

Er sloeg al enige vermoeidheid toe, zeker bij Merel die nog wat met de pokken in het kleine lijfje zit, maar onversaagd togen we naar de Decathlon voor een nieuwe lange sportbroek voor Wolf, en reden daarna door naar de Zeeman om te kijken of ze er toevallig goeie wol hadden voor de punnikset. Helaas, maar Merel kreeg wel een aantal nieuwe leggings, en vooral ook een schattig knaloranje Dorakleedje. Had ik haar niet tegengehouden, ze had het ter plekke aangetrokken. Wat ze overigens wel deed met haar nieuwe roze petje. Een kinderhand, nietwaar.

Enfin, geen wol gevonden, dus richting de Veritas. Daar hadden ze ook niet de gewenste wol, maar gelukkig wel de nieuwe manchetten voor de gekregen, en aan de manchetten versleten fleecetruien voor Wolf. Zalige truien van ’t unief, en hij wil ze graag dragen op school.

Toen was iedereens pijp uit, en vegeteerden we allemaal een uurtje in de zetel thuis. Maar no rest for the wicked: om vier uur zaten we alweer in Mariakerke bij de orthodontist. Niet dat we al aan beugels toe zijn, maar Wolfs melkhoektanden zitten in de weg voor zijn definitieve, en de orthodontist bevestigde dus het vermoeden van de tandarts: ze moeten eruit. Volgende week afspraak maken bij de tandarts dus. Ook Kobe kreeg een onderzoek en een voorschrift: infantiel slikpatroon, iets wat een logopedist kan wegwerken.

Enfin, vermoeiende dag, en dat noemen ze dan vakantie…

Een onbedoeld lange dag

Een afspraak bij de garage voor een onderhoud en een keuringsnazicht werd onbedoeld een ganse dag rondhangen in Gent.

Ik had mijn fiets in de koffer gestoken, en wilde om tien uur in de garage zijn. Ik wist wel dat ze aan het werken waren aan de Sint-Lievenstunnel, maar niet dat de oprit naar de E40, en daarmee ook de oprit naar Ledeberg en de Burggravenlaan, van twee naar één rijstrook gebracht was. Half uurtje fileschuiven dus.

In de garage trokken ze dus een wenkbrauw op: ze konden niet langer garanderen dat het klaar ging zijn tegen de middag, maar ze gingen hun best doen. Tsja.

Ik sprong de fiets op, reed vrolijk en gezwind richting de Zuid, en stak meteen door naar optiek Dirick, om Barts bril te laten herstellen. Gesloten op maandag, uiteraard.

Ik ben dan maar teruggefietst naar de Zuid, en ben daar gaan rondlopen. Een rokje in de Lola en Liza gekocht, overal rode broeken gepast, in de Hema een paar bodytjes gekocht voor Merel, koekjes en een bol touw. Mijn stoute schoenen aangetrokken, en gevraagd in de Pearle of ze soms zo’n tsjoepkes hadden voor de neus van Barts bril, en nog geeneens moeten betalen voor de service. Chic! Toiletbezoek in het winkelcentrum is trouwens veranderd: je moet nu 30 cent in een automaat steken, zodat de deuren opengaan en je binnenkan. Toiletdame? Nergens te zien, al waren de toiletten wel vrij proper. En trouwens totaal herschilderd.

WC

De Veritas een paar rode nylons, capehaakjes en twee paarse veters afhandig gemaakt, en dan gaan eten in de Pacha Mama. Schitterend gewoon: zalig op het terras, met de krant erbij, en een heerlijke schotel eten voor 10,50 euro. Kan gewoon niet misgaan.

Pacha

Aangezien ik nog steeds niks had gehoord van de garage – ze gingen me bellen – langs de Koepoortkaai naar beneden gefietst, naar de Cora Kemperman. Ik heb er lang rondgelopen, veel gepast, en uiteindelijk toch niks gekocht. Ik heb serieus getwijfeld over een grijs scheef dichtgeritst stuk, dat zowel als kleedje als als vestje kan gedragen worden, maar 100 euro was me een beetje veel voor iets dat ik niet echt nodig heb. Wel mooi, nochtans.

Nog wat rondgefietst, de C&A binnengewaaid en zowaar een perfect passende, mooi omsluitende rode jeans gevonden voor 35 euro. Terug naar boven gefietst, en twee koffies gedronken en twee kranten gelezen in de Or. Toch eerst maar eens naar de garage gebeld rond een uur of drie, hoe dat nu zat. Bleek dat het een verbindingsprobleem was bij Mobile Vikings, want ze hadden me een uur voordien al gebeld (rechtstreeks voicemail, geen spoor van een oproep op mijn telefoon) en twee SMSjes gestuurd (die binnenliepen op het moment dat ik belde en dus verbinding maakte). Mijn banden waren namelijk dringend aan vervanging toe, ze zouden niet meer door de keuring geraken. Ja, ze konden die onmiddellijk vervangen, maar dan ging het nog een uurtje duren.

Die koffies en die kranten dus.

Tegen vier uur stond ik terug aan de garage, en ging het nog vijf minuten duren, of ik dus nog eventjes wilde wachten. Een half uur later vroeg ik hoelang die vijf minuten nog gingen duren, en kreeg ik de auto mee. Met vervangen banden, ruitenwissers, oliefilters en dergelijke. En een rekening van meer dan 800 euro.

Niet alleen een lange, verloren, maar ook dure dag dus. Puh. Met gelukkig een paar aanwinsten om de dag nog een beetje goed te maken.

aanwinsten