Lieve Wolf
je verjaardag is al een paar dagen voorbij, ik geef het toe, maar het kwam er niet van je te schrijven. Je bent twaalf nu, en draai het of keer het zoals je wel, ergens blijft dat toch een mijlpaal.
Ik heb zo bijvoorbeeld hier de inschrijvingspapieren liggen voor het middelbaar. Je gaat uiteraard naar mijn school gaan, dat is zowat de dichtstbijzijnde middelbare school, en een goeie school bovendien. Je kiest ook zelf voor de vier uur Latijn, en je weet dat je me daar een immens plezier mee doet. Eigenlijk heb je niet echt de keuze, want met jouw palmares in het lagere zou het zonde zijn mocht je geen Latijn proberen. Maar zoals gezegd, je kiest er ook zelf voor.
En verder is er alweer niet echt een trendbreuk met vorig jaar. Je bent nog steeds mijn lieve, bedachtzame en vooral zorgzame Wolf. Ja, je durft al eens de prepuber uithangen, en het valt me op dat je in het weekend zelfs al eens tot na tienen durft slapen. Maar echte humeurswisselingen zoals een echte puber heb je gelukkig (nog) niet. Het hanggedrag begint zich wel al te manifesteren, en je kan met je ogen rollen als geen ander als ik je weer eens wijs op het feit dat je je bord niet hebt afgeruimd of zo.
Ik heb het er ook al met je over gehad: wij twee, wij gaan nog serieus boel hebben. Dan grinnik je schaapachtig, en moet je me gelijk geven. Maar voorlopig komen we nog prima overeen, Wolfje. Je snapt perfect wanneer ik een lastige dag heb, en vice versa, en dan laten we elkaar gewoon met rust. Soms kom je ook gewoon je hart luchten bij mij, en moet ik luisteren naar je minutenlang geraas over wat er allemaal oneerlijk, onrechtvaardig en unfair is in deze wereld, en vooral dan tegenover jou. Soms kom je me ook gewoon een knuffel geven, zomaar.
Ik zou er eigenlijk graag wat vaker met jou op uit trekken, gewoon, wij twee onder elkaar. Helaas, er is nog steeds je broer en je zus, en ook al zien we die alletwee doodgraag, soms zijn ze gewoon lastig. Want lag het aan ons, dan gingen we gewoon samen cachen. Misschien is dat wel een ideetje voor deze zomer, jij en ik op de moto, terwijl de kleintjes bij papa blijven.
Soms zie je er ook echt zo volwassen en groot uit, en soms gedraag je je ook zo. Maar af en toe, vooral als je met Kobe en Merel aan het spelen bent, zie ik toch ook nog een klein kind in je, liefje. Je zit op de wip tussen twee werelden, en je hebt het er nu soms al lastig mee.
Toch kan je niet zeggen dat ik je veel verbied: als je een berichtje krijgt van Quinten met de vraag of je langskomt, zal ik daar zo goed als altijd ja op zeggen, als je er de tijd voor hebt. Dan neem je je fiets en rijd je tot daar, of stap je gewoon de tram op. Je tramabonnement zit tegenwoordig standaard in de binnenzak van je winterjas, heb ik gemerkt, en ik vind dat best grappig.
Ach Wolf, ik vind het eigenlijk gewoon fantastisch dat ik je groot mag zien worden, en ik vind het vooral fascinerend om te zien hoe jij op die twaalf jaar echt al bent uitgegroeid tot een tiener met heel erg duidelijke ideeën en standpunten. En ik voel me bevoorrecht dat je me nog steeds de kans geeft om er zo’n groot deel van uit te maken, en dat je bij mij terechtkomt voor raad en daad.
Ik zie je graag, Wolf. Meer en meer.
