Mja…
Deze morgen was er totaal geen verandering in mijn ’toestand’, dus de neurologe achtte het meningitisgevaar geweken, en liet me naar huis gaan. Oef. Ze heeft er geen idee van wat er nu eigenlijk aan de hand was, en verwijst me door naar een internist. Wel heeft ze nog bijkomend bloedonderzoek en meteen ook urineonderzoek laten doen, dus ik ben benieuwd. Dinsdag opnieuw naar de dokter dus.
Bart kwam me ophalen, thuis douchte ik me snel, kleedde me min of meer op, en we trokken met zijn allen naar Zomergem, naar mijn broer, diens vrouw, en vooral ook mijn metekindje Marie-Julie voor haar verjaardagsfeestje.
Er waren verschillende aperitiefhapjes, kreeftensoep, coq-au-vin met frietjes, en een overvloed aan taart. Er was vooral ook een makkelijke zetel, spelende kinderen, en Tom Boonen die Parijs-Roubaix won. En de kleine Marne, mijn andere metekindje.
Ik kwam, ik lag, en ik zag dat het goed was. Maar ik ben blij dat ik nu in mijn zetel kan liggen, want ik ben doodop. Damn you, onbekende ziekte!