Vorig jaar stuurde Jeroen me plots de vraag of we naar The Cure gingen gaan met gewone tickets of VIP-tickets. Niet of ik meewilde, nee, daar ging hij zonder meer van uit. En op kerstavond kreeg ik dan een prachtig metercadeau, namelijk het bewuste VIP-ticket!
Ik zat er al wekenlang naar uit te kijken en was eigenlijk ook heel blij dat in de VIP-tickets ook parking rond het gebouw inbegrepen was: we moesten nog eventjes stappen, maar niet echt ver, wat perfect haalbaar was voor de voet.
We waren wel een uurtje later dan gehoopt: Jeroen had niet echt rekening gehouden met de reële grootte van de files rond Antwerpen tegenwoordig. Tsja.
Maar er was dus wel fijn gezelschap, een goed tafeltje en een zeer genietbare walking dinner:
En toen was er, uiteraard, het concert. We zaten helemaal vooraan links, maar nog net ver genoeg om niet te schuin te zitten. De perfecte plaatsen, quoi. En het concert? 2.5 uur zalige muziek: eerst wat nieuw werk en wat minder bekende nummers, en het laatste uur echt pure juke box: de ene hit na de andere, zelfs al voor de bisnummers begonnen. Ze speelden A Forest redelijk vroeg, en de bassist Simon Gallup liet zich op het einde gewoon helemaal gaan, heerlijk!
Ook Lullaby kwam voorbij, en dat heb ik zelfs helemaal opgenomen, met tranen in mijn ogen. Dit was het concert, dit was het nummer dat ik samen met Erik ging bekijken, hadden we afgesproken.
De rest van de video’s staat op mijn youtubekanaal.
Ik heb ook een pak foto’s genomen, waarvan ik er hier een paar zet.
Bompa Smith – toch ook al 63 – was in zeer goeden doen, zo bevestigde ook Mark. Hij kan het weten, want hij was hen al gaan bekijken in Jekaterinenburg en nog ergens anders.
En toen konden we nagenieten in de VIP met nog een drankje en de nodige dessertjes. En reden we naar huis toen de files al weg waren en we vlotjes konden rijden.
Wat een avond. Maar echt, wat een avond!
