Geplaatst op

Sportkamp

Alle sportkampen, net zoals Ideekidskampen en alle andere kampen waar de onze ooit naartoe zijn geweest, moeten blijkbaar eindigen met een “show”, of een toonmoment. Tsja. Die van vorig sportkamp, of die van Ideekids in 2011,

Dus sta je daar dan met een pak andere ouders, netjes om half vier, in de betreffende sportzaal te kijken naar  de esbattementen van uw kinders.

Merel deed een dansje, en stond vlak voor mij, zodat ik wat foto’s heb kunnen nemen. Ze deed voor een keertje echt flink mee, want meestal is ze nogal onder de indruk van het volk en verstart ze.

IMG_1139
IMG_1140
IMG_1141

Kobe deed een volksdans, maar was bijzonder moeilijk op foto te zetten (toch met mijn iPhone) omdat hij veel te ver was, en omdat hij uiteraard de hele tijd bewoog.

En voor Wolf gold eigenlijk het zelfde: die toonde een aantal gymdingen die ze geleerd hadden, bouwde een piramide met zes, maar natuurlijk allemaal net aan de andere kant van de zaal. Jammer!

Ach ja… Ze hebben zich vooral meesterlijk geamuseerd, zeggen ze, en dat telt!

Geplaatst op

Laatste dag van het sportkamp

En zo’n laatste dag, dat betekent onveranderlijk een show, een toonmoment voor de ouders. Ik moet zeggen: het zat er deze keer wel goed in. Zelfs de kleuters deden goed mee met het dansje.

show01

show02

En voor de groteren, met als thema Hip Hop Hup, zat er uiteraard springen bij.

show03

show04

Enfin, het is weer goed geweest, dat sportkamp. En volgend jaar kan Merel ook mee, en heeft mama rust!

Geplaatst op

Sportkamp, dan toch.

Toen we midden maart konden inschrijven voor de sportkampen van de stad Gent, zat ik stipt om 9.00u klaar met twee computers, om toch maar te proberen binnen te geraken in de servers. Helaas is dat toen gelukt voor Wolf, maar niet voor Kobe, wegens een computerfout. Dat verhaal kon u hier lezen.

Het had geen zin om alsnog te proberen, toen, om Kobe erbij te krijgen, want dat zou betekenen dat ze aan een andere ouder, wiens kind er wél bij was, zouden moeten melden dat het toch niet gelukt was, en dat kon dan ook weer niet. Kobe stond alvast eerst op de wachtlijst.

Helaas, geen bericht dat er plaats vrij was. Deze morgen ben ik Wolf gaan afzetten, compleet met boterhammetjes en al, en had ik ook Kobe mee. Ik heb toen het probleem uitgelegd aan de monitoren, die hebben gebeld naar de stadsdiensten, en Kobe kon tóch blijven! Yay! Per uitzondering, omdat het echt wel een computerfout was geweest aan hun kant. Ik ben hem dan later deze voormiddag zijn lunchpakket gaan brengen, met een dolcontent Mereltje in het fietsstoeltje. Het wordt écht tijd dat Kobe leert fietsen, zodat ik ook Merel kan meenemen.

Enfin, de twee jongens uit huis, dat betekent de volledige aandacht voor Merel, en vooral vice versa. Merel kan goed alleen spelen, maar vindt het natuurlijk veel leuker als ze met mama kan spelen. Zucht. Ik zie het al: ik zal niet teveel kunnen doen deze week, behalve dan Merel bezighouden, en zorgen dat het huishouden min of meer gedaan geraakt.

Om vier uur heb ik Merel dan eventjes afgezwierd in de apotheek en ben de vijf sportkampers gaan ophalen: mijn twee kadetten, en Marthe, Victor en Briek, de drie Clompjes. Ik zette die drie af bij hen thuis, nam Merel weer mee, en had prompt de drie Clompjes opnieuw in de tuin: ze kwamen zwemmen (op uitnodiging natuurlijk). Er werden ijsjes gegeten, gigantische watergevechten gehouden, massa’s gespetst en geplonst, en blijkbaar was het bijzonder leuk.

Zo moeten zomerdagen zijn, toch?

Geplaatst op

Hmpf.

Het had een fijne dag moeten worden.

Ik was van plan om te zorgen dat ik met de jongens tegen kwart over negen aan het rugbyveld stond, waar hun tornooi om tien uur van start ging gaan. Intussen ging Bart zorgen dat de jongens ingeschreven raakten in de sportkampen van Stad Gent (wat niet zo evident is, want de servers zijn altijd overbelast), boodschappen doen, en dan achterkomen met Merel. Ook oma en opa, Roeland of Sarah met Nand, en Dirk en Ilse gingen komen kijken.

Helaas. Het liep een beetje in het honderd.

Om te beginnen voelde ik me allesbehalve goed bij het opstaan rond acht uur. Ik had slecht geslapen, maar ik was eigenlijk gewoon misselijk. Dat gevoel werd even later bevestigd toen ik niet alleen serieuze buikloop kreeg, maar ook nog moest overgeven, en uiteindelijk amper op mijn benen kon staan. Tot zover de rugby voor mij. De kinderen waren intussen aangekleed, en Bart ging ze dan maar afleveren aan het rugbyveld. Mereltje mocht mee.

Intussen probeerde ik de kinderen in te schrijven voor de kampen, me met enige moeite rechthoudend voor de PC. Wolf was als allereerste binnen, om een minuut over negen. En toen kwam Kobe aan de beurt: “Prijshoek is niet ingevuld” en ik kon niet inschrijven. WTF? Ik belde meteen naar Delphine (van Marthe), en ook bij haar lukte het niet. Ze had nochtans Briek zonder problemen voor datzelfde kamp kunnen inschrijven. (En intussen is het uiteraard volzet 🙁 )

Enfin, toen kwam er een telefoontje binnen dat het toernooi voor Kobe was afgelast wegens geen teams. Wolfs toernooi ging wel doorgaan, alleen was er niemand van organisatie in het clubhuis. Na een hoop heen-en-weergebel bleken er ondanks de sneeuw toch teams aanwezig, en werd er gespeeld. Ik had de familie al op de hoogte gebracht dat Kobe niet ging spelen, nu kon ik berichten dat Wolf er wél ging zijn.

Bart, Kobe en Merel kwamen terug naar huis, oma en opa gingen naar de match kijken, op de valreep kwam Sarah nog toe met Nand, en Dirk had de tijd een beetje verkeerd ingeschat. Maar bon, Wolf was tevreden van zijn match, hoewel hij doorweekt was.

Bart kookte voor oma en opa en het gezin, en ik bleef zieltogend op de zetel liggen. Alwaar ik in de namiddag tegelijk met Merel een megatuk heb gedaan tot kwart voor zeven, terwijl Bart intussen ging jureren bij @appsforghent.

Wolf nam vervolgens naadloos de paparol op zich, zette de tafel, smeerde boterhammen voor zijn broertje en zusje (een klein beetje geholpen door mij) en ruimde nadien de tafel ook weer volledig af. Echt een superzoon, die oudste van me.

En toen kwam Bart weer thuis, stak de kinderen in bed, en liet me opnieuw crashen in de zetel.

Poeh. Niet bepaald hoe ik me de dag had voorgesteld.

Morgen beter.