Geplaatst op

Carglass en de Oude Kale

Het klinkt bijna als de titel van een strip, maar het was mijn namiddagje vandaag. In de voormiddag had ik examentoezicht, maar om drie uur moest ik dus bij Carglass staan om mijn zijruitje te laten vervangen. Dat met die bizarre barst, weet u nog?

Intussen was die barst nog iets enthousiaster geworden, maar gelukkig bleek het veiligheidsglas en viel het dus nog mee.

Ik liet mijn auto achter daar op de hoek van de Wiedauwkaai en ging even mijn cache aan de Tolhuissluis inspecteren, wat me meteen een pracht van een wandeling opleverde met urbex-dimensies. Vlak naast een van de drukste punten van Gent ligt dus een heel mooi stukje, waarbij ik zelfs onder een brug ben geklauterd en door een strook gras langs het water.

Nu ik toch onderweg was voor autodinges, kon ik evengoed eens langs de garage voor mijn bumper. De carrosserieafdeling is namelijk niet achter de hoek bij ons, daar had ik gisteren al voor gebeld, maar in Zomergem, bij garage Lammens. Ik reed dus fluks naar Zomergem, hoorde daar dat ze wel de schade konden fotograferen en dergelijke, maar dat er eerst een werkorder moest komen van de verzekering. Terug naar af en vooral ook naar Bart, dus, want papierwerk is niet mijn sterkste kant, om het met een licht understatement te zeggen.

En toen vond ik dat ik nog tijd had, dat het eens niet regende, en dat ik nog twee caches kon oppikken net over de Lobrug, in de vallei van de Oude Kale. Dat bleek uiteindelijk een pak langer te duren dan gedacht omdat ik bij de eerste toch wel een half uur vruchteloos staan zoeken heb, maar bon, ik heb intens genoten van de buitenlucht en de stilte.

Het was er woest, nat, modderig maar ook zeer zeer fijn. Aanrader.

Geplaatst op

Geocachen in de vallei van de Oude Kale

Vandaag had Wolf gevraagd of ik na zijn rijles Arwen misschien wilde ophalen: haar vader kon niet rijden en ik had daar misschien wel tijd voor, toch?

“Tuurlijk”, had ik gezegd, “maar dan moet je wel even mee een geocache ophalen die opa en ik al twee keer niet gevonden hebben.” We konden inderdaad evengoed langs Merendree rijden. Ik liet hem de keuze of we dat in het doorgaan of terugkeren zouden doen, en hij koos resoluut voor het terugkeren: eigenlijk cachen ze allebei wel graag, als we daar de tijd voor hebben.

Bon, aan de vermaledijde boom waar ik al twee keer tevergeefs staan zoeken had, had ik deze keer dus de veel jongere en dus veel lenigere, en ook iets grotere zoon mee, én een klein vouwstapje. Een eerste inspectie leverde ook nu niks op. Toen Wolf echter dat stapje pakte en keek hoe hij dat stabiel kon neerpoten, bleek de cache gewoon in het hoge gras te liggen! Moh! En ik had wel de onmiddellijke omgeving van de boom en de gracht afgezocht, maar niet dat gras. Enfin, cache gevonden en terug op zijn plaats gelegd.

En toen zijn we nog verder gewandeld naar twee volgende caches die wat meer aan de Oude Kale zelf lagen. Voor de laatste was ik maar wat blij dat ik Wolf mee had, want die had gesloten schoenen en een lange broek aan – tegenover mijn sandalen – en kon zich dus een weg banen door de metershoge tengels. Wel schoon uitzicht…

Enfin, happy me: drie nieuwe caches waaronder een weerbarstige, en een fijne wandeling met mijn zoon en diens lief van een uurtje of zo. Een geslaagde namiddag, mag ik wel stellen.