De kinderen verveelden zich, dus stelde ik voor om de kartonhuisjes nog eens uit te halen, samen met het tafelhuis.
Dat werd op hoera-geroep onthaald, en al gauw ontpopte het gedoe met de huisjes zich tot een heus spionnenspel. Ze waren inderdaad naar boven getrokken, maar ik heb al lang geleerd me daar niks van aan te trekken, en gewoon te genieten van de plotse stilte hier beneden. Tot ze plots al fluisterend hier beneden op kousenvoeten door de woonkamer slopen, en ik daarna de volgende foto kon trekken:
En toen hadden ze hun hoofdkwartier in hun tafelhuis gebouwd, en hadden ze elk daarnaast een eigen huisje. Dat van Kobe was nogal klein, maar ik had nog een extra doos, en we hebben die met elkaar verbonden bij wijze van “appartement”, zodat ze een gans dorp hadden.
De rest hebben ze opgeruimd, maar ik heb plechtig moeten beloven dat het dorp mocht blijven staan tot morgen, ook al komt Omaly. Tsja, die kan maar haar hoofd schudden, zeker?