Elk jaar in september heb ik wel last van mijn stembanden: na drie maand relatieve rust weer volop voor een klas spreken, dat is niet evident voor een al zwakke stem.
Maar dit jaar voelde het anders: precies niet de stembanden, wel meer de keel zelf. Of nee, ook niet mijn keel, maar eerder mijn amandelen. Dit weekend was het er niet op gebeterd, ondanks de rust en het extra slapen, en dus ging ik even tot bij de dokter. Die was formeel: tonsillitis, ofte amandelontsteking.
Rust en antibiotica, zei ze. En keek me aan. En herhaalde: “Antibiotica dus”.
Tsja.
Ze kent me al een beetje.