Geplaatst op

Leeswoede: Hyperion – Endymion – The Handmaid’s Tale – No Man’s Land

Tsja, wat kan ne mens anders doen wanneer hij in de zetel ligt te liggen? Lezen, uiteraard. Nu ben ik in de vakantie al helemaal een lezer: ik durf ’s morgens, wanneer ik wakker word, gemakkelijk nog een uur in bed blijven lezen, en ook ’s avonds lees ik zo goed als altijd nog in bed. In de vakantie lees ik soms zelfs gewoon overdag, terwijl ik daar anders de tijd niet voor heb of maak.

Eind mei had ik nog gevraagd wat ik moest lezen qua science fiction, en op algemeen aanraden had ik toen Hyperion van Dan Simmons ter hand genomen. Ik had helaas niet goed naar de volgorde gekeken, die moest zijn Hyperion – the Fall of Hyperion – Endymion – the Rise of Endymion. Daarbij was me trouwens verzekerd dat de eerste twee zeer goed waren, maar de volgende twee complete rommel. Hmm. Ik heb dus de eerste gelezen – en inderdaad zeer goed bevonden! – en daarna de derde, die ik inderdaad minder vond. Hmm, slim van mij. Ik heb er dan maar de tweede na gelezen, en aangezien ik nu toch al de derde had gelezen en wilde weten hoe het afliep, de vierde erbij gepakt. Complete rommel zou ik het niet noemen, nee, maar de twee laatste (de tweede cyclus) halen belange na niet het niveau van de eerste twee, da’s waar. Maar wie graag science fiction leest: de eerste twee zijn effectief een dikke aanrader.

Maandag ben ik dan aan The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood begonnen, omdat dat zo bejubeld wordt en dan ook blijkbaar zeer goed verfilmd is als serie. Geen idee trouwens dat het eigenlijk ook een vorm van science fiction was, een dystopische toekomstroman. Om eerlijk te zijn was ik niet zo onder de indruk: haar poëzie is duidelijk beter dan haar proza, en zo grondig uitgewerkt vond ik het nu ook weer niet. Tsja. Volgens kenners is de serie in dit geval beter dan het boek. Ik ben benieuwd, want ik ben nu wel geprikkeld.

 

Tegen donderdag was die uit, en heb ik No Man’s Land van Simon Tolkien ter hand genomen. Wel, hiervan was ik dan wél dik onder de indruk! Ik heb het in twee dagen – toegegeven, twee zeteldagen, geveld door de rug – uitgelezen, en ik ga het kopen voor ons pa, denk ik, in vertaling dan wel. Het is het levensverhaal van een Britse jongen, Adam, geboren kort voor 1900 in de allerarmste wijken van Londen, verhuisd naar Yorkshire naar een mijnstadje, door omstandigheden opgenomen in the mansion, en dan naar de oorlog gestuurd in de vallei van de Somme. De titel Niemandsland verwijst uiteraard naar het stuk tussen de twee frontlinies in de oorlog, maar ook naar het feit dat hij zich nergens ooit helemaal thuis voelt. Het is knap geschreven, heel klassiek opgebouwd qua verhaal, maar dat stoort helemaal niet. Denk aan “Oorlog en Terpentijn” meets “Downton Abbey”, zoiets. Zeker een dikke aanrader!

Nu ga ik me wagen aan 1Q84 van Haruki Murakami. Ik lees daar heel wisselende dingen over op Goodreads: de enen geven het vlot vijf sterren en bejubelen het, anderen vinden het dan weer apesaai, nergens naartoe leidend en slecht geschreven. Ik zal wel zien, zeker?

Geplaatst op

Vakantiegevoel. Allez ja, buitenlandse vakantie.

’t Moet er natuurlijk weer om doen: de dag dat we met de fiets op zwier willen, is het amper 16° en hangt er een motregen. Allez ja, zelfs geen mot, maar bon. We klagen hoegenaamd niet over het water in de lucht, dat mocht zelfs  bakken meer zijn, maar uitnodigend was het niet, zeker niet als ge een auto staan hebt.
We hebben na de middag die dan maar gepakt, want ik wilde toch nog even langs de C&A om te kijken of ze nog een zwarte korte jeans hadden voor Wolf – de zijne is foetsie, spoorloos verdwenen. Ik wilde zelf eigenlijk ook wel eens een bermudajeans: ik heb spuuglelijke benen, maar ik trek me er niet te veel meer van aan, en wil in Rhodos niet altijd met een jeans lopen.

Dus ja, twee van die broeken gekocht in de C&A, niks meer voor Wolf, en dan zijn we maar doorgereden naar de Wondelgemstraat: donderdag vertrekt Kobe op kamp, en zijn haar was alweer op het langste. Dat groeit, man, dat groeit, ik ben daar stikjaloers van.

Het leuke aan de Turkse kapper is dat ge daar in het rijtje kunt wachten zonder fysiek aanwezig te zijn ^^ We wipten binnen, zagen dat er nog twee man voor ons was, vroegen om ons daarna te noteren, en gingen dan maar vieruurtjes halen bij de Turkse bakker, en karpouz (watermeloen) bij de Turkse kruidenier, en dan nog wat kleinigheden in de Zeeman, zoals nieuwe cachepotjes. Toen we terug bij de kapper kwamen, zat er al drie man achter ons :-p

Enfin, met een versgeknipte en stralende Kobe weer naar huis, en een zuiders vakantiegevoel.

Geplaatst op

Kobetijd

Merel is gisteren op kamp vertrokken, vijf daagjes, tot en met zondagmiddag. Zij zag het compleet zitten, tot bij het vertrek aan het station Lieze begon te huilen, en toen deed ze gewoon maar mee. Lang leve Diederik die hen allemaal opnieuw deed lachen. Zalige leiding!

Het resultaat is natuurlijk dat, doordat Wolf in De Haan zit, Kobe eventjes enig kind is. De bedoeling is dat we in die daagjes zeker eens tot aan het atheneum fietsen, en ook eens tot in ’t stad fietsen. Kobe moet gewoon meer fietservaring krijgen, als hij in september met de fiets naar school wil gaan. Hij weet dat vooral ook zelf, en ziet dat helemaal zitten.

Ik zag echter vandaag dat iemand een ganse hoop legergerief weg deed via Gift Gent, en ik zag dat al helemaal zitten voor kamp en scouts en larp en al. Alleen was het te veel voor de fiets, en dus namen Kobe en ik maar de auto. We zaten bijna aan de Palingshuizen, en vandaar dus maar een stap naar de Bel&Bo via de Atita. Ik had een bon van 75 euro, vond niks in de solden, maar wel een heel leuk bloesje in zwartwit. Goed gereden! De Brantano had niks voor ons, maar Kobe wilde eigenlijk vooral naar de Action om nieuw slijmgerief. In de Atita hadden we al van die piepschuim bolletjes gevonden voor bollekesslijm, en hij was helemaal in zijn nopjes!
Thuis moest er dan uiteraard meteen slijm gemaakt worden, ha ja. En blinken dat hij deed!

Vandaag namen we dan maar de fiets naar Mariakerke. In het doorgaan reden we langs de Botestraat en de omleiding door de werken, in het terugkeren namen we het nieuwe fietspad door de Lange Velden, en we zagen dat het goed was. Als in: heel rustig en aangenaam om te rijden ^^

Hij is al iets zekerder nu, maar we gaan die route nog wel een paar keer rijden, mijn zoon en ik. En wellicht ook wel samen naar school, dat ook.

Geplaatst op

Lang leve de zondagavond!

Heerlijk: je belt naar het Zeepreventorium voor een praktische vraag, krijgt de psychologe aan de lijn, en die geeft eventjes Wolf door want die liep net naast haar.

Wat ik haar wou vragen, was het volgende: ook in de vakantie zit Wolf wel degelijk in De Haan. Het is namelijk een ziekenhuisbehandeling cum school, en niet omgekeerd. Het is dus niet omdat de school stopt, dat de behandeling stopt. Ik weet wel dat dit voor ons allemaal veel lastiger gaat worden – en al is. Het is zalig dat ik gewoon thuis kan zitten niksen, samen met Merel en Wolf, en ja, het piekt dat Wolf er niet is.
Aangezien hij de tien nachten die hij mist door mee te gaan naar Rhodos, moet inhalen, blijft hij nu ook telkens de vrijdagavond ginder, en kunnen we hem pas ophalen tegen half twee op zaterdag. Dat maakt de weekenden extra kort natuurlijk. Normaal gezien moet hij op zondag tegen kwart over acht/half negen terug zijn, zodat iedereen zonder stress op maandag kan beginnen met de behandelingen en school. Die zondagavond telt eigenlijk niet als overnachting, maar is gewoon praktisch, zeker voor die kinderen die uit Limburg of Wallonië komen, en dus drie-vier uur onderweg zijn.
Nu, Wolf heeft geen behandeling op maandagmorgen, en school ook al niet. En ik dacht dus: ik moet toch niet werken, er is op maandagochtend hier geen stress, dus waarom zou hij niet op maandag mogen binnenkomen? Dan heeft hij nog de zondagavond met ons allemaal, en kan hij hier rustig wakker worden en ’s morgens nog wat spelen met de kleintjes.

Ik belde dus om te vragen of hij niet op maandag mocht binnenkomen, en ze zag er meteen de voordelen van in, vooral mentaal. Ze ging het bespreken met de behandelende groep, en me nog iets laten weten.

Vanmiddag liet Wolf al weten: “Ja, mama, het mag!” Mijn hart maakte een sprongetje: van zaterdag half twee tot maandag tien uur ’s morgens is toch alweer net iets meer. Oef.

Het worden lange dagen, nu in de vakantie…

Geplaatst op

Vakantie is…

  • dingen doen waar je anders geen tijd voor hebt of maakt
  • Merels beste vriendinnetje hier laten spelen, en die twee voortdurend zien giechelen
  • vijf potten gisteren gemaakte kriekjesconfituur – met dank aan de twee meisjes die hielpen krieken te ontpitten – van etiketten voorzien en wegzetten. Nog eens merci voor de krieken, Jarno!!
  • de van Lieven gekregen rode besjes tot confituur verwerken

  • verse icetea maken

  • het terras eens schuren, samen met Kobe. Er zitten nog altijd vlekken op die niet weggaan, maar bon, ’t is een pak properder nu
  • een klein beetje inhalen van de gigantische blogachterstand. Het zit allemaal klaar in mijn hoofd, maar dat uittikken he…
  • me installeren met mijn boek in mijn buitenzetel onder de kruin van een breedgetakte beuk, euh, krulwilg
  • ijsjes eten

Geplaatst op

Tussendagje

Het werd een tussendagje vandaag, eentje waarop totaal niks moest. Oorspronkelijk was het plan om vandaag naar de Ikea te gaan, maar we hadden eigenlijk allemaal geen goesting. Na de drukte van gisteren deed een dagje niksen in huis wel deugd, ja.
Eten hoefde ik ook al niet te maken, want dat hadden we gisteren meegekregen. Er was namelijk nogal wat over van de vol au vent, de sla en de puree, en anders gingen ze het weg moeten gooien. Ik kreeg dus de vraag of ik er mee wilde, en ik zei geen nee natuurlijk.

En verder? Hebben we allemaal wat gelezen, gespeeld, gecomputerd, dinges in orde gebracht… Ik had nog kine vanmorgen, en ben even in Wippelgem nog een cache gaan zoeken. ’t Was wel koud vandaag, maar bon.

Vakantie, dus, in de ware zin van het woord.

Geplaatst op

Vakantie

Vakantie, dat is:

  • kinderen die fantastische spelletjes spelen met een baby gryphon die Jonas heet en zijn verzorger.
    IMG_3251
  • Bart die fantastisch kookt: versgesneden, nog knapperige groenten in een papillot met zalm, kabeljauw, garnalen, mascarpone en een beetje citroensap. Het ziet er misschien niet uit, maar geloof me, het was echt bijzonder lekker!
    IMG_3253
  • Merel die gezellig in het zonnetje ligt te lezen. Toch nog één van de kinderen die graag leest.
    IMG_3256
  • Wolfs vriendinnetje die langskomt met een boek, meteen blijft eten, en dan ’s avonds met de rest Mario Kart speelt.
    IMG_3257

Maar verder is er voor mij niet zo veel verschil. Ik lig. En hang was op, en leer Merel heel eventjes fietsen. Eigenlijk kan ze het, maar ze mist zelfvertrouwen, zoals altijd. En dan lig ik weer. Tsja…

Geplaatst op

Alleen, of toch niet?

Het had wel iets, met zoveel aan de ontbijttafel: twee extra kinderen, en dus extra lawaai. Al viel dat eigenlijk al bij al goed mee. Ook gisterenavond waren ze wonderwel snel stil. Ofwel hebben ze eindelijk leren fluisteren, dat kan ook.

Tegen elven waren beide gasten opgehaald, en een kwartiertje later vertrok Bart met Wolf en Merel naar Ronse. Zelf kan ik nog niet mee, drie kwartier in de auto zitten zou moordend zijn. Gelukkig begrijpt Nelly dat volkomen, en vond ze dat ook helemaal niet erg. Kobe bleef ook thuis, want die mocht in de namiddag naar een verjaardagsfeestje, en hoe! Van twee tot vijf speelden ze blijkbaar een fantastisch wijs bosspel in het Claeys-Bouüaertpark, vlak naast mijn school. En ik had nog meer geluk: Hannah haar mama wist dat ik met een rugprobleem zit, en bood zelf aan om Kobe op te halen om één uur, en hem na afloop ook weer thuis te brengen. Wat een service zeg!

En dus zat ik in alle stilte alleen thuis, en dat was al even geleden, gezien het feit dat het vakantie is. Lang duurde dat echter niet: tegen twee uur was Sofie hier, voor een veel te lang uitgestelde babbel over haar nieuwe directeurschap, de geplogenheden intussen op onze school, de gezondheid van alle mogelijke familieleden, en nog wel zo’n paar dingen. Gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar, da’s zeker?

En toen werd het weer stil. En, ik geef het toe, de namiddag leek lang te duren.

Kobe werd aan huis gebracht rond half zes, en plofte doodmoe maar met een grote voldane grijns in de zetel. De anderen waren maar thuis tegen kwart na zes, maar wel beladen met stàpels eten, dessert, soep, pompoenen, bloempotten… Ik voelde me in de watten gelegd, dat was duidelijk.

Maar vooral was ik blij met het volk in huis. Ik ben graag alleen, maar het moet tegenwoordig ook niet te lang duren: ik verveel me steendood.

 

Geplaatst op

Huizeke spelen

Dat was toch wat Bart het noemde, vandaag. Er werd lang geslapen, wat tv gekeken of gecomputerd, en daarna een enthousiast kamp gemaakt.

Na de middag installeerden we ons allemaal in de zetel, en keken samen naar een jeugdfilm over spoken in een restaurant. Heerlijk rustig, en precies wat we allemaal nodig hadden.

IMG_3229

De dag kabbelde rustig verder, en Merel en ik besloten om toch het kleine pompoentje van Omaly, dat Bart zondag in het eten vergeten doen was, uit te hollen, soep te maken en een halloweenpompoentje te kerven. Dat lukte wonderwel, en de soep was heerlijk ^^

IMG_3234

’s Avonds keken we nog met de jongens naar een film, dus ja, een bijzonder relaxte dag. Of zoals mijn liefste het dus noemt: huizeke houden. Tsja, wat kan ik anders doen momenteel?