Geplaatst op

Zwoele stem

Oké, een larp is nooit goed voor de hoeveelheid benodigde slaap, en ja, je durft al eens te veel praten en roepen en zingen. En de slappe lach krijgen. En veel te veel in de rook van het kampvuur zitten. En emotioneel worden omdat het de laatste van de reeks was.

Maar een LARP in juni is helemaal nefast, zo blijkt. Tegen het einde van het schooljaar ben ik op. Doodop. Het is op de tanden bijten tot eind juni en dan crashen begin juli, elk jaar opnieuw.

Een larp in juni is dus dubbel gevaarlijk. Ik heb eigenlijk nog redelijk wat geslapen, niet gezongen, nauwelijks geroepen, maar toch is mijn stem eraan voor de moeite. Ik vermoed dat er meer aan de hand is: mijn keel doet eigenlijk ook behoorlijk veel pijn en ik snuffel als een verwaarloosde buffel. Maar mijn stem klinkt momenteel wel heel erg zwoel en laag, een nachtradiostem dus.

Om maar even te demonstreren:

https://youtube.com/shorts/cOyrj71V-WE

Geplaatst op

Stem

Sinds ik – ondertussen bijna twee jaar geleden – mijn stem weer onder controle moest krijgen, ben ik een pak voorzichtiger geworden.

In 1991 ben ik geopereerd aan mijn stembanden, en zijn er kleine cystes weggenomen. Ik heb toen ook meteen twee jaar zeer intense logopedie gevolgd, en ik heb meteen ook mijn theaterplannen opgeborgen, met ongelofelijk veel spijt in het hart. Onderwijs kon nog net, op voorwaarde dat ik bijzonder stemhygiënisch te werk ging.

Twee jaar geleden ging het opnieuw mis: blijkbaar waren er door de jaren heen opnieuw foutjes geslopen in mijn stemgebruik, en door moe te zijn, verkouden, en in het koor alt te zingen, was ze opnieuw om zeep. Ik heb toen opnieuw een jaar logopedie gevolgd, met goede afloop: mijn stem kan er weer tegen.

Maar september, dat blijft een risicovolle maand. Een stem is een spier, en die is drie maand lang enkel recreatief gebruikt, en nu plots weer zeer intensief. Ik begin het een klein beetje te voelen, en moet dus opletten. Maar het is een hele opluchting: waar ik vroeger soms hees was in de derde week van september, is dat nu niet het geval.

Lang leve de logopedisten. En lang leve een schitterend man. Dank je, Dick De Bruycker, om mijn stem te redden. En dus ook mijn passie.

Geplaatst op

Otorhinolaryngologisch onderzoek

Ofte, een nazicht bij de stemarts om te zien hoe het intussen zit met die stembanden van me.

Goed nieuws: de verdikking (de nodulus, ofte het knobbeltje) is verdwenen. De logopedie helpt dus, gelukkig maar. Alleen merk ik dat mijn stem nog verre van in goeie conditie is. Ik ben nog veel sneller hees dan vroeger, en mijn stem doet sneller pijn.

Mijn doel is: na de grote vakantie de stem weer in orde hebben. En hopelijk tegen dan ook al wat zangtherapie, zodat ik weer naar het koor kan gaan. Want ja, ik mis het. Ik ben zelfs met opzet naar hun laatste twee concerten niet gegaan, omdat dat eigenlijk toch wel pijn zou doen.

Maar er is beterschap in zicht, dus. Yay!

Geplaatst op

Kafka (en ook wel: auw!)

Om half elf moest ik vandaag in het ziekenhuis bij de logopedist zijn. Daar lagen de door de arts ingevulde papieren voor school klaar, alleen… hij had gedateerd op 23/11/2012, wat gegarandeerd ging geweigerd worden. De logo belde naar de dienst OKN, maar de dokter was aan het opereren. Soit.

Na mijn sessie ging ik dus maar naar de dienst om de papieren af te geven. Echter, hun belletje stond op rood als zijnde bezet, en dan helpt het ook niet om te bellen, want dat horen ze niet. Na een kwartier van rood gepinkel en geen levende ziel te zien had ik er genoeg van, nam ik mijn telefoon en belde ik naar het nummer dat vermeld stond als het te informeren nummer als je een afspraak niet kon nakomen. Bleek de algemene balie te zijn, waar ze me gezwind doorverbonden met de betreffende dienst. Ik hoorde de telefoon overgaan, en jawel, er werd opgenomen. Ik legde uit dat er foutief ingevulde papieren waren, en vermeldde terloops dat ik voor de deur in de gang stond. Waarop de verpleegster: “Ah maar kind toch!” uitriep en – met de telefoon nog tegen het oor gedrukt – haar deur opendeed. Ze ging de papieren doorgeven :-p

De techniek staat toch voor niks he :-p

Iets minder technisch en iets meer klungelig ging het er even later aantoe. Omdat het intussen al kwart voor twaalf was, ik nog snel boodschappen moest doen en de kinderen wilde ophalen om 12.15, zette ik er in de parkeergarage stevig de pas in. Geen goed idee, neem dat van mij aan: de grond is glad en olieachtig, en ideaal voor uw hakje om weg te schieten. Resultaat: licht verstuikte rechterpoot. Ik dacht dat het allemaal zo erg niet ging zijn, krabbelde overeind, beet serieus op mijn tanden tegen de misselijkheid, en reed naar huis.

Auw.

(En nu, ’s avonds laat, met een verband eromheen en wat zalf: nog steeds auw. Het is niet gezwollen, het is niet blauw, het doet alleen pijn, vooral als ik gewoon stilzit. Meh.)

Geplaatst op

Otorhinolaryngoloogdinges

Ik heb dus een week moeten zwijgen. Wie me kent, weet dat dat moeilijk lijkt, maar eigenlijk viel dat best mee: het is gewoon een mentale knop omdraaien. Ik heb het trouwens vroeger ook al een paar keer moeten doen, toen ik geopereerd werd aan mijn stembanden, en meteen ook mijn toneelambities gefnuikt werden.

Ik heb veel geschreven met een witbordstift op mijn gelamineerde blaadje, en vooral ook veel hints gespeeld, met soms hilarische gevolgen. Af en toe, als het muisstil was, heb ik ook vrijwel onhoorbaar gefluisterd, op een manier waardoor mijn stembanden niet gebruikt werden. Mja…

Helaas, het heeft niet mogen zijn: de knobbel is onveranderd. Donderdag ben ik bij de otorhinolaryngoloog geweest, een zeer droog en sarcastisch man, die ik eigenlijk wel best kan pruimen. Mja. Ik ga woensdag dus naar de logopedist (dezelfde als negentien jaar geleden, een schitterend man, diensthoofd in het Jan Palfijn) om de oorzaak te achterhalen waarom mijn stem nu plots zo lastig doet. Pas dan kan er overgegaan worden tot een eventuele operatie, waarbij de knobbel weggesneden wordt. Vijf dagen stemrust, dat valt wel mee.

We zien wel.

Meh.

Geplaatst op

Stemproblemen

Ik zat het eigenlijk al een paar weken te zeggen, dat mijn stem niet goed aanvoelt. Door de steeds terugkerende keelontsteking viel ze nu eigenlijk acuut weg: ik ben behoorlijk hees.

Deze voormiddag had ik een afspraak bij mijn vaste oor-, neus- en keelarts, degene die me ook negentien jaar geleden heeft geopereerd aan diezelfde stembanden. Ik hield mijn hart vast, en jawel: een beginnende stembandknobbel op mijn rechterstemband.

Oi.

Ik moet een week zwijgen – ‘stemrust’, zoals dat zo mooi heet, en dan ging hij wel zien. Hopelijk is het daarmee opgelost. Daarna ga ik, ook al heeft de dokter dat nog niet vermeld, terug naar de logopedist. Eens kijken of mijn stemgebruik nog altijd ok is, en of het niet moet bijgestuurd worden.

Ik hoop maar dat het niet te maken heeft met mijn switch eerder dit jaar binnen het koor van tenor naar alt. Want tenor mag ik er niet meer zingen, wegens afwijkend stemtimbre. Zucht. Ook dit ga ik laten nakijken door mijn logopedist.

Soit, mijn eerste beroepsziekte is een feit. Zowat de enige die een leerkracht Latijn kan hebben :-p

Geplaatst op

Thuis.

Ik zit thuis. De hele week. En ik kan u niet eens vragen om koffie te komen drinken, want ik moet zwijgen. Allez, toch zoveel mogelijk, niet zo strikt als destijds na mijn stemoperatie.

Ik sukkel nu al meer dan een maand met mijn keel en bovenste luchtwegen. In december had ik een knoert van een sinusontsteking, in die mate zelfs dat mijn tanden er serieus pijn van deden. De dokter schreef me amoxicilline voor, een stevig antibioticum.

Begin januari was het opnieuw zover: sinusitis en keelontsteking, en deze keer was ik zelfs compleet geveld, in die mate zelfs dat Bart een dag is thuisgebleven om voor de kinderen te zorgen. De dokter schreef me een zwaarder antibioticum voor, iets dat – dixit de bijsluiter –  enkel mag gegeven worden als gewone antibiotica niet meer helpt. Hmpf.

Vrijdagavond had ik het weer zitten: mijn beide amandelen begonnen serieus dik te staan, mijn ganse keel stond in brand, en de sinussen, tsja, daar zwijgen we over. Ik heb Orofar genomen, mijn neus gespoeld, en het voorlopig daarbij gelaten. Zaterdagavond had ik verplichtingen, zodat ik mezelf heb opgepept, en ook zondag kon/wilde ik er niet onderuit. Maar na de wedstrijd ben ik braafjes onmiddellijk naar huis gegaan, en niet meer mee uitgeweest. Het mocht niet baten.

Vanmorgen was de keel nog steeds dik, zij het ietsje minder. Ik ben naar de huisarts gegaan, en die stelde nog maar eens hetzelfde probleem vast. Antibiotica had geen zin, zei ze, aangezien het wellicht viraal was en ik toch niet bleek te reageren, en ze verwees me prompt door naar de ORL. Groot gelijk. Want ik was toch al van plan te gaan: mijn stem lijdt ook onder het voortdurende geproest en geschraap. Ik wilde het nog even aanzien omdat de eerste week na de kerstvakantie altijd wel zwaar voor de stem is, maar intussen wordt het alleen maar erger. Mijn stem is mijn werkinstrument, per slot van rekening.

En dus zette de huisarts me meteen ook gewoon een week thuis. Oei. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Een combinatie van rusten, zwijgen en weerstand opbouwen. Om zowel de stem, de keel als de sinussen en de algemene weerstand een kans te geven zich te herstellen.

Mja. Ik klaag niet. Ha ja, want ik mag niet spreken. Of toch niet veel.