Stevig maar interessant dagje overleefd

Poeh, blij dat deze maandag achter de rug is!

Het begon met gewoon lesgeven van 9.20 uur tot 11.00 uur en dan een uurtje studie. Niks speciaals. Ik kon zelfs nog snel naar huis om te eten, want daar had Bart een warme maaltijd klaar.

Maar toen was er om kwart over een een vergadering met de zesdes rond hun uitvaart. Vooral praktische dingen besproken, het was ook eens nodig.

Dan weer gewoon lesgeven van 13.45 uur tot 15.25 uur, ook hier niks speciaals. En dan een vergadering over de vernieuwing van het eerste jaar, en dan vooral het herbekijken van het modulesysteem. Dat werkte prima toen we het een jaar of acht geleden hebben ingevoerd, maar intussen merken we dat het vierkant draait. En voor ons Latinisten is dat ook bijzonder belangrijk, want als ze in het eerste jaar niet voor ons kiezen, hebben we ze niet meer. Bon, het was een goeie, efficiënte, zinnige vergadering met goeie besluiten, de vervolgvergadering van twee weken geleden. Ik ben een tevreden leraar Latijn.

Om 17.00 uur volgde dan een algemene personeelsvergadering met onder andere de besluiten van de vergadering er net voor, want dat is belangrijk voor de komende openschooldag en wat we daar moeten uitleggen aan de aspirant-leerlingen.

Gelukkig was er toen nog een kwartiertje speling, want om 18.00 uur begon het oudercontact tot 20.00 uur. Ik had tussendoor wel een twintig minuten, maar eigenlijk had ik best wel veel ouders.

En toen, toen viel de rug eigenlijk nog redelijk mee, tot mijn verbazing. Maar ik ben voor de zekerheid toch maar onmiddellijk plat gaan liggen, want de week is nog lang.

Bon, deze hebben we dan alvast ook weer overleefd. Op naar de volgende!

Beetje haastig

Normaal gezien zijn mijn dagen nu heel erg rustig en vooral stressvrij: ik moet enkel maar opstaan om op tijd les te geven en dat valt dus echt wel mee.

Maar vandaag, voor het eerst in toch wel een langere tijd, was het eventjes stressen. De voormiddag was rustig: lesgeven aan vijfdes en eerstes, dat viel dus wel best mee. Maar ik had beloofd om Marleen naar haar orthopedist te brengen voor haar rug: die woont in de buurt van de Kinepolis, en daar mag zij niet komen met haar autootje van 17 jaar oud. En openbaar vervoer is voor haar momenteel geen optie, dus ja, ondergetekende to the rescue. Ik vind dat helemaal niet erg, dat is met plezier gedaan, maar de directie had onze online personeelsvergadering van vorige week naar vandaag verzet, en niet om 16.00 uur of 16.30 uur, zoals de vorige keren, maar wel om 15.40 uur, wat qua timing een beetje clashte. Och ja, ik contacteerde de directie en zij vonden dat helemaal niet erg: zolang ik daarna maar aansloot en ook de PPT grondig doornam, was dat geen probleem.

Marleen woont in Mariakerke, niet ver van de school, en dus besloot ik om haar af te zetten en dan meteen door te rijden naar de school en daar in de leraarskamer of zo de vergadering bij te wonen: dan kon ik meteen ook foto’s nemen voor de website. Maar aangekomen op school bleek de gang naar de leraarskamer afgesloten te zijn, en ik durfde die niet openen omdat misschien het alarm aanlag. Tsja. De vergadering was al bezig, en dus dacht ik: ik log gewoon in via mijn gsm en zet me hier in de gang te luisteren. Ja hoor, maar dan blijkbaar zonder geluid, want dat wilde niet aan op mijn gsm. Euh… Ik heb me dan maar op mijn gat op de grond gezet naast de deur van de directie, zodat ik haar gezicht zag op mijn telefoon en haar stem hoorde via de deur. Goed bezig, Rombaut!

Maar bon, ik heb de vergadering gehoord, de info meegekregen én een paar foto’s kunnen nemen van de voorbereidingen voor de heropening. En ik was weer helemaal zen toen ik thuiskwam. Hehe.

 

Gevuld dagje Brussel

Deze morgen zat ik om twintig over zeven al in mijn auto richting Dampoort Station. Omdat ik eigenlijk nooit op dat uur de Gentse binnenring op moet, had ik geen risico genomen qua files, wat ervoor zorgde dat ik gewoon vijfentwintig minuten te vroeg in het station stond. Du jamais vu!

Enfin, de trein op dus. Helaas was er even niemand te bespeuren op het perron en heb ik dan zelf maar mijn roltasje op de trein gezet. Geen goed idee, blijkbaar. Meh. Maar de roltrap naar boven werkte al. Naar beneden was er een lief jongmens om te helpen. Nog die chance.

Ik deed een klein ommetje voor een geocache en tekende om 9.00 uur netjes present in het Sint-Jan-Berchmanscollege voor de jurering van de Latijnolympiade, de Cicerovertaling. En blijkbaar zat ik in een goede groep, want we waren het telkens snel eens over de puntentoekenning, een paar kleine maar vruchtbare discussies niet te na gesproken.

Ik had er eigenlijk op gerekend dat we zouden bezig zijn tot een uur of drie ’s middags, en dan om half zes vergadering met het Certaminacomité. Ik had dus mijn computer meegebracht om eventueel nog wat te werken, maar toen bleken we iets over twaalven al klaar. Hah!

Ik ging met een paar anderen om een broodje, discussieerde nog even met de andere comitéleden over de nieuwe manier van jureren, en stelde toen vast dat het nog geen twee uur was, en ik dus dik meer dan drie uur had in Brussel voor mezelf.

Ik negeerde de miezerregen en ging op wandel richting enkele geocaches, maar wel vaagweg in de richting van de Bozar. Onderweg zag ik een paar mooie dingen, zoals de gedichten van Marguérite Yourcenar en dergelijke.

Toen ik een beetje uitgeregend in de Bozar binnenkwam, vond de rug het tijd voor een rustpauze, en dus installeerde ik me met mijn boek bij een koffie in het museumcafé.

En toen ging ik me verdiepen in de verschillen tussen Magritte en Dalí en stelde vast dat er vooral zeer veel gelijkenissen waren. Knappe tentoonstelling, echt de moeite.

Maar dat stilstaan en geslenter in een museum, dat is duidelijk redelijk funest voor een rug, zo bleek nog maar eens. Ik stapte toen stevig door, terug richting het college, maar de grens van het comfortabele was duidelijk overschreden. Ik had nog een dik kwartier op overschot en ben toen maar even gaan liggen, waar de rug duidelijk dankbaar voor was.

Bon, vergadering dus, en dan gaan eten in De Schieve Lat, een typische Brusselse brasserie met verrassend lekkere frieten en vol-au-vent.

Gwen en ik hebben ons dan nog gerept om een trein te halen om kwart over tien, en toen bleek volgens de app van de NMBS dat we in Sint-Pieters meer dan een half uur gingen moeten wachten voor we de verbinding met de Dampoort gingen hebben. Ugh. Dat kon mijn rug helaas niet meer hebben.

Ik heb dan Bart gebeld die ons is komen halen en ons naar de Dampoort heeft gevoerd, waar mijn auto stond. Alleen… bleek in Sint-Pieters dat er wel degelijk nog veel snellere aansluitingen waren, maar dat de app het niet nodig had gevonden ons die te tonen. Meh. Bart dus quasi voor niks laten komen. De lieverd…

Thuis ben ik plat in de zetel gegaan. Hopelijk draag ik hier morgen niet de gevolgen van, maar ik denk het niet: de rug is gewoon moe, maar niet geprikkeld.