Er zijn weinig dingen die bij mij zo’n vakantiegevoel oproepen als buiten ontbijten.
Merel maakt er dan wel iets van met een yoghurtje en zelfgemaakte aardbeiengelei en zo’n dingen. Eigenlijk kunnen we dat in België niet vaak doen, ’s ochtends is het vaak nog te fris. Maar gisteren, in die hitte…
En dan had ze in de namiddag ijscrème gemaakt als vieruurtje. Nee, het ijs was niet zelf gemaakt, maar er zaten wel perzikjes onder en een heerlijke ’topping’.
Awel, het zijn zo van die dingen die me een vakantiegevoel geven. Ik geniet.
Ik zeg dat eigenlijk al jaren, dat ik naar Watou wil, en dat is er nog nooit van gekomen. Tot nu, dankzij mijn lieve echtgenoot.
Bart had het ontbijt ook geboekt en dat was dan ook meer dan in orde.
Tegen half elf zaten we op de (elektrische) fiets richting Watou, een achttal kilometer door een idyllisch landschap met het beste weer dat je je maar kan voorstellen: zon en wolkjes, 24°, een zacht briesje. Fantastisch gewoon!
We begonnen op de markt aan een aantal kunstinstallaties, reden dan wat verder om er nog enkele te bekijken, en ik was blij dat we met de fiets waren, om eerlijk te zijn. Mijn rechtervoet doet de laatste tijd behoorlijk veel pijn, ik vermoed dat er nu ook daar een hielspoor is gevormd, met dus fascitis plantaris als gevolg. Bon, de afspraak bij de orthopedist ligt vast, maar dat neemt niet weg dat die fiets best wel dik oké was.
We gingen iets eten in Poperinge zelf, fietsten toen nog naar twee meer afgelegen installaties, en reden toen verder naar het kasteel Lovie, waar ook nog enkele kunstwerken waren én heel fijne arduinocaches. Alleen had ik voor die laatste niet echt tijd meer, zodat ik er maar eentje heb gedaan. Dat is helemaal niet erg, ik heb dan een reden om terug te komen.
Bart en ik genoten van de fietstocht, maar opnieuw was het voor hem welletjes, zodat hij recht naar het hotel fietste en ik in Poperinge zelf nog een paar losse caches opviste met het laatste restje batterij van mijn fiets.
En ja, ik had zonnecrème mee maar er niet echt bij stilgestaan om me in te smeren. Niet wreed slim natuurlijk, al deed het gelukkig geen zeer.
We aten opnieuw in het restaurant maar deze keer à la carte, niet opnieuw de menu van gisteren. De kalfszwezerik was succulent, geloof me.
Bart ging terug naar de kamer, ik ging nog eventjes tot in het park wandelen om daar uiteindelijk de cache van de speurtocht van gisteren op te pikken, die had ik gisterenavond nog uitgerekend.
Al bij al een prachtige, vermoeiende dag gehad. Héérlijk!
Oorspronkelijk gingen Bart en ik een citytrip naar Berlijn doen, zoals we al eerder naar bv. Londen, Kopenhagen, Bordeaux en Frankfurt hebben gedaan. Maar er stonden enkele praktische bezwaren in de weg, zodat de plannen werden afgeblazen.
In de plaats boekte Bart voor ons een weekendje Poperinge. “Poperinge???” hoor ik u denken. Jawel, dat zeer charmante stadje naast kunstendorp Watou. Aaaah. Yup, datte.
Deze namiddag laadden we onze spullen in de auto, zetten de fietsen stevig vast op de bagagedrager en tegen vier uur zaten we in een knap, oud maar deftig gemoderniseerd hotel, hotel Recour.
Bon, geïnstalleerd en wel was het tijd voor een koffie. En een extraatje, waarbij ik het lokale ijs toch niet kon versmaden, toch?
Bart vroeg of ik dan zo geen wandeling van een half uur of zo had… Euh… Er was een knappe multicache met een hoop vragen – noem het gerust speurtocht – doorheen de stad, en ik heb hem die dan maar voorgesteld, maar dat kwam toch blijkbaar eerder een uur uit. Ach ja… We hebben nu wel het hele stadje doorkruist en zowat alles gezien wat er te zien valt, vermoed ik, en intussen een reeks labcaches gehaald, dat ook.
Voor het laatste stuk passeerden we opnieuw aan ons hotel en was het welletjes geweest voor Bart, waardoor ik dan maar even de fiets op ging en de laatste vragen ging oplossen.
Daardoor ben ik in het Baron Frimoutpark verzeild, een bijzonder aangenaam park, mag ik wel zeggen.
Enfin, tegen kwart over zeven was ik terug op ons kamer, iets voor acht zaten we beneden aan tafel in een klassiek, maar eigenlijk bijzonder goed restaurant dat bij het hotel hoort, restaurant Pegasus. Meer dan dik in orde…
En toen was het meer dan welletjes en zijn we in ons bed gekropen: simpelweg de trap op, en dat was ferm gemakkelijk!
Niet dat het vorige week geen zomerse zondag was, maar toen zaten we op het communiefeest van Marie-Julie, en dat is niet hetzelfde.
Vandaag maakte ik ettelijke potjes confituur dankzij het snijwerk van vader en dochter. Het zwembad, waarvan we vrijdag hadden vastgesteld dat het meer gaten bevatte dan het geheugen van een zwaar dementerende fruitvlieg en dat ik dus nieuw besteld had en dat gisteren werd geleverd – de lokale handelaars hadden er geen meer in voorraad – was eindelijk gevuld en kon gebruikt worden, de zomertent werd opgesteld om toch uit de zon te kunnen zitten, en ook de tuinmeubelen werden dankbaar gebruikt door ons pa.
Zomerse shenanigans, als het ware.
En toen ging ik, in het terugrijden naar Zomergem, nog een paar caches zoeken met ons pa in Vinderhoute. Of Merendree, geen idee welk grondgebied het precies was.
Er zijn zo van die mensen met wie ge wreed graag zo ne keer ne namiddag afspreekt om bij te kletsen, met een taartje en een koffie, of zelfs dat niet.
Bij veel mensen is dat veels, maar veels te lang geleden. En dan wonen die mensen bijvoorbeeld al twee jaar in hun eigen huis, en zijt ge daar nog nooit geweest. Awel, dat is een schande. En bij sommige mensen kunt ge dat gelukkig ook goed maken.
Vandaag stond ik dus rond half drie in Melle en gingen we meteen, ondanks de warmte, een wandeling van een kilometer of vier maken om te geocachen en intussen, welja, honderduit te tetteren want dat was veel te lang geleden. We liepen doorheen Melle, bekeken vanalles, zochten de nodige caches en tussenpunten en eindigden met een taartje op Jesses terras bij hem thuis, met een goeie koffie erbij.
Het werd een zeer aangename middag: sommige mensen blijven vrienden, ook al ziet ge ze niet vaak. En sommige oud-leerlingen worden ook echt vrienden. Gelukkig maar.
Het zijn zo van die dagen voor spelende vriendinnetjes, voor donuts en fruitsla met ijs.
Voor spelletjes met lange papieren vingers, en voor boeken. Vooral voor héél veel boeken. Ik zat gigantisch ‘achter’ tegenover mijn doel van 52 boeken op een jaar, maar ik heb het gevoel dat ik ze snel ga inlopen als ik zo voort doe.
Het doet deugd. Nog even geen mensen zien, geen radio aan, geen of nauwelijks tv voor mij. Gewoon lezen en stilte en rust in mijn hoofd. Nog even de website voor school op punt zetten en dan afsluiten. Nog even een paar dingen regelen voor school die precies niet helemaal correct waren, en dan vakantie.
Ik hou echt van die eendagsevenementen van Aether. Nu, ik heb nog maar één volledig weekend meegemaakt, ik kan nog niet veel zeggen, maar toch…
Er was een online sessie van een hele avond, waarbij ik me gigantisch goed geamuseerd heb en tranen heb gelachen. Er was de opening van het notariaat met een zelfverzonnen personage. Er was het casino met ongelofelijk veel glamour, en nu was er dus het huwelijk.
Het fijne is dat er twee spelers in het huwelijk traden, die in het echt een jaar geleden zijn getrouwd, ook al in jaren 20 stijl, zij kon dus perfect haar echte trouwkleed dragen. Het gaf vooral ook een speciale sfeer, aangezien ze de kussen en zo niet hoefden te faken.
De omgeving was alweer prachtig: een echt kasteel met omliggend park waar blijkbaar regelmatig trouwfeesten gehouden worden. Er werden zelfs op dat moment foto’s genomen voor een echte trouw, maar ik vond het wat zielig: wij zagen er gewoon veel beter uit! Er was de aankomst met geschenken, een lange receptie, dan de ceremonie zelf, en dan het diner, compleet met schitterende maaltijd, bediening, en een dessertenbuffet mét bruidstaart in drie verdiepingen. De uitwerking, het oog voor detail is gewoon onvoorstelbaar…
Mijn rol was dezelfde als de vorige keer op Casino, ik was “le scandal du jour” volgens een van de aanwezige dames, maar ik denk dat ik zowat al mijn doelen gehaald heb. En vooral, ik heb me enorm geamuseerd. Het deed deugd, zo aan het begin van de vakantie.
Ik kijk enorm uit naar eind september, naar een volledig weekend…
In de krokusvakantie waren Merel en ik al een eerste keer gaan kijken voor kleren voor haar lentefeest. Heel veel hadden we toen niet gevonden: enkel een broek voor haar.
Vandaag reden we naar Lochristi: de volledige Antwerpsesteenweg is daar één grote galerij van winkels, en vooral: het was er niet echt druk. We gingen opnieuw winkel in, winkel uit, maar deze keer vonden we het geen van beide zo erg. En jawel: score! In de JBC paste ze iets anders en griste ik in het passeren nog een T-shirtje mee naar de paskamer: bingo! Een heel eenvoudig, poepsimpel zwart croptopje met korte mouwen, maar dat was precies wat ze wilde!
We keken verder en vonden voor mij warempel ook nog een kleedje, in zwart-wit. We weten dus al wat het thema zal zijn ^^ Merel kreeg ook nog haarknijpers die eindelijk groot genoeg waren en nog een paar kleine dingen, en ze was helemaal opgewekt! Nu enkel nog schoenen, en ze is er.
Morgen gaan we ook kijken voor een zaal, al heb ik die eigenlijk al min of meer vastgelegd, aangezien ik er zeker van ben dat het in orde zal zijn.
Enfin, voor een keer een bevredigende namiddag shoppen zonder dat we er allebei een slecht gevoel en koppijn aan overgehouden hebben.
Nu nog de zaal, de schoenen, het kapsel, de foto’s en de uitnodigingen. We hebben nog een goeie maand…
