Acta Diurna de muliere ludenti
’t Is vakantie. Eindelijk. Want deze keer was ik er écht aan toe: ik kon mijn leerlingen wel één voor één tegen de muur nagelen. Met van die kleine kleine spijkertjes. Bij voorkeur door het vel heen.
Echt.
Mijn stressbestendigheid is duidelijk niet meer wat ze geweest is.
Het is toch ongelofelijk hoeveel het weer uitmaakt qua vakantiegevoel? Al hoefde het voor mij ook weer niet zó warm te zijn.
Ik heb vandaag weer geen ene poot uitgestoken. Ja, in de voormiddag nog snel boodschappen gedaan, en een heerlijke quiche met kip, dragon en champignons in elkaar geflanst. Want tegen de middag kwam Vallery met Bo, en hebben we heerlijk buiten gegeten, en daarna hebben de kinderen in de zwembadjes gespeeld, en een spelletje binnen toen het buiten te warm was, en daarna weer in de zwembadjes en de hangmatten en dergelijke.
En Vallery en ik? Wij zaten op het terras, al dan niet in de tuin, kletsten, genoten van het nietsdoen, en namen vakantie. Tot een uur of zes, toen is ze doorgegaan. Maar ik verzeker het je: zon, zwembadjes en vrienden, dat is het toch wel, ja.
Ik ben zelfs vergeten foto’s te nemen, behalve deze dan.
En toen werd onze tweede ook al vijf jaar… We hadden Skylanders mee, en hij was er dolblij mee (zie foto in de vorige post). De rest van de cadeautjes is voor zaterdag en zondag in augustus, als hij zijn kinderfeestje en zijn familiefeestje krijgt.
Verder valt er eigenlijk niet zo gek veel te vertellen: de dagen zijn hier altijd min of meer dezelfde. We staan rustig op, gaan naar het ontbijtbuffet, zetten de kinderen af in hun respectieve clubs, en gaan zelf zitten lezen. Af en toe ga ik eens zwemmen, of doe ik mee aan de aquagym, of loop ik rond om een of andere reden. Tegen één uur gaan Bart en ik lunchen, rond vijf uur halen we de kinderen op, en dan gaan we (de kinderen en ik dan toch) zwemmen in het zwembad of de zee. Merel is compleet gek van het zwembad, de zee vindt ze minder. Ze speelt wel in het zand, maar ze houdt niet van het zoute water en de golven, hoe miniem die ook zijn. Aan zee helpt Bart meestal wel een gigantische put te graven.
En dan tegen half zeven gaan we douchen, zodat we rond half acht opnieuw aan het bijzonder uitgebreide buffet staan. Er zijn een paar dingen die altijd terugkomen, zoals de uitgebreide salad bar met massa’s koude groenten, of de pastabar, de pizza, de frietjes, de rijst, couscous en dergelijke. Je kan ook altijd wel hamburger krijgen, en biefstuk, en verschillende soorten gebakken visjes. Maar elke dag zijn er ook verschillen, naargelang het dagthema. Op de mediterrane dag waren er Griekse salades met inktvis, gefrituurde calamares, meerdere soorten pasta’s, dat soort dingen. Er zijn ook geen twee dagen na elkaar dezelfde pasta, bladerdeeggebak (machtig lekker, soortement quiches dus) of tajine, het is telkens wat anders. Bijzonder veel keuze, en heel lekkere dingen. En dan heb ik het nog niet over het dessertenbuffet. Een tiental soorten taart, massa’s vers fruit, yoghurt, vier soorten ijs, koekjes… Verschrikkelijk!
Gisterenavond was het allemaal buiten te doen: Arabische dag. De hele dag al hadden de binnenpleinen vol gestaan met kleine soukh winkeltjes, met allerhande prullaria. Om zeven uur was er een slangenbezweerder, waar we echter alleen nog het einde van hebben gezien, en ik nog om mijn fototoestel ben gespurt.
Daarna konden we buiten plaatsnemen, en was er enkel Tunesisch eten te krijgen: allerhande soorten tajines, couscous, groentenbereidingen, en typisch Oosterse koekjes (die de kinderen niet lekker vonden). Ondertussen speelde er op een podiumpje midden in het gras een duo, waarna er drie buikdanseressen kwamen (twee oudere, volledig gekleed, en dan een meer typische), iemand die met potten en zo jongleerde, en dan opnieuw muziek. Wolf heeft er massa’s foto’s van getrokken, hieronder dus een selectie.
Gisteren hebben we dus net iets langer geslapen dan normaal, maar waren we toch tegen negen uur aan het ontbijt. Zondag had ik de kinderen ingeschreven voor de diverse clubs, en Merel ingeschreven bij de crèche. Die was trouwens al op voorhand gereserveerd en betaald. Driehonderd euro voor vijf dagen, medunkt dat die niet slecht verdienen. Maar die crèche is wel dik in orde: veel personeel, een ruime speelzaal, een slaapzaal, een eigen buitenspeelplaats en een eigen zwembad. Ze gaan ook vanalles doen met die kleintjes: wandelingen, dieren kijken, knutselen… Al zit Merel nog bij de babygroep, omdat ze nog geen twee is.
Bon, ik heb de jongens dus tegen half tien afgezet in hun speelclubs, die wél in de prijs zijn inbegrepen. Er zijn drie categorieën in de Mini Club: de Smarties (4-5), de Speedies (6-7) en de Kids (8-10). Boven de tien is er een Junior Club, en dan ook nog ergens een tienerclub, maar daar weet ik de naam niet van. Kobe ging met plezier naar de Smarties, ook al spreekt niemand er Nederlands. Er is wel een ander Nederlands jongetje, die twee zullen dus wel wat aan elkaar hebben. En Kobe is nogal een plantrekker.
Wolf, dat was een ander paar mouwen. Hij zat dus bij de Kids, maar ook daar waren er geen Nederlandstalige monitoren. Soit, dacht ik, dat loopt wel los, hij is sociaal genoeg, en hij verstaat een klein mondje Engels. Niet dus. Toen ik ’s middags even ging kijken in de eetzaal om te vragen hoe het was, begon hij spontaan te huilen, en redelijk hartverscheurend. Hij vond het vreselijk: ze hadden getennist, en hij had er geen bal van begrepen, ook al hadden ze met handen en voeten staan uitleggen wat ze van hem wilden. De communicatiestoornis speelde hem duidelijk parten.
We hebben hem dan de rest van de dag maar bij ons gehouden en laten zwemmen en zo, en deze morgen bij de Speedies laten starten. Dat kon probleemloos, ook al is hij dus een jaartje ouder dan de rest, maar er zit nog een Nederlandstalig meisje in de groep, en vooral: er is een G.O. (moni) van Brugge. Tot zover de problemen: hij heeft zich vandaag schitterend geamuseerd op de vliegende trapeze, in het zwembad, met het boogschieten, en dat soort dingen. Ze doen nogal wat met die kinderen!
Maar op die manier hebben Bart en ik ook heerlijk zalige en vooral rustige dagen: hij leest, ik lees in de zon, en zwem. Al viel het gisterennamiddag nogal tegen: het is beginnen gieten! De hele dag al zaten er dikke onweerswolken, waardoor ik op een bepaald moment zelfs koud had in mijn zomerkleren, en rond een uur of drie heeft het toch een half uur stevig doorgeregend. En zeggen dat het intussen in België intussen eindelijk zomer is!
Daarna kwam de zon er weer door, en werd het terug heerlijk warm. Dat moet dus echt weer lukken, dat wij degene zijn die erin slagen om die drie dagen per zomer dat het regent in Tunesië, mee te maken. Het had voor mij echt niet gehoeven, om eerlijk te zijn.
En verder? Het kabbelt hier rustig voort, onze vakantie. U hoort mij niet klagen.
Nu we eindelijk in een bed lagen, sliepen we ook stevig door. Het was half tien toen we wakker schoten, net op tijd om nog het ontbijt te halen.
En dat is dus typisch zo’n ontbijtbuffet met alles erop en eraan: verschillende soorten eieren, massa’s soorten fruit, bacon, alle mogelijke soorten croissants en krullekoeken en chocoladebroodjes, diverse types cornflakes, maar ook pannekoekjes (al dan niet met choco), rijstpap, clafoutis, flan, griesmeelpap, yoghurt, en daarnaast ook gestoofde groenten en dergelijke. Versgeperst fruitsap, maar ook soms bananenmilkshake en dat soort dingen.
Het komt hier echt niet goed, deze week, met mijn Weight Watchers, vermoed ik. Ach ja… Ik heb mezelf twee kilo gegeven, dat mag ik bijkomen. Niet dat ik het hier kan controleren, maar bon.
Daarna zijn we naar het zwembad (enfin, drie zwembaden) getrokken, waar een ruime bar is en een nog ruimer overdekt terras, zodat je heerlijk in de schaduw kan zitten. Rondom het zwembad zijn er ook massa’s ligstoelen en parasols, meer dan genoeg voor iedereen. De jongens lagen binnen de kortste keren in het zwembad, en ook Merel was niet tegen te houden.
Enfin, toch niet lang. En Bart, die zat al driftig te lezen. Die is van plan om melkwit te blijven, maar wel zijn leesachterstand in te halen. Gelijk heeft hij, ieder zijn vorm van vakantie.
Aan de bar hoef je trouwens maar te vragen wat je wil, en er staan in de voormiddag ook nog croissants ter beschikking, tegen de middag allerhande aperitiefhapjes, en in de namiddag vanaf een uur of vier taartjes en koekjes en cake en zo. Omkomen van de honger gaan we hier duidelijk niet doen, wel integendeel. Hmm.
Ook ’s middags is er een ruim buffet, net zoals ’s avonds, maar daar heb ik het later nog wel over. Na het middageten zijn we allemaal een tuk gaan doen, en ik schrijf met opzet niet tukje. Merel wilde niet in dat bedje, en is dan maar bij papa in slaap gevallen.
Ook de jongens hebben stevig geslapen.
En buiten zaten er intussen dikke wolken, en begon het af en toe te druppelen. Het was wel nog steeds 26°, zo erg was dat dus niet, maar niet bijzonder praktisch.
’s Avonds hebben we na het eten nog heel even rondgelopen, en hebben dan de kinderen maar in bed gestoken. De babyfoon reikte niet erg ver, zodat we gewoon rustig binnen (Bart) of op het terras (ikke) hebben zitten lezen met een cocktail bij de hand. Moet kunnen. Echt wel.
Wat eigenlijk dag twee had moeten zijn, maar bon.
Daar ben ik dus echt niet over te spreken. Zo’n vakantie, dat wordt geafficheerd als acht dagen/zeven nachten, en daar betaal je dan ook voor, maar in dit geval viel dat dik tegen. Het vertrekuur was immers verlaat, waardoor we in het holst van de nacht arriveerden. Meh.
Rond 20.00u zijn we gisteren vertrokken naar Zaventem, tegen 21.00u parkeerden we op een parking in Machelen, en een vijftal minuten later kwam een pendelbusje ons ophalen en zette ons voor de deur van de vertrekhal af. Eigenlijk best wel gemakkelijk, en nog doenbaar van prijs. We hadden uiteraard aan Barts broer, die tegen Brussel woont, kunnen vragen om onze auto bij hem te laten staan en ons te voeren naar de luchthaven, maar we hebben niet echt zes plaatsen in de auto, en hij ook niet.
Er werd een dik half uur aangeschoven aan de incheckbalie, terwijl de jongens rondcrossten op de quasi verlaten luchthaven (behalve onze rijen dan) en zich amuseerden met de Trunki. Wijs ding, die Trunki, blij dat ik er het geld aan gegeven heb: ze kunnen erop rijden, het voorttrekken, zich laten voeren, en het ding geldt als handbagage. Merel stond erbij en keek ernaar, en trippelde af en toe mee.
Aansluitend gingen we door paspoortcontrole, security, en wandelden we naar de gate. Er werd naar vliegtuigen gegaapt, iets gegeten, en toen waren warempel de twee uur om, konden we op het vliegtuig, en stegen we op tegen tien na elf. Jawel, ’s avonds. Geen van de kinderen had ook al maar een half oog dichtgedaan, het was veel te wijs om rond te kijken.
Ik dacht: goh, die slapen wel op het vliegtuig. Nee hoor, zelfs Merel niet: rondkijken, geregeld haar kopje leggen, dat wel, maar niet slapen. En huilen toen ze bij de landing op papa’s schoot moest in plaats van de mijne, want ik voel me nooit bijzonder lekker als ik moet vliegen, helaas, en ik wilde het risico niet lopen het kind onder te kotsen.
Bon, iets voor één lokale tijd (iets voor twee in Belgische tijd) stonden we aan de grond en stapten we van het vliegtuig in een 26° en regen. Regen? Jawel, regen, een zeldzaamheid in Tunesië in de zomer, zeker in een land waar 45% van de oppervlakte woestijn is. En wij, wij landden in de regen. Terwijl het in België net een week zomer werd, regende het in Tunesië. (en ik heb net per ongeluk de iPhone foto’s die dat bewijzen, gewist. Stupid!)
Maar eigenlijk was ik veel te moe om me dat ook maar een bal aan te trekken: we stommelden een busje op voor de volle vijftig meter (I kid you not), kregen eigenlijk zeer snel onze bagage, lieten die op een grote gekoelde bus laden, en stapten op. Voor nog een kleine anderhalf uur rijden, joechei. Deze keer is Merel wél in slaap gevallen in Barts armen, terwijl Wolf tegen me aan sliep en ik zelf toch ook een tukje deed.
En toen kwamen we tegen drie uur (en jawel, het voelde nog steeds als vier uur) aan in de Club Med, waar ze ons vrolijk stonden te verwelkomen met croissants en schuimwijn, en een hoop volk stond te wachten. Mergh. Ik wilde slapen, ik wilde geen uitleg, en mijn kinderen ook niet. We stommelden dus maar achter de mensen die ons de weg toonden aan, en hoopten maar dat de bagage snel ging volgen. Dat duurde toch een kwartiertje, want we waren ongeveer laatste in de rij, vermoed ik.
Bon, iedereen in pyama gehesen, en bedje binnen. Merels bed stond bij ons op de kamer, zodat we de zitkamer vrij hadden voor onszelf en de jongens. Ze gaf geen kik meer, de rest ook niet, en ik vermoed dat het geen twee minuten geduurd heeft vooraleer ik sliep. Bart lag toen al zachtjes te snurken naast me.
Oef.
Tikkertje verlos om negen uur ’s morgens 🙂
Het begin van de vakantie, dat is eigenlijk altijd best een drukke bedoening. Er moet vanalles geregeld worden, gedaan worden, gepland worden…
Neem nu gisteren.
Klokslag tien uur zijn we naar Mariakerke, naar de Art & Craft gereden om pasfotootjes voor Merel te laten maken. Ha ja, want voor Tunesië heeft ze een kinderidentiteitskaart nodig, en dat heeft ze nog niet. Het kind werkte gelukkig goed mee, al was ze nogal onder de indruk van de camera.
Ik heb er nog even inlichtingen ingewonnen over een telelens voor de Canon, maar ik vond het nogal duur. Intussen heb ik eens rondgevraagd op twitter en FB, en heb ik dezelfde lens die ik op het oog had, gevonden voor een pak minder geld: een vriend van me gebruikt ze weinig, en verkoopt ze dus. Go me!
In de lingeriewinkel een paar huizen verderop wilde ik nog eens kijken voor een Marlies Dekkers, maar ze hadden niks meer in mijn maat. We hebben dan Merel maar afgezet in de crèche, en zijn doorgereden naar Evergem, voor een ander filiaal van diezelfde lingeriewinkel. En jawel, een mooie paarse Marlies voor 30% korting, niet slecht. Nog even langs de schoenwinkel gepasseerd, waar ze niks hadden dat mijn goedkeuring kon wegdragen, en dan boodschappen gedaan. De dag was alweer half voorbij. Dan gekookt, drie machines was opgehangen, brood gebakken, en richting zwemles. Tot zover het vakantiegevoel :-p
Vandaag was eigenlijk niet veel beter: kwart na acht uit mijn bed gerold (in plaats van de voorziene half acht), en dus iets na negenen in het dienstencentrum van de Zuid. Er stond geen volk aan de balie van het bevolkingsregister, maar de vriendelijke dame wist me te melden dat de leveringstijd van het KidsID wat krap was: het hing eigenlijk af van de diensten van de post: die moesten de code afleveren waarmee ik het pasje dan kon ophalen. Hmm. Aangezien de post hier zo betrouwbaar is (ze hebben me een pakje laten afhalen op een postpunt dat al een maand gesloten is) wilde ik het risico niet nemen. Ik kon een KidsID krijgen in spoedprocedure (106 euro) of meteen voor een echte reispas gaan (41 euro). Wij dus naar boven, naar de reispassenbalie. Daar moesten we eventjes wachten, en hebben de kinderen zich geamuseerd met mijn fototoestelletje :-p
Daarna zijn we iets gaan drinken in de cafetaria van het winkelcomplex van de Zuid, in afwachting dat de winkels opengingen om tien uur. De jongens kregen een chocomelk waarvan Merel ook mocht nippen, en ik dronk een koffie. En zij deden verder idioot met het fototoestel en een paar speeldingen die er stonden.
Toen zijn we maar wat gaan spelen met de glazen liften – Merels gezichtje was ’t ziens waard – en even langsgegaan in de Hema voor wat extra zomerse bodytjes voor Merel. De schoenwinkel had niks te bieden, en dus reden we maar naar huis. Merel mocht opnieuw naar de creche, ik deed boodschappen (waaronder pakje afhalen en nieuwe zonnebril kopen wegens de andere alweer eens kwijt) maakte macaroni met hesp, kaas en champignons – op uitdrukkelijke vraag van de jongens – deed van administratie, en trok alweer naar de zwemles. Wolf zwom er 25 meter alleen, Kobe maakte vorderingen, en ik zwom 18 baantjes.
We haalden Merel op, aten, maakten scoutskampvaliezen en gingen die afzetten aan de scouts, zodat die meekon met de vrachtwagen. En toen zaten de kinderen veel te laat in bed.
Oh, en maakte ik me druk over de handdoeken die plots verspreid lagen in de woonkamer. Tot ik plots besefte waar die vandaan kwamen: Merel heeft die achter mijn rug uit Wolfs valies gepikt. Het ventje heeft dus geen handdoeken mee, en zal die vrijdag zelf in zijn rugzakje moeten meenemen. Merel, da’s gewoon een klein varken, ik zeg het u!
