Geplaatst op

Heen en weer, heen en weer, nog een keer…

Kobe was al om half acht wakker, maar Merel en Wolf heb ik wakker gemaakt om kwart voor twaalf, zodat ze nog even op hun positieven konden komen voor we aan tafel gingen. Er hing intussen al een was te wapperen, en ik had al genoten van ons eigen huisje. Bart had er plezier in gevonden om voor het eerst in zeven weken nog eens zelf de boodschappen te kunnen doen en te koken, en ik kan niet zeggen dat ik daar rouwig om was :-p

Na het eten haalde Kobe de plasticine boven: hij wilde echt al eens proberen of hij die figuurtjes uit het museum in Heraklion kon namaken, maar plasticine is nu niet echt stevig… Maar een kommetje lukte gelukkig wel.

Tegen half vijf stak ik de kinderen in de auto, en reden we naar het veer van Langerbrugge:

om tien minuten later het veer van Terdonk terug te nemen, echt wel volop in havengebied.

Ik moest namelijk twee rugzakjes van Stad Gent en een paar rubberlaarzen maat 37 afhalen aan het Veer van Terdonk, en dan vond ik dat we meteen maar de veren konden nemen, da’s de helft van de leute.

We reden terug via Doornzele Dries naar de R4, en mijn euro viel dat het net Weight Watcherscursus was, die waar ik vroeger zo lang naartoe ben gegaan, tot de rugby een stokje in de wielen kwam steken. Ik parkeerde, liet de kinderen op de speeltuin spelen, en deed een klapke met mijn coach. Het deed toch wel deugd haar nog eens terug te zien, en ik heb eigenlijk echt de cursussen nodig.

We passeerden nog even langs de speelgoedwinkel om Pronto (van die luchtdrogende klei) op te halen, en Kobe zat te glunderen. Maar dat zal toch voor morgen zijn!

Na het eten zijn Wolf en ik nog naar de Blaarmeersen gereden om beide jongens in te schrijven voor een nieuw jaartje rugby. Ze kijken er allebei heel erg naar uit! Van Merel weet ik echt nog niet of het zal lukken: ze zegt van wel, maar we gaan het nog even afwachten. Voor mij zou het mooi zijn, want dan kan ikzelf intussen wandelen of skeeleren. Maar bon, we zien dat dan wel weer in september.

 

Geplaatst op

Kreta, dag acht (en slot)

Mooie liedjes duurden in dit geval lang genoeg: het was heerlijk in Kreta, maar ons eigen bedje klonk verrukkelijk, al ging daar nog een fijn dagje aan vooraf. We stonden zoals altijd op rond negen uur, gingen ontbijten, en ik begon de valiezen in te pakken. De kinderen gingen dan maar Big Pirate spelen op het terras (als je goed kijkt, in het midden. Getrokken vanuit ons kamer).

IMG_7523

Na een tijdje ging Bart bij hen zitten, en toen alles netjes ingepakt was, ging ook ik met hen Uno spelen, tot we tegen 12.00u onze koffers aan de receptie gingen zetten. Na het middageten mocht er nog een beetje gelummeld worden in de lounge, en daarna gingen we een laatste keer zwemmen.

Er werd nog even lekker onnozel gedaan op de waterglijbanen, en Wolf gebruikte zijn ‘souvenirtje’, zijnde van die onderwaterspeeltjes waar je naar moet duiken, volop.

We bleven nog een tijdje in het grote zwembad, aten een ijsje, en tegen half zeven kregen we een ‘douchekamer’, een kamer waar blijkbaar alle gasten die al tegen de middag hun kamer hadden moeten leegmaken, nog even konden douchen. Aan de gigantische berg handdoeken te zien, waren we ongeveer laatste in de rij.

Er volgde nog een avondmaal, en kwart over acht werden we opgehaald, om vijf kilometer maar pas drie kwartier en zeven hotelstops later in de luchthaven aan te komen. Man, was me dat daar druk zeg! Door Barts krukken mochten we via de VIPlijn inchecken, en staken we ook vlotjes voor aan paspoortcontrole en douane. ’t Had voor een keertje nog voordelen :-p

En toen moest er drie kwartier gewacht worden. Ook aan het boarden mochten we voor, en dat was eigenlijk maar goed ook, want Bart begon toch wel last te krijgen van zijn heup en dij. Intussen was het bijna elf uur, en Merel was doodop. Ze is dan ook bij het taxiën in slaap gevallen, en heeft van gans het opstijgen niks gemerkt. Ze heeft zelfs niks geweten van het eten dat werd geserveerd, en werd een kwartier voor landen nogal verontwaardigd wakker dat ze nog niks te eten had gekregen!

Het landen hebben we allemaal redelijk goed overleefd, ik was misselijk maar niet meer dan dat. Buiten was het gelukkig heerlijk fris, toen we als laatste uit het vliegtuig stapten en Bart assistentie kreeg in de vorm van een rolstoel en later zo’n karretje. Merel was intussen volledig wakker, en genoot ervan om op Barts schoot te kunnen zitten. Maar best ook, want het was echt een gigantisch eind stappen…

IMG_1257

Doordat we als laatste waren uitgestapt, hoefden we ook niet te wachten op onze knalgele koffers, en stond ook het luchthavenvervoer netjes op ons te wachten. Oef. Een vlotte, zachte rit later stonden we thuis, lagen de kinderen binnen de drie minuten in bed, en lag ik zelf ook om drie uur in bed. En dat was dat.

 

 

Geplaatst op

Kreta, dag zeven

Verveling is misschien een groot woord, maar de kinderen wilden wel eens wat anders dan het zwemmen, hoe leuk dat ook is. En dus gingen we een kijkje nemen in de Kids’ Club, tussen half elf en half één. Ze gingen een strandactiviteit doen, zeiden ze. Het was wel allemaal eentalig Engels, en zij waren ook de enige niet-Britten, maar dat vonden ze niet erg, ze zagen het helemaal zitten.

Tot ik hen om half één ging ophalen, en ik drie beteuterde gezichtjes zag. De taal was geen probleem geweest, maar in die twee uur hadden ze een tekening ingekleurd, een papier vierkant gesneden, er een tekening op gezet en een touwtje aan gehangen, en dan tot aan het strand gewandeld en gehoopt dat die papiertjes gingen vliegen. Wolf dacht dat ze daar dan tenminste nog een spelletje gingen doen, maar nee hoor, ze zijn gewoon weer teruggewandeld. Tot zover dus de Kids Club…

IMG_7507

Na het eten hebben we dan weer eerst wat op de kamer in alle rust en koelte gezeten, en dan opnieuw gaan zwemmen. Het hoofdzwembad blijft duidelijk de voorkeur wegdragen.

Tegen half acht moesten we dan in het restaurant zijn, niet het buffet, maar de à la carte Grill. Eén bezoekje per week zit in de all inclusive formule inbegrepen, maar je moet het wel boeken. Ons leek het wel leuk voor de laatste avond. De plek is niet spectaculair: waar overdag de snackbar zit. Maar het was wel eens een leuke afwisseling. Als voorgerecht is er voor iedereen hetzelfde, namelijk een variante op de meze. Crème van kikkererwten, auberginemousse, sla met tomaten en fèta, dolmadakia, worstjes, kleine gehaktballetjes, gegrilde groenten, een schotel met stukjes vlees, en ik vergeet wellicht nog wel iets. Als hoofdgerecht hadden de kinderen en ik een kipfilet gegrild in Kretenzische kruiden, en ik moet echt zeggen: het was de allerbeste kipfilet die ik ooit gegeten heb, gene zever. Bart had iets met een stoofpot, Merel had een kindermenu met hamburgertjes en frietjes.

Als dessert namen we allemaal hetzelfde: een kadaifi met een bolletje ijs, en vooral Wolf zou er bijna bijgekropen zijn. Dat weten we dan ook alweer, lang leve de Turkse bakkers hier.

Aansluitend heb ik een doodmoeë Merel in bed gestopt, en hebben we nog een paar spelletjes Uno gespeeld met de jongens. Die vinden dat gewoon zalig!

Geplaatst op

Kreta, dag twee

We hadden het kennelijk nodig om eens goed te slapen, en dat deden we dan ook allemaal. Ik ben met een ruk wakker geworden om twintig over negen, en ben dan maar de kinderen gaan halen. Die waren wakker, maar Wolf eigenlijk ook nog maar net. Merel was al langer wakker, maar had heel stilletjes zitten spelen met haar poppen, zodat de jongens niet wakker waren geworden.

Ontbijt was maar tot tien uur, en we moesten ons dus bijna haasten! Maar na het eten sleften we op het gemakje terug naar ons kamer – kilometers dat ne mens hier doet, zeg! Barts knie is er niet onverdeeld gelukkig mee, en hijzelf ook niet. We kleedden ons om, smeerden een halve pul zonnecrème, en gleden als een sardientje in zijn blikje olie het zwembad in. Enfin, de kinderen toch, ik ging eerst nog op queeste naar een ligzetel. Je mag hier niet voor tien uur bedden bezet houden met een handdoek, ze nemen die gewoon weer weg, en dus zitten er al mensen vanaf half acht aan het zwembad. Ik zweer het u! Met wat zoekwerk sprokkelde ik zowaar nog twee bedjes samen, zelfs onder een parasol! Bart installeerde zich, en ik ging mee het zwembad in. Wat later wisselden we van plek: de dokter had zwembadplezier aangeraden voor Bart, omdat dat beweging zonder belasting is. De kinderen vonden het in elk geval zalig!

 

Tegen een uur of een gingen we ons afdrogen, trokken weer gewone kleren aan, en gingen eten. Het buffet is best wel impressionant, beter in elk geval dan dat van de Club Med in Tunesië. Heel veel keus, meer dan genoeg, en ook dingen specifiek afgestemd op kinderen.

Na het eten hielden we een siësta: niet dat er geslapen werd, maar dat beetje rust op de koele kamer, weg van de hitte en het felle licht, deed goed. Vooral Merel heeft het lastig: ze is echt moe. Maar tegen half vier zaten we in het andere deel van het zwembad, zijnde het waterpark, aan de andere kant van het hotel. En ook hier vonden de kinderen het ronduit de max! Er is een speelstuk voor kleuters, en Merel amuseerde zich te pletter. Bart had het deze keer heel rustig aan gedaan, en ook hier hadden we een ligbedje onder een parasol voor hem, waarmee hij zich kon verzoenen. Op die manier kon hij Merel in de gaten houden, terwijl ik met de jongens op de glijbanen ging. Er zijn parallelle glijbanen, er is een glijbaan op een band die gewoon rond draait, maar er is ook een speciaal geval: een glijbaan waarbij je verplicht in een dubbele band moet, megasteil naar beneden duikt, en dan door de snelheid aan de andere kant weer een gans stuk omhoog gaat. Het equivalent van een rollercoaster, eigenlijk. Ongelofelijk leuk! En het hele fijne: meer dan banden genoeg, geen wachtrij. Zalig!

Om zes uur werden we buitengekuist want dan sluit dat stuk, en gingen we rustig douchen. Dat ‘rustig’ mag je letterlijk nemen, want het was zowat half acht voor we aan tafel zaten. Maar de jongens wilden perse nog in de zee gaan zwemmen, en dus at ik rustig mijn dessert, terwijl Bart Merel in bed ging steken, en de jongens weer hun zwembroeken aantrokken en handdoeken en mijn boek meenamen. Maar alles was een dik uur later dan gisteren, en dus begon het al flink te schemeren. Ze hebben doorgezwommen tot het echt pikdonker was en ik mijn boek niet meer kon zien. Mijn camera is zeer lichtgevoelig, en die maakte er nog dit van.

 

Maar, om eventjes een beeld van de duisternis te schetsen: dit is wat mijn iPhone ervan maakte.

IMG_1236

We liepen door een zeer sfeervol hotel terug naar onze kamers, de jongens maakten een nieuw zwembad in onze badkamer door zich daar te douchen, en ik stak hen in bed bij een flink doorslapende Merel.

Waarna ik Bart in de lounge vervoegde voor een deugddoende cocktail. Slaapwel!

IMG_7306

Geplaatst op

Gentse Feesten, eindelijk

Dat het er precies niet van komt, dit jaar, van de feesten. Zo hebben we MiramirO al helemaal gemist, en het ziet er naar uit dat we ook de Puppetbuskers zullen missen. Dit weekend was er bezoek, maandag zaten we in Brussel, gisteren in Antwerpen. Ach ja, zo erg is dat ook allemaal niet…

Maar vandaag zijn we wel even geweest: zomaar, met de fiets en al! Het is 4,6 km naar het stadscentrum, en een groot deel daarvan is een apart fietspad. Wolf fietste voorop, Kobe fietste dapper daarachter, en ik sloot de rangen met Merel op de aanhangfiets. Die vond het trouwens zo zalig dat ze de hele tijd stilletjes heeft zitten zingen.

We parkeerden ons aan het begin van de Jan Breydelstraat, zetten fietsen en helmen vast met maar liefst vier sloten, en trokken de stad in, op zoek naar een ijsje. De heren waren het er roerend over eens: het moest er eentje zijn van de Australian Home Made, en ik zei geen nee. Maar de wandeling ernaartoe was al niet zonder haperen: op de Hooiaard was een duo zich aan het opstellen: een hakkebord en een contrabasbalalaika. En nee, ik vind dat hier niet ter plekke uit!

IMG_1191

We slenterden verder, en passeerden aan de hiphopcrew aan de Hema, waar een oudleerling van me bij danst.

IMG_1192

We pikten onze ijsjes op, liepen al likkend terug, en sloegen de Donkersteeg in, voorbij de Stadshal, en verder langs de Belfortstraat. Daar stonden overal kleine groepjes straatmuzikanten, en we bleven regelmatig even staan.

Aan Sint-Jacobs keken we een kwartiertje naar de Propere Fanfare, maar de kinderen vonden het eigenlijk toch niet zo wijs. We liepen verder richting Baudelo, en zagen een gigantische bellenblazer, en nog een ongelofelijk amusant kwartet percussionisten, die op alles muziek produceerden, maar er tegelijkertijd slapstick van maakten. Er moet vooral ongelofelijk veel oefening bij te pas gekomen zijn.

In het Baudelopark zagen we dat er een enorme menigte verzameld was voor de Circusplaneet, en de kinderen wurmden zich er even tussen. Maar ook hier was het voldoende na een kwartiertje: ze wilden graag iets drinken. De diabolo-artiest en de acrobaten waren nochtans echt de moeite om te zien.

We dronken dus iets, en liepen toen rustig via de Baudelostraat, de Vrijdagmarkt en de Kraanlei terug naar de fietsen. Een hele rustige, fijne namiddag.

Geplaatst op

Lembeke

Eigenlijk was het plan om vandaag samen met Gwen en de kinderen te gaan picknicken en zwemmen aan de vijver. Helaas, mijn rug is absoluut niet beter, integendeel: ik loop zo krom als wat, heb serieus veel zeer, en vanavond heb ik een sessie met de kinesist geboekt. Gwen schoot in de lach toen ze het hoorde: ze zag al meteen Bart en mij naast elkaar voortstrompelen. En zij, zij mag lachen, ze kent me al 26 jaar…

Maar ze stelde voor om de picknick te vergeten, en na de middag naar Lembeke te rijden, naar het huis van haar ouders. Die hebben een pracht van een tuin, met zwembad en alles erop en eraan, en zijn momenteel op reis. Ze ging ons komen halen met het busje, zodat ik ook niet zelf hoefde te rijden, en we zouden fruit en koekjes meenemen. Eerlijk gezegd: ik was opgelucht. Ik zag het inderdaad echt niet zitten om naar de vijver te gaan, laat staan alles van een picknick mee te sleuren. Maar daar heb je dus vrienden voor ^^ Gwen zei achteraf dat ik er zelfs getrokken van de pijn uitzag. Kan ik geloven.

Om twee uur stond ze hier met haar vier kinderen, en een half uur later stonden we met ons negenen in Lembeke, en nog drie minuten later lagen de eersten al in het zwembad.

Haar ouders hebben inderdaad een fantastische tuin: er is het stuk aan het huis zelf, er is een boomgaardje met een fijne tafel waar wij ons installeerden, er is het zwembad, en een eind verder is er nog het vroegere voetbalveld, met daarnaast de vroegere kantine, het schildersatelier van Gwens vader.

Pepe Octaaf werd weggeplukt van de koers om mee te komen koffiedrinken, en genoot daar zichtbaar van. Er werd cake en stapels aardbeien verorberd, er moest duidelijk in bomen geklommen worden, en ik, ik merkte dat de “allergie”-medicatie begon te werken, want ik had probleemloos mijn lenzen in (na twee maanden) en had zelfs geen koppijn, laat staan dat ik nog moest niezen of snuiten. En ook de rug genoot duidelijk van het nietsdoen, want het begon toch wel te beteren, ja.

En daarna, daarna werd er nog meer gezwommen, respectievelijk gekletst, en hebben we ons nog behoorlijk moeten reppen om Leander op tijd bij de voetbal te krijgen. Heerlijk rustige namiddag, volop vakantie. Merci, Gwen!

Geplaatst op

Heerlijk zomers vakantiedagje

Ik sprak gisteren al van zomers vakantiegevoel, en dat werd vandaag eigenlijk alleen maar bevestigd. Kobe was al vroeg het huis uit: hij zat nog prinsheerlijk naar de ochtendfilm op Ketnet te kijken in zijn pyjama, toen een vriendje aanbelde of hij mocht komen spelen. Op drie minuten tijd ging hij van pyjama naar aangekleed, peperkoek in zijn mond, de fiets op. Hehe. In de namiddag stapten we alle vier op de fiets, en reden naar de speelstraat wat verderop, waar Kobe ook uitgenodigd was. De jongens waren eigenlijk al voorop gereden, want ik had eerst nog een oudleerlinge die een geleend boek – Annelise Freisenbruch, Vrouwen van Rome. Seks, macht & politiek in het Romeinse rijk, de eerste helft is een enorme aanrader – kwam ophalen, en meteen ook gezellig een koffie bleef drinken en de bijhorende koffieklets houden. Merel en ik reden dus achter, en er was een springkasteel, en ijsjes, en eigenlijk een heel fijne sfeer. Maar tegen half vier verlieten we de speelstraat alweer: we hadden nog andere plannen.

Zoals elke woensdag was er om zes uur rugbytraining, en we hadden met Gwen en de kinderen afgesproken om ervoor te picknicken op het gras aan de Blaarmeersen. De kinderen konden dan eerst wat spelen, en dan zouden Wolf, Kobe en Ernest naar de training gaan, terwijl Leander en neefje Noah gingen lopen, en de kleintjes gewoon bleven spelen. Het werd een ronduit heerlijke, en warme namiddag/avond. Ik had al mijn standaardspullen mee, zoals een dekentje, en extra water, en ballen natuurlijk, maar ook een speeltentje van de Ikea waar onze pubers zich in konden omkleden. Er is nog een vriendin komen bijzitten, en later ook nog een andere rugbymama, de mama van Wolfs beste vriendje. De kinderen zaten bijna onmiddellijk in het water, en waren er bijna even snel weer uit. Maar daarna hebben de kleinsten eigenlijk nog verder in het water gespeeld, ondanks het feit dat het nog ijskoud was.

Ik had in elk geval een superdag, met een ongelofelijke vakantiestemming. Fantastisch, toch?

Geplaatst op

Van opruimen, opruimen, fietsen, en opruimen.

Omdat ne mens toch niet kan blijven opruimen (eigenlijk wel, maar mentaal hou je het niet vol), gingen we na de middag de fiets op, naar de Lange Velden. Ver wilde ik niet fietsen met Kobe, dat kan hij nog niet, denk ik, en dat park was meer dan voldoende. Maar eigenlijk valt er niet zoveel te beleven, behalve twee kleine speeltuintjes. Die hebben we dan ook maar onveilig gemaakt.

De kinderen hadden daarna niet zoveel zin meer om nog iets anders te doen, en ik ging aan de slag in de tuin: de lavendel en de hibiscusstruiken moesten dringend gesnoeid worden, en dat deed ik dan maar ook. Merels kamer is intussen ook zo goed als klaar, en dan kan ik aan die van Kobe beginnen. Al gaat die dit weekend op scoutsweekend: het zal dus nog voor daarna zijn.

Vakantie, dus. Opruimen, ja!

Gisteren zijn Merel en ik er alvast even tussenuit geknepen, tijdens de training van de jongens. Het was nog stralend weer, en dus speelde ze in het zand, terwijl ik op een bankje mijn boek las. En toen zag ze dat er twee dames aan het oefenen waren voor acrobatische toestanden, en stond ze met grote ogen te kijken. Tot een van hen vroeg of ze het ook even wilde proberen, en dat zag ze volledig zitten ^^