Geplaatst op

Afscheid van mijn motor…

Deze morgen is er een klein stukje van mijn hart afgebroken, en ik denk niet dat het nog kan geplakt worden…

Bart, een bevriend larper, is namelijk mijn motor komen ophalen. Ik had eerder een motor dan een auto, ik heb er als student een vakantiejob voor gedaan en reed rond op mijn 21ste, altijd met hetzelfde model, een Suzuki Savage. Dat is een kleine, lage chopper, 652 cc, riemaandrijving, luchtkoeling, een heerlijk ding om mee te rijden.

Ik heb met een hoop mannen van toen middelbare leeftijd in Zomergem een motorclub opgericht, MC Arapaho, en reed als eenentwintigjarige met hen mee op zondagse toer. Secretaris was mijn functie en ik heb me er echt mee geamuseerd.

Ik ben met het ding ooit naar Parijs gereden, enfin, naar Jouy-en-Josas bij Versailles, waar een goede vriendin destijds werkte, en we zijn samen gaan cruisen op de Champs Elysées.

De laatste jaren voor mijn rugprobleem reed ik al niet vaak meer: ik moest te vaak kinderen of boodschappen meenemen of andere dommigheden, en om naar school te rijden op een mooie zomerdag nam ik dan liever de fiets. Dat scheelt een pak in kledij, namelijk. De regels zijn ook enorm verstrengd, en terecht: ik heb nog gereden met sandaaltjes, shortje, bustier en jawel, lederen handschoentjes, in mijn magere en leniger studentenjaren.

Sinds mijn rugongeluk in 2017 stond hij stil, die motor. Bart reed ook al niet meer, sinds hij zelf zijn knie om zeep had geholpen door ermee te vallen. Ik kreeg het echter niet over mijn hart om hem weg te doen, dat betekende het definitief afsluiten van een stuk van mijn jeugd, een stuk van mijn vrijheid, een stuk van mijn wilde haren.

Maar het ding stond op den duur in de weg, en die rug gaat toch nooit meer beter worden. Ik mag er niet meer op rijden, het geeft me te veel schokken. En dus heb ik van mijn hart een steen gemaakt en heb hem weggegeven. Kon ik hem verkopen? Goh, wellicht wel, maar dat wilde ik niet.

Bart is hem komen ophalen, omdat hij stelde dat het ding gewoon wat extra liefde nodig had. Dat is ook zo: hij staat vier jaar stil, zit onder het stof en vuil, de leidingen moeten gekuist worden, maar vier jaar geleden reed hij wel nog prima, met nieuwe banden en al.

Ja.

Het deed pijn om mijn motor te zien vertrekken. Maar ik weet dat hij in goede handen is.

Ik ben officieel een ouwe taart nu.

Zucht.

Geplaatst op

Motoweer

Eigenlijk ben ik met de jaren een goed-weer-rijder geworden, dat geef ik volmondig toe. Er is een tijd geweest dat ik enkel mijn moto had, lang lang geleden. Maar toen vond mijn schoonmoeder dat de tocht Gent-Oudenaarde toch te ver was in de winter met de moto, en gaf ze ons een auto. Wij zeiden geen nee, natuurlijk ^^

Sindsdien heb ik altijd al een moto gehad, dat wel, steeds een Suzuki Savage, een 650: laag, simpel, goedkoop, en wijs.

Hij heeft in de garage gestaan sinds november: als je een auto staan hebt en geen files moet trotseren, dan neem je in de winter de auto, geloof me. Toch als je moet lesgeven en geen vijftien kilo kleding wil uitdoen, en daarna nog kinderen moet ophalen aan school. Maar intussen komen de kinderen te voet naar huis, en is die moto eigenlijk echt wel fijn, als ik niet de tijd heb om te fietsen. Vandaag heb ik hem dus weer uitgehaald. Bart had vorige week al gereden, maar in de vakantie kan ik er moeilijk de drie kinderen op stapelen.

Ik wist meteen weer waarom ik het ding ondanks alle kosten en het gevaar blijf houden: ik ben verliefd op het rijden. Ik ben wel in mijn dubbel springuur tot aan de garage gereden om mijn vering te laten bijstellen: daar was iets mis mee. Maar verder? Heerlijk ding.

Ooit, als ik groot ben, koop ik me een Harley. Later, ooit eens. Serieus.

Geplaatst op

Moto

Het was eigenlijk ongelofelijk stom, maar ik ben pas vandaag de moto kunnen gaan ophalen in de garage. Het is al een serieuze tijd prachtig weer geweest, ik weet het, maar we waren in de verbouwing zo’n beetje de sleutels van de tweede garage kwijtgespeeld, waardoor ik niet aan de moto kon. Stom, ik weet het.

Ik laat de moto elke lente even nakijken: het ding is op zich al gevaarlijk genoeg, ik wil dat het meteen ook in orde staat.

Dit jaar heeft het me wel wat gekost: er moesten nieuwe banden op. Ik rijd niet veel, maar de banden verslijten en versterven na een tijdje sowieso.

Waarom doe ik de moto dan niet weg? In termen van geld is het inderdaad een duur ding, het staat meer stil dan wat anders. Het geeft me alleen zo’n enorm gevoel van vrijheid, gewoon weten dat ik, als ik wil, de moto opspring. Dat daar in praktijk vooral drie kinderen tegenover staan en ons Belgisch weer, dat vergeet ik voor het gemak even.

Tsja.

Ieder zijn hobby zeker?