Geplaatst op

Dagje Oostende in de herfstvakantie

Of we zin hadden om een dagje in de vakantie naar Oostende te komen? Euh, redelijk idiote vraag, eigenlijk feitelijk.
Ik keek snel eens wat er zoal te doen was, die week.

  • ER WAS EENS…, een sprookjesparadijs in het gezellige Leopoldpark met straatacts, theatervoorstellingen, workshops en magische verhalen.
  • Voor de allerjongsten (tot 8 jaar) is er opnieuw de INTERACTIEVE EXPO DE SPIEKPIETJES in Fort Napoleon. In opdracht van Sinterklaas houden de miniscule Zwarte Pietjes een oogje in het zeil om te weten welke kindjes braaf of een beetje ondeugend zijn. Ga op zoek naar deze kleine Sinterklaashulpjes tijdens een meeslepende wandeling. Pik onderweg nog een knutselworkshop of vertelmomentje mee.
  • Naar jaarlijkse gewoonte verlicht de OKTOBERFOOR ook dit najaar opnieuw vier Oostendse pleinen. Gil het uit van plezier op één van de 75 duizelingwekkende kermisattracties van de kleurrijkste kermis, proef allerlei zalige zoetigheden of kom griezelen tijdens de Halloween-avond op vrijdag 29 oktober.
  • Op zondag 6 november organiseert MU.ZEE een boeiende voormiddag voor het hele gezin geïnspireerd door het audiovisuele werk van de Zweeds-Belgische kunstenaar CARSTEN HÖLLER. Laat je verrassen tijdens deze interactieve tentoonstelling en ga de creatieve uitdagingen aan in het atelier als een echte artiest.

Hmm. Het eerste was wel aanlokkelijk, maar wat als het dan de hele dag regent dat het giet? Dan loop je daar met drie kinderen en een kouwelijke vent… Het tweede was dan weer niks voor de jongens, alleen Merel zou daar nog plezier aan beleven, en Fort Napoleon op zich kenden we al. Leuke locatie, dat zeker, en ik vermoed dus wel een aanrader met kleintjes. Een kermis spreekt mij dan weer aan geen kanten aan. En toen was er de laatste optie: Mu.Zee. Had dat als eerste gestaan, dan was het pleit al meteen beslecht geweest. Sinds ik er in het voorjaar helemaal onverwacht verzeilde met een aantal leerlingen, ben ik fan. Ook de kinderen zijn altijd wel voor een museum te vinden, zeker als er een extra workshop of zo is, en dus was het beslist.

Tegen half elf liepen we het museum binnen, betaalden 18 euro voor het hele gezin, en schoven aan bij de rondleiding. Ik had eerder een workshop verwacht, maar dit was ook meer dan oké. Een frisse jongedame liet de kinderen nadenken over conceptuele en audiovisuele kunst, maar liep gelukkig vooral door de minder controversiële stukken van de tentoonstelling rond Carsten Höller. Het riep bij de jongens de vraag op: “Wat beschouw je als kunst? Wat is kunst, wat is het niet?”

Gelukkig kwam er ook nog een stuk rondleiding door de permanente collectie bij, vooral dan van Ensor en Spilliaert. De kinderen probeerden zelf dingen te tekenen, dachten na over bepaalde concepten, en werden uitgedaagd. Mooi.

We gingen daarna zelf nog even snuisteren op de bovenste verdieping, maar ontweken de precies toch redelijk expliciete beelden van Höller. Blij dat ik nog eens in het museum ben geweest, echt.

 

Aansluitend reden we dan richting parking Kursaal om iets te eten op een aanrader aan de dijk. Mja. Ik was er niet super enthousiast over, moet ik eerlijk zijn. De bediening was ronduit slordig, de kaart zeer beperkt, de toiletten vuil, en de prijs hoog. Maar het uitzicht was prachtig, dat wel.

Daarna gingen we voor een wandeling op het strand en langs de dijk. Ik moet het toegeven, er stond een fikse wind, en we waaiden bijna weg, maar kou had ik niet. De heren en jongedame daarentegen vonden het niet zo bijzonder aangenaam, daar in die ijskoude wind.

Toen het heel even begon te regenen, gingen we het strand af, op zoek naar een paar geocaches en een aantal graffitikunstwerken in het kader van The Crystal Ship. Die wandeling/fietstocht (respectievelijk 8 en 25 kilometer) zou ik toch graag eens in de zomer doen.

Tegen half vier kreeg ik de strakke ijzige wind echter niet meer verkocht aan mijn huisgenoten, en reden we dan maar huiswaarts. Voor een warme choco, pyjama’s en een knetterend haardvuur.

Maar heb ik ervan genoten? Hell yeah!

Geplaatst op

Thuisdag

Dit was een echte thuisdag. Als in: ik ben mijn kot niet uitgeweest. Alleen Wolf heeft heel even het huis verlaten, om brood te halen. En dat was dat.

Er is gewassen. Ik was dat niet van plan, want ze hadden regen voorspeld. Maar in de voormiddag was de zon zo prachtig aan het schijnen, dat ik alsnog lakens in de machine stopte. Om vast te stellen, zodra die proper waren, dat het regende. Hmpf. Een uur later scheen de zon alweer een hele tijd, en nam ik het dus toch in overweging om die lakens buiten te hangen. Ik dus alles in een mand gepropt, de trap af, naar buiten, lakens in de stralende zon. En vijf minuten later hoor ik in mijn bureau de druppels vallen. Hmm, dacht ik, het zal niet veel zijn. Vijf minuten later was ik te koppig om in de gietende kletsende regen alsnog die lakens binnen te halen. Droger werden ze er toch niet op.  Meh.

Maar verder was het wel een fijne, rustige, broodnodige rustdag. Er was natuurlijk wel schoolwerk, zoals altijd, en er werd geblogd.

Merel speelde ballerina, met een mini-ballerina en een mini-miniballerina op de foto.

img_7137

En verder deden we eigenlijk gewoon niks.

Oh, ’s avonds keek ik met Wolf naar Terminator. En schrok ik er gigantisch van dat die film al uit 1984 is. Man, we worden oud…

Geplaatst op

Picknick

Merel had me een tijdje geleden gevraagd of we niet eens echt konden picknicken. Ik had haar nadenkend aangekeken, en gezegd dat dat eigenlijk wel heel veel sleurwerk is, dan. Waarop ze zei: “Dan kunnen we toch gewoon picknicken in de tuin, mama?”

Vandaag hebben mijn dochter en ik dat dus gedaan: gepicknickt in de schaduw – duh! – in onze eigen tuin. Heerlijk. En alle bederfbare spullen zaten bijzonder snel weer in de ijskast, wat bij deze temperaturen alleen maar positief kan genoemd worden.

Maar verder heb ik vandaag eigenlijk geen poot uitgevoerd. Veel te warm, veel te loom, veel te leeg. Ik vermoed dat die pillen er ook wel voor iets tussen zitten. Ik hoop het eigenlijk. Maar ik ben dus in slaap gevallen in de hangmat en pas twee uur later weer wakker geworden. En verder heb ik gelezen, zoals alle dagen de voorbije weken. Op vijftien dagen heb ik de hele reeks van Amber van Zelazny uitgelezen, alle tien boeken. Ik heb die ooit twintig jaar geleden gelezen, en vond die toen schitterend. En nu, nu zijn ze eigenlijk even meeslepend, en tijdloos geschreven, en dus heb ik gelezen. ’s Avonds in mijn bed meestal nog meer dan een uur, en als ik ’s morgens vroeg wakker was, vaak ook nog een uurtje. En ’s avonds, terwijl de meeste mensen naar tv kijken. Heerlijk gewoon.

 

Geplaatst op

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

IMG_5592

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

IMG_5616

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

IMG_5626

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter.  Maar dat heb ik ervoor over.

Geplaatst op

Middagje Eindhoven

Het plan was om op te ruimen, tegen tien uur uit het huisje te zijn, zoals de traditie vereist te minigolfen, dan iets te eten in het centrum, te zwemmen, en naar huis te rijden.

Dat was duidelijk buiten het weer gerekend, hmpf. Rond acht uur is het beginnen onweren, en eigenlijk is nauwelijks nog gestopt. Bart en Wolf zijn relatief droog de auto kunnen gaan halen, maar daarna begon het weer gigantisch te gieten. Ons terrasje stond onder vijf centimeter water, gene zever.

IMG_5421

We waren al blij dat we min of meer droog in de auto geraakten, maar minigolfen zat er duidelijk niet in, en om te zwemmen hadden we geen zin. We gingen dus maar naar huis rijden, en afhankelijk van het weer onderweg een stop maken, eventueel in Antwerpen. Maar het weer klaarde op naarmate we aan het rijden waren, en toen kwam ik op het idee om eens te kijken wat Eindhoven te bieden heeft. De autostrade passeert er op vijf kilometer, ’t is niet dat het een enorme omweg is. Bart wist te melden dat er een knap museum was, en ik was meteen verkocht.

We parkeerden aan de rand van de voetgangerszone, en liepen een restaurantje binnen om te lunchen. In Nederland kan je ’s middags nauwelijks deftig eten krijgen, enkel snacks, maar de omeletten en croques waren zeer in orde. Merel was echter alweer doodop, en ging quasi meteen liggen. Tsja.

Maar na het eten (en een paar pokéstops en een poging tot geocachen op een overvolle markt) liepen we naar het Van Abbemuseum. Ik moet het toegeven: echt de moeite waard! Een mooie verzameling moderne kunst, met veel uitleg, zeer enthousiaste suppoosten, en een sfeervol museumcafé.

Tegen half vijf waren we thuis, tegen half zes was alles al opgeruimd, opgeborgen, en had ik zelfs al een kast vol oude snoep getackled.

Hoe fijn het weekje vakantie ook was, we zijn ook blij van weer gewoon thuis te zijn. In ons eigen bed, hopelijk zonder muggen. En vooral – dixit Kobe – met een goeie wifi.