Verrassing!

We waren al vrolijk de kilometers aan het vreten op de snelweg, toen plots de telefoon ging: mijn ma. Of we al aan het rijden waren? Ja, tiens, als we binnen anderhalf uur in Zomergem moesten staan, zaten we niet meer in Rouen, nee.

Ze wist ons gewoon te melden dat Merel en Kobe best nog wel een extra nachtje en dagje bij oma en opa wilden blijven, en dat wij dus ook nog mochten wegblijven. Yay! We sloegen het aanbod niet af, wel integendeel!

Terugrijden naar Rouen zagen we niet zitten, dat zou al te stom geweest zijn, hoe zalig het daar ook was. Maar we zaten op ongeveer 50 kilometer van Rijsel, en daar was ook een zeer befaamd museum voor Schone Kunsten, dus… Op naar Lille! Bart regelde vanuit de auto een kamer in een designhotel (Best Western Why, een aanrader overigens), 110 euro zonder ontbijt, dus wel wat duurder dan ons voorbije logies, maar we konden niet kieskeurig zijn. Iets na zessen reden we de auto de parking binnen, en installeerden we ons in onze hotelkamer. Niet zeer ruim, maar ruim genoeg, met een schitterend bed, overal kleine designdetails, een nespressomachine op de kamer, een (met frisdranken) gevuld frigootje dat inbegrepen was in de prijs, en vooral een schitterende douche. Ik heb er zowaar een foto van genomen, gewoon om thuis na te kijken of het betaalbaar is voor hier in onze tweede badkamer.

why1

why2

We puften even uit, ik maakte gebruik van de gratis wifi terwijl Bart het stof van zich afspoelde, en we liepen doorheen de stad naar een Japans restaurant. Bart had zin in sushi, en ik zei geen nee tegen een gemengd bord tempura. Al moet ik zeggen: als zelfs alle groenten gefrituurd zijn, is het een beetje van het goede teveel.

tempura

We maakten nog een wandeling, zagen het stadscentrum en vooral de gigantische massa volk die van de eerste warme avond genoot door op een terras te gaan zitten.

We sloten af met een Haägen Dasz ijsje, nadien zelfs nog een cocktail op het bijzonder hippe (alweer) terras van ons hotel, en zagen dat het goed was. En genoten vooral van ons onverwachte extra dagje.

Dank u, ma!

Amiens

Ik had tijdens onze rit naar huis nog tijd voorzien om even te stoppen in Amiens. Amiens staat bekend om haar kathedraal, en die wilden we eigenlijk wel zien. Ik had ongeveer een uur voorzien, voor de kathedraal en nog ergens een koffie, aangezien we volgens plan er rond een uur of vier zouden zijn.

En zo geschiedde.

De kathedraal is vooral van buitenaf zeer indrukwekkend, binnenin viel ze, na Rouen, een beetje tegen, vond ik. Goh, hoe blasé kan een mens eigenlijk zijn, hm?

Amiens1

Amiens2

Amiens3

We liepen even doorheen de wijk met de vele kanaaltjes, dronken een koffie op een hip terras, en zagen hoe het weer langzaam aan het veranderen was. Je moet maar eens op de foto’s kijken, die staan chronologisch.

Amiens4

Amiens5

Amiens6

Amiens7

Amiens8

Best wel een charmante stad: als we terugkomen, nemen we de tijd voor een van de uitgestippelde wandelingen, zoals die van Jules Verne.

Bon, intussen was het vijf uur, en als we zoals beloofd de kinderen tegen zeven uur wilden ophalen, maakten we best voort dus.

Op naar huis!

Rouen, de volgende dag.

Na een zeer goede nacht in een echt wel goed bed bleek ’s morgens de zon toch niet te schijnen. “Geen nood”, verzekerden de gastheren me, “het is hier vaak zo, het zal wel opklaren, en ze voorspellen 25° voor vandaag”.

Dus rekte ik me eens flink uit, nam een foto vanuit bed,

Rouen1

en nam een ontbijt waar wel zeven verschillende soorten zelfgemaakte confituur bij zelfgebakken brood stonden, en uiteraard ook een croissant en een soortement oliebolletje. En zelfgemaakte yoghurt, dat ook nog.

We namen afscheid, en reden terug naar Rouen, om daar rugbyshirts voor de kinderen te zoeken, even langs de Galeries Lafayette te gaan om te kijken of ze die ene vest van Desigual (die ik zo graag wilde maar te gierig was om ze aan volle pot te kopen) nog hadden (helaas), en uiteraard om de kathedraal te gaan bekijken, en ook, op aanraden van onze gastheren (wat is eigenlijk het neutrale woord in het meervoud voor de gastheer en gastvrouw?) naar le Palais des Beaux Arts te gaan voor een prachtige tentoonstelling. De vaste collectie zou ook de moeite waard zijn, maar er loopt momenteel een expositie over de weerspiegelingen in het water bij de impressionisten.

Knap. Echt knap. Bart en ik waren beiden onder de indruk, moet ik toegeven. Als je zelf in Rouen komt deze zomer: doen!

Rouen2

We wandelden rustig terug richting de Vieux Marché, ik nam nog wat foto’s links en rechts, we bekeken de kathedraal,

Rouen3

Rouen4

en we zochten een plekje op een terras in de schaduw, want wil je geloven dat het al te warm was in de zon?

Het is trouwens op dat eigenste plein dat destijds Jeanne d’Arc is terechtgesteld, en daarom staat er op de plaats van haar brandstapel nu nog een groot kruis, met daarnaast een moderne kerk. Mooi, overigens.

Rouen5

Ik at er – alweer –  een heerlijke salade, met foie gras, eendenborst en eendenbilletjes, en genoot er enorm van. Ook van de obligate café gourmand, trouwens ^^

Rouen6

Rouen7

We sloegen nog wat macarons in voor de grootouders, keerden terug naar onze auto, en zwaaiden Rouen vaarwel. Op naar huis, via Amiens.

Rouen! Quelle ville!

Het was toch nog wel even tuffen naar Rouen, maar uiteindelijk zagen we de stad opdoemen. Een weelde aan gotische torens, een hele knappe moderne brug, en een stadsring later… verlieten we Rouen blijkbaar weer. De chambre d’hôte die ik gevonden had, lag buiten de stad, en zelfs zo’n twintig minuten rijden, omhoog slingerend, en daarna langs een beue steenweg. Maar het bleek uiteindelijk meer dan de moeite te zijn: La Parenthèse Normande was een oase van groen en rust, met een ongelofelijk sympathieke gastheer en -vrouw, en een bijzonder knappe, vrij strak en vooral helder ingerichte kamer in een apart gebouwtje. Ronduit zalig! Dit is er eentje om te onthouden, ik verzeker het u, en dat voor 75 euro per nacht voor twee, ontbijt inbegrepen.

La Parenthese Normande1

La Parenthese Normande2

La Parenthese Normande3

La Parenthese Normande4

La Parenthese Normande5

Alle stress van het toch wel drukke verkeer gleed van ons af, Bart nam nog snel een douche, ik luisterde even wat de aanraders waren qua diner, en we reden terug naar de stad. Intussen was het weer helemaal opgeklaard, was het toch wel een graad of drieëntwintig, en beloofde het een prachtige avond te worden.

En jawel.

Le tout Rouen was buitengekomen voor de eerste warme avond in weken, de straten liepen vol, en wij parkeerden onder de Place de la Pucelle, vlakbij het verkeersvrije centrum. Het zicht bij het buitenkomen van de parking was meteen al raak, vond ik.

Rouen01

Ik had er trouwens geen idee van dat de stad vol stond met vakwerkhuizen. De gothische torens, ja, daar had ik wel al van gehoord, en die deden precies wat ik had verwacht: overdonderen in al hun schoonheid.

Maar eerst moest de innerlijke mens, en vooral dan die van Bart, versterkt worden. We liepen naar de Place du Vieux Marché, en Bart wist er weer feilloos het meest hippe plekje uit te pikken, een echte place m’as-tu vu, duidelijk. Het terras van La Terrasse was dan ook strak in zwart en rood, het personeel jong, knap en hip, en de prijzen al bij al best te doen. Het was sowieso een van de adresjes die de gastheren aanraadden, dus waarom niet? En jawel, voor vijfentwintig euro voor een menu hebben we er schitterend gegeten.

Een ruime salade als voorgerecht:

Rouen03

een perfect gebakken stuk zalm als hoofdgerecht

Rouen04

en een stevige chocolademousse die wel pure choco leek, als dessert.

Rouen05

Kijk maar hoe verguld mijn ventje eruit ziet, nu hij gegeten heeft (en wijn heeft gedronken):

Bart

Intussen was het bijna half tien, en gingen we nog voor een avondwandeling bij 22° en vooral prachtig avondlicht. Het is niet vaak dat je dergelijke foto’s bij zo’n licht en zo’n staalblauwe hemel kan nemen…

Rouen06

Rouen07

Rouen08

Rouen09

Rouen10

Rouen11

Rouen12

Rouen13

Rouen14

Rouen15

Rouen16

En toen was het na tienen, was het licht om foto’s te nemen toch weg, en zijn we zachtjesaan naar ‘huis’ teruggekeerd.

Ik zat daar nog even in de ontbijtkamer gebruik te maken van de wifi (in de kamer was er enkel internet met kabel) toen de eigenaars binnenkwamen. Ik vroeg waar in Rouen we rugbyshirts konden vinden, en toen… bleken beide zonen ooit nog Frans kampioen te zijn geweest in de jeugdreeksen. Het was een dik uur later voor ik uiteindelijk terug op de kamer was, zo lang en fijn was het daaropvolgende gesprek met de heer des huizes, die ongelofelijk geklappig bleek.

Fijne dag, fijne dag. Echt waar.

Vakantie! En route vers Rouen, via Le Touquet en Dieppe

Omdat het echt wel aan het regenen was, zagen we het niet zitten om nog in het nieuwe gedeelte van Boulogne te gaan rondlopen. De haven, de grootste vissershaven van Frankrijk overigens, blijkt nochtans best mooi te zijn, maar in de regen zou de charme toch verloren gaan. En dus reden we maar naar onze volgende stopplaats, Le Touquet Paris-plage. Het oorspronkelijke plan om langs te kust te rijden lieten we varen, want intussen was er zelfs een behoorlijke mist en zag je toch geen ene bal.

Le Touquet heet niet voor niets Paris Plage. Denk aan Knokke, maar dan erger. Een eenkamerappartementje kost er, volgens de etalage van een immo, gemakkelijk 600.000 euro… We liepen er even rond, verzeilden in een plaatselijke markt/braderie, zochten en vonden er een simpel lunchadresje, wandelden even tot aan de zee, flaneerden over de dijk (een waaiden bijna weg), en reden dan maar weer door. Veel valt er namelijk niet te zien, om eerlijk te zijn. Ja, kasten van huizen waarvan ik de prijs zelfs niet eens wíl weten, omgeven door halve parken, maar verder? Nah… Ik heb er blijkbaar niet eens een foto genomen, daarvoor was het te klam en kil, overigens.

Opnieuw langs de grote baan zijn we tot in Dieppe gereden, en daar kwam de zon er eindelijk door, zoals ons beloofd was. Dieppe op zich vind ik dan wel weer veel leuker als stadje, maar dat kan ook aan het weer gelegen hebben.De GPS had ons echter eerst doorheen vervallen industriële wijken gestuurd, de eerste indruk was niet zo bijzonder geslaagd. Maar aan de haven bleek er iets te doen te zijn, was er massa’s volk, en bleek het stadje toch wel mooi te zijn. Met enige moeite heb ik Bart overtuigd om even tot aan het strand te lopen, voor een korte wandeling, en om de café gourmand eraf te lopen :-p

Dieppe1

Dieppe2

Dieppe3

Vlak voor het strand, dat uit keien bestond, was er een groot grasplein, bizar om zien voor ons Belgen. Maar zoals gezegd was er een beetje zon, en genoten we van onze wandeling.

Dieppe4

En rond vijf uur namen we het laatste stukje weg voor vandaag, terug richting binnenland, naar Rouen. En route!

Vakantie! In Boulogne-sur-Mer

Gisterenavond zaten we dus heerlijk in Boulogne, en ook al zat het weer niet helemaal mee, het regende toch niet. En dus trokken Bart en ik elk een pull aan, en wandelden naar la Vieille Ville, het oude ommuurde stadscentrum van Boulogne, een vierkant van nog geen halve kilometer lang.

Boulogne1

Er is daar één straatje dat perfect te vergelijken valt met de Rue de Bouchers in Brussel: het ene restaurantje naast het andere, van alle mogelijke pluimage en prijsklasse. We streken neer in Restaurant de la Haute Ville, en zoals altijd had mijn dierbaarste perfect gekozen: relatief chic, te doen van prijs, maar vooral heel lekker.

Kikkerbilletjes…

kikker

Voorgerechten hoefden niet, desserts wel. En hoe…

caramel

Profiteroles met caramel au beurre salée, en het bleek een zwaantje te zijn. De calorieën, daar durf ik zelfs niet aan dénken, maar lekker man, ge hebt er geen gedacht van!

De volgende morgen ontbeten we rond acht uur, laadden alles weer in de auto, lieten die staan, en  trokken opnieuw naar la Vieille Ville, maar dan om de kerk en vooral ook het kasteelmuseum te gaan bekijken.

Die kerk, daar is werk aan. Mooi, maar serieus in verval, en da’s jammer. De koepel is nochtans best imposant.

Boulogne2

Boulogne3

Boulogne4

Boulogne5

Boulogne6

Dat altaar is trouwens een unicum: opgebouwd uit massa’s kleine stukjes graniet.

Op naar het museum. Ik had geen al te hoge verwachtingen, om eerlijk te zijn: een kasteel uit de dertiende eeuw, het eerste in zijn soort zonder donjon, maar met acht kleinere bolwerken, en binnen dus een museum. Het bleek om kwart voor tien effectief nog niet open te zijn, en dus wandelden we er even rond, in zo’n lucht waarvan je nu twijfelt of het aan het miezeren is of niet. De binnenplaats was niet zo indrukwekkend, de wandeling eromheen al iets meer. Prima kasteeltje, overigens, met wat modificaties, om een zombie-apocalyps te weerstaan.

Boulogne7

Boulogne8

Boulogne9

Boulogne10

Boulogne11

Stipt om tien uur ging het verrassend modern museum open. Hier en daar maakt het echt gebruik van de oude kasteelmuren, maar vaker is het precies opgebouwd aan de binnenkant, en merk je helemaal niet dat je in zo’n oud gebouw rondloopt.

De zalen zijn thematisch naar tijdperk en/of land van herkomst: Egypte, een hele mooie verzameling Griekse vazen, (waaronder eentje met Aeneas die zijn vader op zijn schouders draagt en zijn zoontje meeneemt tijdens de vlucht uit Troje)

Boulogne12

maar evengoed Afrika of Oceanië, zoals deze prauw.

Boulogne13

In een van de trappenhuizen, langs de oude muren, had een klimplant zich een weg gezocht doorheen een barstje. Charmant, en leuk dat de suppoosten (die trouwens vrij overvloedig aanwezig waren in een verder leeg museum) die niet verwijderen.

Boulogne14

De collectie is dus best mooi, en knap gepresenteerd, en toen gingen we naar de kelders. Ideale timing, want er kwam net een meute jongeren op schooluitstap toe, met bijpassend volume en interesse.

Die kelders, wel, daar kan het Gravensteen, of zo goed als elk kasteel dat ik al gezien heb, een puntje aan zuigen. Knap zeg! Ideaal voor een binnenlarp, overigens. Je kon er ook restanten zien van Romeinse gebouwen, compleet met Korintisch kapiteel en inscripties. Putten, cisternes, zalen, gangen… En alles netjes onderhouden.

Boulogne15

Al bij al een aanrader van een museum, vonden wij.

Buiten bleek het intussen echt aan het regenen te zijn. Ondanks een tegenpruttelende Bart wilde ik toch nog eventjes op de versterkte muren, maar meer dan een kijkje zat er niet in, want de nattigheid was er teveel aan. Nochtans moeten ze heel mooi zijn, bijna zoals een park, want bijzonder breed, kijk zelf maar.

Boulogne16

Oorspronkelijk waren we van plan om met de auto naar de nieuwe stad te rijden, omdat Boulogne de belangrijkste vissershaven van Frankrijk is en het daar best mooi blijkt te zijn, maar in dit weer zagen we dat niet zitten, om eerlijk te zijn.

We liepen terug naar de auto, schudden ons even uit als jonge honden, en stippelden een route uit naar Le Touquet-Paris Plage.

Da-ag Boulogne!

Vakantie! En route! Naar Boulogne-sur-Mer, dan nog.

Omdat de oude weg ons zo was bevallen tussen Oostduinkerke en Duinkerke, en omdat we eigenlijk sowieso langs de kust wilden rijden, reden we dus op ’t gemakje richting Boulogne, heuvel op, heuvel af. We doorkruisten Gravelines (Grevelingen), maar hadden niet echt zin om er ook effectief te stoppen en rond te gaan lopen. We hebben heel eventjes halt gehouden op het marktplein, nochtans, maar dat was eigenlijk gewoon om onze in Duinkerke gekochte kaartjes te schrijven en op de bus te doen. Ha ja, want als ge maar drie dagen weg zijt, moet ge u daarmee haasten, newaar!

Het zag er nochtans wel een knap stadje uit, zo met van die omwallingen, maar we vonden dat het nogal een hoog Damme- of Sluisgehalte had, en dus hoefde het niet echt. Er lag namelijk ander en beter in ’t verschiet.

Gravelines

Want waar we naartoe wilden, dat waren de kapen. Om te beginnen Cap Blanc Nez. Best wel indrukwekkend, maar we waaiden bijna weg, en het kon elk moment weer beginnen motten. Maar het feit dat de grond onder je voeten doordrenkt is van het bloed van zovelen, dat kan je gewoon niet negeren op zo’n plek, en dat maakt je stil.

Blanc Nez1

Blanc Nez2

Blanc Nez3

En we reden verder, door alleraardigste dorpjes, en slingerden ons een weg omhoog (achter een mobilhome, jammer dat sidewinders nog steeds niet sociaal acceptabel zijn) naar Cap Griz Nez. Alwaar de zon een wanhopige strijd leverde met de wolken, maar toch af en toe het pleit won, en wij zowaar een kleine wandeling maakten. Het licht op de zee was prachtig…

Griz Nez1

Griz Nez2

Enfin, het zicht werd er niet helderder op, het was al tegen zessen, en dus reden we maar meteen stevig door naar Boulogne. De dame van de chambre d’hôte was… nogal direct. Ik belde aan, ze deed open, ik zei mijn naam, en zij antwoordde: “Ah! Et qu’est-ce que vous voulez boire?” Omdat we nog midden in de gang stonden, moet onze blik wat verward geleken hebben. “Ah oui, demain matin, qu’est-ce que vous voulez boire?” Zoals Bart het later uitdrukte: ze vond wellicht meer plezier in het versieren en decoreren en uitdossen van haar B&B dan in het echt ontvangen van gasten. Enfin, na ons gestameld antwoord nam ze ons mee, twee verdiepingen hoog via een steile trap, naar een kamer die op zijn minst zoet eruit zag en zelfs zo rook (ik heb het potje wierookstokjes in geuressence snel in de gang gezet). Ze was geschilderd in het frambozenrood, met overal van die kleine detailtjes in decoratie, tot en met het bloemenmotiefje van de kussens herhaald in de stoffen overtrekken van de kleerhangers. 

Leshauts1

Leshauts2

Leshauts3

Het thema van het hele huis was paars, en ik mag dan nog behoorlijk zot zijn van die kleur, dit was er grandioos over. Man! The pics don’t do the purpleness any justice. At all.

Leshauts4

Tsja. Maar we waren wél in Boulogne, met ons tweetjes. En dus lagen we van de kamer niet echt wakker.

Vakantie! Duinkerke!

Om acht uur werd Wolf vakkundig in de gietende regen afgezet aan het station voor zijn scoutskamp, en om tien uur werd Kobe gedropt bij oma en opa om daar drie daagjes te blijven. Vervolgens tuften we met Merel naar Oostduinkerke, en lieten we haar breed glimlachend achter bij (mijn tante) Klaartje en (nichtje) Eva in hun appartementje aan zee. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wie van de drie het meest straalde.

Dat betekende dat Bart en ik om kwart over elf in een Oostduinkerkse tearoom een koffie dronken, zomaar met ons tweetjes, en gigantisch uitkeken naar drie dagen vakantie zonder kinderen. Voor het eerst een nacht zonder kinderen sinds ons weekje New York in 2008, trouwens (als we dat ene daagje eind mei niet meerekenen).

In een lichte druilregen reden we blijgemoed naar Duinkerke, vastbesloten te genieten van die drie Franse daagjes vrijheid. Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar soms, soms heeft een mens al eens behoefte aan wat tijd voor zichzelf en zijn lief, nee? De weg ernaartoe was alvast prachtig: we wilden de autostrades vermijden, en namen dus de oude wegen, die ons in dit geval langs een oud kanaal voerden, met prachtige landschappen links en rechts.

In Duinkerke was het grijs, maar regende het gelukkig niet meer. We parkeerden onder de grote markt, hopten het Office du Tourisme binnen voor een plattegrondje, en gingen eten in een drukbevolkte brasserie, wat eigenlijk altijd een goed teken is. En jawel: voor 16,40 euro had ik een gigantische Noordzeesalade, een drankje, en een café gourmand. Man, wat een heerlijke en reusachtige salade, zeg! Mijn vakantie was meteen goed begonnen^^

Duinkerke1

Duinkerke2

Ter compensatie gingen we rondlopen in de stad, en in het Office du Tourisme had men ons een havenwandelingetje aangeraden. Tsja… Zo speciaal vond ik het eigenlijk allemaal niet. Van autovrij en dus voetgangersvriendelijk was er eigenlijk geen sprake, en zo knap qua omgeving staan die gebouwen daar nu ook weer niet. Jammer!

Duinkerke3

Duinkerke4

Duinkerke5

Duinkerke6

Die boot intrigeerde me wel, en het bleek een vuurtorenboot te zijn, een van de velen die ze vroeger inzetten op de zich verplaatsende zandbanken. Wijs!

Enfin, tegen drie uur hadden we het er wel gezien, en reden we via de ‘scenic route’ richting Boulogne. En wat voor een route!

Laatste dag les voor de vakantie

“Hoe?” zal u nu wellicht zeggen. “Er is toch nog een week?”

Ja hoor, maar bij ons op school is die laatste week traditiegetrouw de GWP-week, ofte de Geïntegreerde WerkPeriode.

Onze eerstes zitten in de Ardennen, de vierdes op sportproject in Tsjechië, en de zesdes gaan naar Italië, en vertrekken morgenvroeg al, in alle vroegte. Tweedes, derdes en vijfdes hebben een thuisproject, en ik ben ingedeeld bij het fotografieproject van de vijfdes.

Concreet houdt dat in:

– maandag: workshops rond diverse technieken, en in de namiddag foto-opdrachten in Gent.
– dinsdag: Antwerpen: rondleiding in het fotografiemuseum, en in de namiddag opdrachten in de zoo.
– woensdag: Rijsel: opdrachten rond gebouwen fotograferen
– donderdag: een soort fotozoektocht (ze moeten foto’s herkennen en natrekken) en andere opdrachten
– vrijdag: verzamelen van foto’s, en in hun groepen de beste foto’s eruit halen. De winnaars krijgen cinematickets en zo.

Het is het eerste jaar dat ik trouwens zelf een degelijk toestel heb, en ik ben vast van plan het één en ander op te steken en zelf uit te proberen volgende week.

Maar ik kan u verzekeren dat lesgeven vandaag geen sinecure was. Niet alleen hebben ook de leerlingen er genoeg van, na die lange periode, en werkt het weer ook hen op het systeem, ze zijn helaas ook al half in vakantiemodus, zeker de zesdes.

Pech. Ik heb dan maar mijn bitch-modus opgezet en heb in de meeste klassen stevig doorgewerkt. Laatste dag of niet.

Maar man, ik kijk uit naar die vakantie…