Wolf, dat is al even hard een warhoofd als ikzelf. Ooit gaat die eens zijn eigen hoofd vergeten, ik zeg het u.
Op school is hij om de haverklap zijn muts, wanten, sjaal, drinkbekers, en eigenlijk ook al de rest kwijt. In de herfstvakantie is hij twee nachten op kamp geweest. Ik ben bij het afhalen ook al meteen door de zak met verloren voorwerpen gegaan: twee onderhemden, een Tshirt, zijn laarzen, een onderbroek, zijn pillamp, en toen was hij blijkbaar ook nog zijn scoutshemd kwijt (dat intussen gelukkig is uitgekomen, hij krijgt er maar één per seizoen). Zijn tweede winterjas, een uitstekend exemplaar, is hij intussen al een tijdje kwijt, op diezelfde scouts. Zucht.
Maar vandaag was het weer een topper. Zoals elke woensdag zet ik hem om half twee af in Evergem aan de muziekschool. Op een drafje loopt hij naar binnen, terwijl ik alweer verder rijd. Ik ga nog om brood en dat soort dingen, en ben tussen tien voor twee thuis. Ik hoor nog net mijn GSM, die op tafel was blijven liggen, overgaan. Blijkbaar al voor de derde keer, dus ik bel terug naar het nummer dat ik niet ken. Een onbekende vrouw neemt op: “Ha ja mevrouw, ik werk op het MUDA, dat naast de academie in Evergem ligt. Uw zoontje staat hier half in paniek, want er is vandaag geen muziekles, er is studiedag.”
Wolf was dat compleet vergeten, en had dus het geluk dat er een vriendelijke kuisvrouw rondliep. En ook nog een chance dat hij mijn GSMnummer uit het hoofd kent, of hij had daar anderhalf uur in de vrieskou gestaan.
Ik ben hem uiteraard onmiddellijk weer gaan ophalen. En heb hem zachtjes uitgemaakt voor kieken en kalf. Waarop hij deemoedig het hoofd boog, en mij met een grijns gelijk gaf.
Warhoofd!
