Geplaatst op

Beetje in het honderd

Wolf en Arwen waren een weekje naar Praag, na hun tweede zittijd en voordat het academiejaar weer begint. We hadden afgesproken dat ik na school, dus om half vier, richting Charleroi zou rijden om hen daar op te pikken rond een uur of vijf: hun vliegtuig landde iets over half vijf, en dat zou moeten lukken.

Euhm. Niet dus.

Want uitgerekend vandaag staakt de luchthaven van Charleroi. Wolf had het zelf niet gezien, ik zag het gisterenavond op het nieuws, en dus stuurde ik hem de info. En jawel, ’s avonds laat kreeg hij bericht dat ook hun vlucht geannuleerd was. Meh.

Ze konden een nieuwe vlucht boeken via Ryanair, maar dan ten vroegste zaterdag, zo bleek. Ook dat was geen optie, en dus boekten ze een vlucht naar Zaventem via Stockholm. Dat bleek een pak goedkoper dan een rechtstreekse vlucht, dat hadden ze er voor over. Tsja, studenten hebben niet veel geld natuurlijk, en ook dit was een streep door de rekening.

Soit, na veel vijven en zessen stond ik stipt om 18.00 uur aan de luchthaven van Zaventem. Waar je dus netjes wegwijzers ziet richting de Dropoff-zone waar je tien minuten mag staan om iemand af te gooien, en waar dus geen wegwijzers staan om iemand op te pikken. Ik reed een toertje – zeg maar toer – en stond terug op hetzelfde punt waar ik dus niet richting Dropoff reed en prompt in een garage verzeilde. Die overigens vol stond, en waar ik dus door reed op zoek naar een plekje. Quasi aan de uitgang, in open lucht, kon ik nog staan, zodat Wolf en Arwen toch nog een stevig stukje moesten wandelen, maar we uiteindelijk elkaar toch terug vonden. En ik alsnog drie euro kwijt was voor een plek waar ik niet wilde zijn.

Maar bon, ze waren allebei misschien wel doodop, maar toch veilig en wel thuis. Oef.

Geplaatst op

Staking

Over de staking zelf ga ik me niet uitspreken, daar wordt al genoeg over gediscussieerd en gezaagd en gezeverd, van beide fronten.

Ik ben wel gaan werken. Niet dat ik het eens ben met deze regering, maar ik geloof wel in het principe ‘de tering naar de nering zetten’, en ik denk niet dat staking het ideale middel is om druk te zetten. Als ik hoor dat bepaalde bedrijven grote klanten verliezen door de staking, ga je geen banen creëren, denk ik zo.

Soit, we waren met ongeveer de helft van het personeel op school, en drie leerlingen. Na een half uur nog twee leerlingen, en na de middag geen enkele. Ik heb zitten verbeteren, en we hebben een vergadering gehouden over de GWP, het fotoproject van de vijfdejaars.

Principieel moesten we blijven tot half vier, en ook al liet de directie ons gaan om één uur, toch zijn we met een tiental gebleven tot het einde. Principes dus.

Bart is intussen thuis gebleven bij de kinderen. Hij kon van hieruit ook wat werken, en heeft het geboekt als een dag verlof.

Geplaatst op

Debat bij Netlash-bSeen

Deze post werd origineel geschreven voor en gepost op Gentblogt, waar u trouwens ook de foto’s van Max Van Hemel vindt.

Netlash-bSeen, een webbedrijf aan de Voorhavenlaan, vond dat het een tegensignaal moest geven tegenover de staking. Niet dat CEO Bart De Waele iemand het stakingsrecht ontzegde, maar hij vond dat er andere manieren zijn. Zoals in dialoog treden.

Daarom organiseerde hij deze voormiddag een debat met hemzelf en zes medewerkers, met als moderator Karel Van Eetvelt van Unizo. Een echt debat werd het uiteindelijk niet, eerder een informatief gesprek tussen de twee partijen aan tafel, waarbij vooral geluisterd werd naar de mening van de tegenpartij. Van Eetvelt was ook eerder deelnemer dan moderator, want hij nam vaak ook zelf een stelling in. Een echt debat zat er sowieso niet in, omdat er niemand was vanuit vakbondskringen, of iemand die echt voor de staking opkwam. Dat was ook niet direct de bedoeling, dixit Bart De Waele: hij wilde eerder een positief signaal geven, namelijk dat er andere manieren zijn om protest te uiten dan het ganse land plat te leggen.

Karel Van Eetvelt bevestigde dat: hij vertelde dat verschillende media hem gecontacteerd hadden met de vraag of zij ergens een foto konden nemen van hem met een deurwaarder bij een stakingspiket. Kwestie van de twee partijen keihard tegenover elkaar te zetten. Van Eetvelt weigerde dat: hij praat vaak en veel met de vakbondsleiders, alleen zijn dergelijke gesprekken niet sexy genoeg voor de media. Uiteraard vormen zij tegengestelden aan de basis, maar uiteindelijk proberen ze telkens weer tot een vergelijk te komen, en zijn er meer positieve gesprekken dan negatieve.

Ook vandaag was er weinig pers aanwezig, omdat een dergelijke positieve actie geen mooi artikel oplevert, laat staan knappe foto’s. De deelnemers waren nochtans positief: er werd gesproken over pensioenen, en wat de grotendeels jonge mensen hierover dachten. De generatiekloof met de babyboomers kwam aan bod, net als De Waeles stokpaardje: de loonindex.

Was het een verhelderende discussie? Nee. Was het een positief signaal, zonder afbreuk te willen doen aan de idealen waarvoor de stakers actie voeren? Ja.