De laatste werkdag voor de vakantie, maar ’t was er eentje die kon tellen. Eerst in de voormiddag samen met de leerlingen in een klas voor het indienen van sleutels en dergelijke, en dan tegen tien uur de rapporten uitdelen. Ook dat verloopt nooit zonder drama (of toch zelden). En dan tussen half elf en half één leerlingencontact: de leerlingen mogen hun examens inkijken, vragen stellen, problemen oplossen, dat soort dingen. Bij mij loopt het altijd in het begin wat storm, om daarna plat te vallen. Zeker nu vijf en zes mondeling hadden, heb ik weinig volk gezien. Enfin, ik heb intussen nog wat administratie en zo weggewerkt.
Om half één bood de directie ons een zeer fijne broodmaaltijd aan, en meteen werden ook de afscheidnemende collega’s gevierd. Ik kon het niet laten, en had voor Christine een oranje vestje gezocht én gevonden. Die ga ik missen, echt waar. Meer hierover hier, zoals altijd.
Ik had nog net de tijd om snel even naar huis te gaan, en Kobes valies voor het kamp te maken. Die moet vanavond al ingediend worden, zodat ze mee kan met de camion en de kinderen die zelf niet hoeven te dragen.
Bon, tegen vier uur was ik weer netjes present op school, voor het oudercontact. Stormloop het eerste uur, dan een uur zo goed als niemand, en dan weer vollen bak. Zelfs in die zin, dat ik niet klaar was tegen zevenen, maar pas tegen achten. Intussen was mijn telefoon een paar keer gegaan, en toen het van thuis bleek te komen, had ik ook opgepakt. Kobe was in een halve paniek: zijn gerief moest binnengebracht worden bij de scouts tussen half zeven en half acht, en dat ging dus niet lukken. Maar toen kwam Delphine als de reddende engel: die kent me al een beetje, was komen aanbellen met de vraag of het gerief al binnen was, en aangezien Kobes gerief wel volledig klaar stond, had zij het meegenomen. Daar had ik zelf nog niet eens aan gedacht. Prachtig dus!
Aan mijn vader kon ik het niet vragen, want die was het hem afgebold: misverstandje. Die was naar Wondelgem gekomen tegen half vier om te babysitten, maar dacht dat ik tegen zes uur ging thuis zijn – dat ging Wolf zijn, maar die had intussen gevraagd of hij niet bij Quinten mocht blijven slapen – en was dus om kwart voor zeven de belastingsaangiften gaan posten en dan maar naar huis gereden. Kobe en Merel zaten dan maar alleen… Kobe heeft zelf de tafel gezet, ze hebben gegeten, en toen ik na het oudercontact belde (iets voor achten dus) kwam Bart net thuis. Oef.
Ik was namelijk voorbij het terras gereden van café ‘Den Boer’ waar een ganse groep van de collega’s zat, en heb me er nog even bijgezet. Commentaar: “Mens, gij ziet er afgepeigerd uit!” Zo voelde ik me ook wel een beetje. Maar bon, vakantie dus. Hoera.
