Snoeptaart
Merel is de reeks Gogogo! op Ketnet aan het bekijken, en daarin ging het plots over een snoeptaart. “Goh”, zei ik, “waarom maken we vandaag niet eens een snoeptaart? We hebben toch niks beters te doen!”
Mijn rug doet het namelijk niet, ik vermoed dat dat een beetje de weerslag is van de zware projectweek én het concert van zaterdagavond. Tsja. Ik had eigenlijk niet eens verwacht dat ik het einde van de projectweek ging halen, dus ja.
Kobe en Wolf begonnen meteen te lachen: blijkbaar hadden we net hetzelfde gedaan toen zij, jaren geleden, ook die bewuste aflevering hadden bekeken. Ik herinnerde me het absoluut niet, maar ik geloofde hen best.
De kinderen begonnen met het bakboek van de Boerinnenbond een kleine hoge cake te bakken, en hoe moet je gemorst deeg opkuisen? Met je tong natuurlijk!
Ik had met Wolf alle mogelijke snoep gekocht en daar mochten ze dan de cake mee versieren.
Er werd natuurlijk ook gretig van gegeten, en voor een keertje mocht dat wel. Het is vakantie voor iets, toch?
Krokusgeocaching: het vervolg
Mja, ik denk dat Véro en ik gewoon allebei straatlopers zijn, toch als het gezelschap ons aanstaat en er geen ander volk is :-p
In ieder geval was het vandaag ook best te doen qua weer, en dus gingen we verder waar we maandag gestopt waren: die twee ontbrekende caches en dus ook de bonus oplossen, en dan een reeks HilJor doen, ook allemaal rond Lochristi. Deze keer was ook Kobe – verplicht – mee, want die was de hele vakantie letterlijk nog niet uit ons huis geweest.
We hebben het rondje met de auto gedaan, en dat was bij wijlen nogal riskant wegens boerenslag, maar bon, het is gelukt, en we hadden een bijzonder fijne middag, vond ik. Oh, en massa’s foto’s, dat ook. U krijgt er hier een paar. Courtesy Véronique.
Koekjes bakken
De kinderen verveelden zich zowat, en ik stelde voor om koekjes te bakken. Meteen had ik drie zeer enthousiaste kinderen, die zich op het recept van de Boerinnenbond wierpen en begonnen te knutselen.
Het resultaat mocht er wel zijn, maar lekker waren ze eigenlijk niet: het was meer brooddeeg dan wat anders. Bon, volgende keer dan maar het recept van zandkoekjes of zo, zeker?
365 – 06 maart 2019 – spelletjes
Geocachetochtje onder meisjes
Yup, voor het gemak noem ik Véronique en mezelf ook een meisje :-p
We hadden het op voorhand al gepland: we wilden geocachen in de vakantie! En vandaag was het dan wel niet warm, het was tenminste droog, en dus reden we naar Lochristi voor een rondje Arendsoog en nog wat andere losse caches.
In totaal hadden we maar liefst 13 caches, maar het rondje Arendsoog konden we niet afwerken omdat we het juiste paadje naar twee exemplaren niet vonden. Goh, ik vraag dat wel eens aan de legger, en dan is het voor een volgende keer. En ja, het was koud, en ja, het was een beetje lang, maar we hebben er onnoemelijk van genoten.
365 – 27 december 2018 – zelfgebakken
365 – 30 oktober 2018 – Onderdale
Nest
Vandaag werd een thuishangdagje. Letterlijk. Mijn lijf schreeuwde moord en brand van alle inspanningen van de vorige dagen, en dus werd de zetel mijn habitat. En duidelijk niet alleen dat van mij: de kinderen genoten ervan om in elkaars buurt te zijn, en besloten om ook met zijn drieën fijn te zetelhangen. Ze babbelden, speelden, computerden, en hingen rond.
Toen ik vroeg wat ze wilden eten, zei Wolf: “Pizza”, al lachend want dat hadden ze vrijdag blijkbaar ook al gegeten. En toen zei Kobe, die dat van zijn broer trouwens niet had gehoord: “Pizza”. En toen werd het een running gag, en jawel, wat hebben we gegeten? Pizza ^^ Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vond, want dan hoefde ik niet eens te koken, en voor 17 euro eten voor ons allemaal, netjes aan huis gebracht? Dik in orde!
Op en bepaald moment hebben we zelfs lekker samen met zijn vieren gehangen, op en over elkaar. Het doet zo ongelofelijk veel deugd dat “mijne nest” weer compleet is, en dat we zelfs gewoon niks te doen hebben behalve gewoon bij elkaar zijn. Ik ben blij dat Wolfs eerste week meteen ook gewoon een vakantieweekje is, want anders werd het meteen druk. Nu is het nog wennen met opnieuw drie kinderen, maar er is niemand rouwig om. Gelukkig…
Rondje Blauwbuik
In april was ik een namiddagje gaan cachen met Véronique en haar dochter. Dat was haar toen zo goed bevallen, dat we afgesproken hadden om dat wel eens meer te doen. Maar bon, ne mens moet tijd hebben en die moet dan nog samenvallen ook natuurlijk. Vandaag was gelukkig wél zo’n dag! Wolf zat uiteraard in het Zeepreventorium, en Léonore was op vakantie met haar papa, maar Véronique had wel haar dertienjarige plusdochter bij zich, en die zag dat cachen hélemaal zitten.
De vorige keer was het een Toertje Daknam geworden, nu gingen we vlakbij voor een Rondje Blauwbuik in Eksaarde. Ook hier waren de caches ongelofelijk mooi uitgewerkt, zoveel meer dan een potje achter een boom.
We wandelden dik drie uur, genoten ervan, snoepten nogal wat, en Véronique maakte foto’s.
Onderweg dronken we iets op het terras van een cafeetje dat eigenlijk gesloten was, maar waarvan de uitbaatster bezweek voor onze charmante glimlach.
Waren we moe? Jawel, maar het was meer dan de moeite waard.